Η 5η σεζόν της πολυαγαπημένης από κοινό και κριτικούς -και σίγουρα όχι τη Βασιλική αγγλική οικογένεια- σειράς του Netflix, αισίως φτάνει, με μια μικρή καθυστέρηση, στις οθόνες μας, διαφοροποιώντας έντονα τη μέχρι τώρα ταυτότητά της: Η τελική ευθεία του The Crown αγκαλιάζει πλέον τον σύγχρονο «μύθο» της Νταϊάνα, το πολύκροτο διαζύγιο με τον Κάρολο και τη ρήξη του τελευταίου με το παλάτι -ως πρεσβευτή μιας νέας μοντέρνας Μοναρχίας- εισχωρώντας δυναμικά και αποφασιστικά στη σύγχρονη pop κουλτούρα, αφήνοντας πίσω την σχεδόν Ivory-κή αποτύπωση της σύγχρονης Ιστορίας του Ηνωμένου Βασιλείου.
Στα πρώτα λεπτά του πρώτου επεισοδίου, διαπιστώνεται ότι τo ΗΜΥ “Britannia”, η θαλαμηγός της Βασίλισσας από το 1954 -με την οποία συνδέεται σε ένα βαθύτερο συναισθηματικό επίπεδο, καθώς ήταν το πλοίο στο οποίο ήρθε πιο κοντά με τον Φίλιππο κατά τη διάρκεια του γαμήλιου ταξιδιού τους- είναι προς άμεση απόσυρση. Η σειρά έτσι, διακριτικά και αρκετά κομψά βάζει σε δεύτερη μοίρα την Ελισάβετ -την «παλιά σχολή»- και παραδίδει τον έλεγχο στον Κάρολο -ο οποίος εμμέσως προετοιμάζει το Παλάτι για την επερχόμενη βασιλεία του, καθώς πεισματικά διαφοροποιείται από τις «δεινοσαυρικές» αντιλήψεις των γονιών του. Στη συνέχεια, η προσοχή μετατοπίζεται στην ιδιωτική και δημόσια ζωή του Καρόλου και της Νταϊάνα Σπένσερ, των οποίων η ηλεκτρισμένη οριστική ρήξη έρχεται ως αποκορύφωμα μιας προδιαγεγραμμένης πορείας που ξεκίνησε στην προηγούμενη σεζόν και κορυφώνεται στην τρέχουσα.
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανήθικη σκανδαλοθηρική φύση της νέας γενιάς δημοσιογράφων ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτό το πέρασμα εποχής των «καλών ημερών» της Μοναρχίας σε εκείνες που ο ρόλος της αμφισβητείται πλέον ανοικτά και από τους πάντες, απογυμνώνοντας εντελώς τις όποιες «αξίες» κάποτε πρέσβευε- οι οποίες πλέον δίνουν τη θέση τους σε σκάνδαλα, διαζύγια και κουτσομπολιά.
Υπάρχει μια σαφής προσπάθεια να κρατηθούν οι αποστάσεις και να μην ξεπέσει η σειρά σε μια παγίδα που στήνεται μόνη της, καθώς καταπιάνεται ένα διαζύγιο που υπέστη πρωτοφανή κανιβαλισμό από τα μέσα της εποχής και συμπεριφορές από τους άμεσα εμπλεκόμενους -με αλλεπάλληλες δημόσιες κατηγορίες και χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη»- οι οποίες θυμίζουν έντονα φθηνό τηλεοπτικό reality show. Ευτυχώς, ο Peter Morgan είναι έμπειρος στη διαχείριση «κρίσεων» -όπως είχε αποδείξει και στο παρελθόν με το σενάριο του The Queen το 2006- και η εκδοχή του περνάει αναίμακτα τις «Συμπληγάδες του Κιτρινισμού». Και οι δύο πλευρές παίρνουν τον χρόνο τους, συμπληρώνοντας η μια την άλλη στην ενίσχυση της βασικής θεματικής της σειράς, τις απαιτήσεις δηλαδή ενός απαρχαιωμένου θεσμού που επιβάλλει στους συμμετέχοντες την παραίτηση από κάθε είδους προσωπική επιλογή και τον πλήρη συμβιβασμό, ώστε να μην πληγεί η εικόνα του Στέμματος.
Στο σύνολό του αυτός ο 5ος κύκλος , λόγω ακριβώς αυτής της εναρμόνισης με την σύγχρονη εποχή και μια βρετανική κοινωνία που ολοένα και περισσότερο στρογγυλοκάθεται στους καναπέδες της για να καταβροχθίσει αδηφάγα ότι κόκκαλο της πετάξει η τηλεόραση, δεν παρουσιάζει το ίδιο ενδιαφέρον με τους προηγούμενους -όταν η Μοναρχία έψαχνε να βρει το ρόλο της σε έναν κόσμο που περνούσε διαρκώς μεγάλες κοινωνικοπολιτικές μεταβολές και ζυμώσεις. Επιπλέον, στις προηγούμενες σεζόν τα filler επεισόδια είχαν συνήθως και τα καλύτερα stand-alone stories, κάτι που δεν συμβαίνει εδώ -πλην εκείνου το οποίο έχει να κάνει με τον Mohamed Al-Fayed και την άνοδό του στις υψηλές κοινωνικές τάξεις της εποχής. Η Ελισάβετ, μέχρι πρότινος πρωταγωνίστρια, περνάει σε δεύτερη μοίρα και η σχέση της με τον Φίλιππο επαναλαμβάνει θεματικές, οι οποίες είχαν εξεταστεί σε προηγούμενες σεζόν. Το πολιτικό στοιχείο τέλος, είναι αρκετά υποτονικό έως ανύπαρκτο -και ελαφρώς ατυχές, σε ένα από τα filler επεισόδια που σχετίζεται με τους Ρομανόφ και την Οκτωβριανή Επανάσταση. Βέβαια δεν αλλοιώνεται σε σημαντικό βαθμό ούτε ο χαρακτήρας, ούτε το ύφος της σειράς, αλλά αν μη τι άλλο τα σεναριακά αυτά «σκαμπανεβάσματα» υπάρχουν και πιθανότατα θα γίνουν εμφανή στους περισσοτέρους φίλους της.
Σε ερμηνευτικό επίπεδο, η Imelda Staunton κυριαρχεί αναμενόμενα ως Ελισάβετ, συνεχίζοντας πετυχημένα το έργο των Claire Foy και Olivia Colman. Ειδικότερα, η Staunton με το βλέμμα, κάποιες εκφράσεις και το ελαφρώς μικρό της ανάστημα, θυμίζει πολύ πιο έντονα μια γερασμένη Claire Foy από ότι θύμιζε η Colman, σε μια καθ’ όλα υποδειγματική κίνηση-ματ της ομάδας casting της σειράς. Δίπλα της ιδανικός Φίλιππος ο μεγάλος Jonathan Pryce, ενώ η έκπληξη ακούει στο όνομα της Elizabeth Debicki , η οποία εκτός της τρομακτικής της ομοιότητας με την Νταϊάνα, έχει υιοθετήσει όλους τους μανιερισμούς και την κινησιολογία της αδικοχαμένης πριγκίπισσας. Η ερμηνεία της, ενώ δείχνει φαινομενικά να εμπίπτει στον μιμητισμό, στις επιμέρους προσωπικές στιγμές είναι που ξεδιπλώνει μια εσωτερικότητα και αποτυπώνει ιδανικά τη μοναξιά, την απογοήτευση και το κενό που βιώνει καθημερινά η ηρωίδα της. Ο Dominic West είναι αυτός που χρειάζεται τον περισσότερο χρόνο για να αποτυπωθεί στη μνήμη του θεατή ως Κάρολος, καθώς το τραχύ του παρουσιαστικό κάπως έρχεται σε αντίθεση με αυτό του Καρόλου. Σταδιακά κερδίζει όμως τις εντυπώσεις και ενσωματώνεται ιδανικά στο ensemble cast της σειράς. Μικρή μνεία στην Olivia Williams ως Καμήλα, καθώς το θλιμμένο φυσικό βλέμμα της έρχεται να κουμπώσει άψογα με τη δυσάρεστη θέση στην οποία βρίσκεται διαρκώς ο χαρακτήρας της.
Η τελευταία σεζόν του The Crown δεν έχει να αποδείξει πολλά για την γενικότερη ποιότητα της σειράς, ούτε να ανησυχήσει τους απανταχού της φίλους με την ελαφρά πτώση σε επιμέρους τομείς. Ο Morgan δεν ξέχασε να γράφει σπιρτόζικα σενάρια και γαργαλιστικούς διαλόγους, ούτε αποφάσισε να χαλάσει ξαφνικά την γενικότερη αίσθηση πληρότητας της σειράς ή το γενικότερο πορτραίτο της Μοναρχίας που μεθοδικά χτίζει εδώ και τέσσερις σεζόν. Διατηρεί τα υψηλά επίπεδα του παρελθόντος, όμως φτάνει σε ένα σημείο της ιστορίας, όπου το λυκόφως της βασιλείας της Ελισάβετ αχνό-φαίνεται στον ορίζοντα και το ενδιαφέρον μοιραία πλέον μετατοπίζεται, αρχικά στον Κάρολο και στη συνέχεια στην κατάληξη της σχέσης Καρόλου και Νταϊάνας. Το περίφημο διαζύγιο που συντάραξε την αγγλική κοινή γνώμη των 90s μονοπωλεί τη θεματολογία, αφαιρώντας σχεδόν νομοτελειακά κάτι από τους συνήθεις βασικούς της πρωταγωνιστές -όπως η Ελισάβετ, ο Φίλιππος ή η πριγκίπισσα Μαργαρίτα- και λίγη από την οικειότητα που είχε χτίσει ο θεατής με το γενικότερο σύμπαν της σειράς τις προηγούμενες τέσσερις σεζόν. Παραμένει παρ’ όλα αυτά, μια από τις καλύτερες και πιο προσεγμένες σειρές-ναυαρχίδες του Netflix και η επιστροφή του δύσκολα θα απογοητεύσει τους απανταχού φίλους και θαυμαστές της.
