Οι διακοπές έφτασαν στο τέλος τους και με το φθινόπωρο προ των πυλών, αλλά και μια εβδομάδα βροχών να έχει ήδη προηγηθεί για να μας προετοιμάσει γι’ αυτό, τι καλύτερο από το να θυμηθούμε μερικές από τις κινηματογραφικές στιγμές όπου η βροχή έκλεψε την παράσταση, κάνοντάς μας να αισθανθούμε κι εμείς την υγρασία στο δέρμα μας. Από το Τραγουδώντας στη Βροχή στο Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ, και από το Τέσσερις Γάμοι και μία Κηδεία στο Solaris, ακολουθούν οι κινηματογραφικές σκηνές με πρωταγωνιστή τη βροχή που χρειαζόμαστε για να μπούμε για τα καλά στο κλίμα της μετακαλοκαιρινής επιστροφής.
Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία (Four Weddings and a Funeral) του Mike Newell (1994)
Εξαιρετικά βρετανική, γεμάτη χιούμορ, αλλά και όσο ρομαντική χρειάζεται, η ταινία Τέσσερις Γάμοι και μία Κηδεία του Mike Newell αποτελεί ένα από τα κορυφαία rom-coms όλων των εποχών που δεν χορταίνουμε να κάνουμε rewatch με την πρώτη υπόνοια φθινοπωρινής βροχής και την πτώση των πρώτων κίτρινων φύλλων από τα δέντρα. Σε αυτό ίσως παίζει κομβικό ρόλο η βροχερή σκηνή όπου η Andie MacDowell και ο Hugh Grant επιτέλους αφήνουν πίσω τους συντρόφους τους για να εκμυστηρευτούν ο ένας στον άλλον τον έρωτά τους, κάνοντας το κοινό να λιώσει σαν ζαχαρωτό.
Πριν από τη θύελλα (Foreign Correspondent) του Alfred Hitchcock (1940)
Στη δεύτερη κινηματογραφική ταινία που ο Alfred Hitchcock δοκιμάζει το μεγάλο του σκηνοθετικό πέρασμα στην Αμερική, ο εμβληματικός σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ένα βροχερό πρωινό στο Άμστερνταμ ως το κατάλληλο φόντο για να λάβει χώρα μια δολοφονία, η οποία θα οδηγήσει σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές καταδιώξεις του κόσμου του σινεμά, μέσα από μια θάλασσα από κατάμαυρες ομπρέλες.
Οι Επτά Σαμουράι (Seven Samurai) του Akira Kurosawa (1954)
Η βροχή αποτελεί ένα σταθερό μοτίβο συνδεδεμένο με την έννοια της κάθαρσης στις ταινίες του Akira Kurosawa, γι’ αυτό και δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της φιλμογραφίας του. Στους Επτά Σαμουράι, η τελευταία σκηνή της ταινίας αποτελεί μια σκληρή μάχη μέσα στη λάσπη και τη βροχή, η οποία γυρίστηκε έναν παγωμένο Φεβρουάριο στην περιοχή της Shizuoka της Ιαπωνίας. Η κάθετη φορά της σφοδρής βροχόπτωσης στη σκηνή δημιουργεί το απόλυτο κοντράστ με τις πλάγιες κινήσεις των χαρακτήρων στη μάχη, σε μια κινηματογραφική σκηνή που θεωρείται μια από τις κορυφαίες στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (The Shawshank Redemption) του Frank Darabont (1994)
Ελπίζουμε να είχατε τα τελευταία 28 χρόνια την ευκαιρία να δείτε το adaptation του Shawshank Redemption του Stephen King από τον Frank Darabont, μιας που η spoiler αναφορά είναι αναπόφευκτη σε αυτήν την εμβληματική σκηνή βροχής της ταινίας. Κι αυτό μιας που αυτή δεν είναι άλλη από αυτή της μεγάλης απόδρασης από τη φυλακή για έναν από τους κεντρικούς ήρωές της, η οποία και εμπεριέχει όλα τα συναισθήματα λύτρωσης και απελευθέρωσης που εκείνος βιώνει εκείνη τη στιγμή.
Τραγουδώντας στη Βροχή (Singin’ in the Rain) των Gene Kelly και Stanley Donen (1952)
https://www.youtube.com/watch?v=D1ZYhVpdXbQ&ab_channel=lbarnard86
Ίσως η πιο χαρακτηριστική κινηματογραφική σκηνή όλων των εποχών με πρωταγωνιστή τη βροχή περιλαμβάνεται – που αλλού – μα στο κλασικό Singin’ in the Rain των Gene Kelly και Stanley Donen. Με soundtrack ένα κομμάτι του 1929 των Arthur Freed και Herb Nacho Brown, η σκηνή γυρίστηκε ενώ ο Gene Kelly ψηνόταν κυριολεκτικά στον πυρετό, ενώ τα γυρίσματά της διήρκεσαν τρεις ολόκληρες ημέρες, με το συνεργείο της ταινίας να χρησιμοποιεί ενισχυμένο backlighting ώστε να είναι ορατό το νερό της βροχής στην κάμερα.
Solaris του Andrei Tarkovsky (1972)
Όπως στην αρχή, έτσι και στο τέλος του Solaris του Andrei Tarkovsky, η βροχή φαίνεται να παίζει κεντρικό ρόλο ως προς την πλοκή της υπόθεσης, σε μια ιστορικής σημασίας ταινία για τον παγκόσμιο κινηματογράφο, που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Stanisław Lem. Ο Kelvin είναι ένας επιστήμονας που θα κληθεί να ερευνήσει τι συμβαίνει στο πλήρωμα ενός διαστημικού σταθμού πάνω από τον υγρό πλανήτη Solaris, τα μέλη του οποίου εμφανίζουν συμπτώματα παραφροσύνης. Στην τελευταία σκηνή της ταινίας, εκείνος φαίνεται πως έχει πια επιστρέψει στη Γη και το σπίτι του πατέρα του. Η βροχή που εμφανίζεται να πέφτει ωστόσο μέσα σε αυτό και η κάμερα που σταδιακά απομακρύνεται μας αποκαλύπτει τελικά ότι τα πράγματα δεν είναι τελικά όπως φαίνονται…
Suspiria του Dario Argento (1977)
Τίποτα το τρομακτικό δεν συμβαίνει στην πρώτη σκηνή του Suspiria του Dario Argento. Κι όμως η βροχή που πέφτει αδιάκοπα όσο το κοινό γνωρίζει την πρωταγωνίστρια της ταινίας, Jessica Harper, όσο η ίδια καταφτάνει στο Μόναχο όπου και εκτυλίσσεται η υπόθεση, όσο και το ατμοσφαιρικό soundtrack των Goblin που ακούγεται από πίσω, σίγουρα μας βάζουν στο κατάλληλα γοτθικό κλίμα για τη σκοτεινή συνέχεια μιας από τις σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών στην κατηγορία του horror και του giallo κινηματογράφου.
Εν Ψυχρώ (In Cold Blood) του Richard Brooks (1967)
Στη διασκευή του Εν Ψυχρώ του Richard Brooks στο ομώνυμο βιβλίο του Truman Capote, το κοινό παρακολουθεί σε μια από τις τελευταίες σκηνές της ταινίας τον χαρακτήρα του Perry Smith να στέκεται στο πλάι ενός παραθύρου μιλώντας για τον πατέρα του, όσο οι σταγόνες της καταρρακτώδους βροχής φαίνονται να πέφτουν μανιασμένα πάνω σε αυτό. Και η αντανάκλασή τους πάνω στο πρόσωπο του ήρωα της ταινίας δημιουργεί ένα ιδιοφυές εφέ, σαν να ρέουν πάνω του ποτάμια δακρύων, σε μια από τις αρτιότερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου, όπου η βροχή άφησε για τα καλά το πολύτιμο στίγμα της.
