Σε ένα μακρινό μέλλον, η ανθρωπότητα έχει εγκαταλείψει τη δηλητηριασμένη Γη και κατοικεί στον πλανήτη After Blue. Εκεί οι άντρες δεν έχουν καμία τύχη επιβίωσης αφού οι τρίχες τους μεγαλώνουν προς τα μέσα, καθιστώντας τις γυναίκες ως το κυρίαρχο φύλο της ανθρώπινης φυλής. Όταν η μοναχική έφηβη Ρόξι απελευθερώσει μια επικίνδυνη Πολωνέζα εγκληματία ονόματι… Kate Bush, ξεκινάει ένα παραληρηματικό παραισθησιογόνο ταξίδι μαζί με την κομμώτρια μητέρα της, ώστε να εξουδετερώσει την επικίνδυνη φυγά. Εκείνη, όμως, έχει άλλο ένα χαρτί να παίξει.
Ο Bertrand Mandico, μας συστήθηκε το 2017 με το αριστουργηματικό The Wild Boys - ένα, σχεδόν αταξινόμητο σε κάποιο αμιγώς κινηματογραφικό είδος, παν-σεξουαλικό έργο, το οποίο ακροβατούσε μεταξύ ποιήματος και ονείρου. Ένα εικαστικό κομψοτέχνημα που κατά τη διάρκειά του κατέρριπτε κάθε στερεότυπο έμφυλων ταυτοτήτων. Προκλητικό και πολιτικό, με απαράμιλλη αισθητική και εξωφρενικό οπτικό πλούτο, το The Wild Boys ήταν ένα ονειρεμένο ντεμπούτο στις μεγάλους μήκους παραγωγές για τον Γάλλο σκηνοθέτη.
Μετά από μερικά χρόνια λοιπόν, έρχεται να μας προ(σ)καλέσει με την νέα του δημιουργία, η οποία δυστυχώς, σε αντίθεση με το ‘’The Wild Boys’’, πασχίζει να κρατήσει ένα συμπαγές αφηγηματικό σχήμα και παραδίνεται εν μέρει στη φλυαρία του υπέρ-φορτωμένου του μη-σεναρίου. Όμως ακόμα και έτσι, δεν είναι πολύ εύκολο κανείς να μην παραδεχθεί το ατόφιο άγγιγμα του δημιουργού της, που μετουσιώνεται σε πραγματικό Σινεμά και ένα, πασπαλισμένο με glitter, οπτικοακουστικό ντελίριο, άνευ προηγουμένου.
Η ταινία ξεκινάει ως ένα sci-fi έργο με κλεφτές ματιές στην ευρωπαϊκή comic σκηνή. Καλλιτέχνες όπως ο Phillipe Druillete, o Moebius, o Enki Bilal, o Caza και ο Rene Laloux μεταξύ άλλων, φαίνεται ότι έχουν αποτελέσει το βασικό υλικό για την εικονογράφηση του σύμπαντος του After Blue. Αυτό τo αρχικό sci-fi παραμύθι, δίνει σιγά σιγά την θέση του στο western, σε μια τριπαρισμένη, σουρεαλιστική εκδοχή του ‘’Searchers’’ meets ‘’Flash Gordon’’, με μια έξτρα κλεφτή ματιά στους κόσμους και το ‘’πειραγμένο’’ μυαλό του Alexandro Jodorowsky. Με πρόδηλη την ηδονιστική του διάθεση και ’ζέχνοντας’’ σε κάθε στιγμή και λεπτό άκρατο ερωτισμό, ο Mandico δομεί ένα ονειρικό σύμπαν στον After Blue, το οποίο τροφοδοτείται με τόση ζωή ώστε γίνεται κάτι σαν αυτόνομος οργανισμός, ένας παν-σεξουαλικός ζωντανός πλανήτης.
Στο Αfter Blue η ρευστότητα με την οποία το φύλο ‘’τρέχει’’ και μαζί με αυτό οι επιθυμίες αλλάζουν συνεχώς ρότα, είναι το ‘’καύσιμο’’ που κινεί την πλοκή και τον ίδιο τον κόσμο που την περιβάλλει. Ο Mandico χρησιμοποιεί αρκετά το χιούμορ αναμεμειγμένο με τη ψυχό-σεξουαλική ένταση, ώστε για να περιπλανηθεί στο μεθυστικό σαπφικό του σύμπαν, καθώς οι ηρωίδες βουτάνε όλο και πιο βαθιά στα νερά του ‘’απαγορευμένου’’ και του ταμπού, αντιμετωπίζουν, μεταξύ άλλων, androids με πλοκάμια για πέος ή εχθρούς με όπλα τα οποία… έχουν πάρει τα ονόματα από μεγάλους οίκους μόδας. Η ταινία διαθέτει έναν έντονο meta χαρακτήρα και είναι εύκολο να μπει κάτω από συγκεκριμένες ταμπέλες αναφορικά με τον εν γενεί χαρακτήρα της. Όμως ούτε η ίδια, σε μια πιο εις βάθος ματιά, δεν δικαιολογεί κάτι τέτοιο, καθώς είναι φανερό ότι αποποιείται τον ρόλο του ‘’αγγελιοφόρου’’ και δεν φαίνεται να διαθέτει την πρόθεση, ώστε να περιορίσει τον οργασμικό της χαρακτήρα σε μια απλή φεμινιστική ανάγνωση. Δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον να θυσιάσει την εικονοκλαστική, εκστατική της ματιά, σε μια στείρα ανάγνωση κάποιου ‘’μηνύματός’’, ικανοποιώντας έτσι μια λογική η οποία θα υποβάθμιζε ακαριαία τον γνήσιο αναρχικό της χαρακτήρα.
Σε κάθε περίπτωση, αν και όπως προαναφέρθηκε, η ταινία δεν διαθέτει την αυτό-συγκράτηση των The Wild Boys και όσο προχωράει η πλοκή, τόσο αυτή ‘’μπουκώνεται’’ όλο και περισσότερο με ιδέες και περιεχόμενο, το οποίο αδυνατεί να διαχειριστεί και να κατανείμει οργανικά στην αφήγησή της. Μοιάζει αρκετά με ένα τρένο χωρίς φρένα, το οποίο από ένα σημείο παίρνει την σκυτάλη από τον αρχικό ενθουσιασμό και την δίνει στον ίλιγγο της ταχύτητας και την αγωνία της επερχόμενης σύγκρουσης.
Παρά όμως τα προβλήματά του, το After Blue είναι γενναίος, σύγχρονος και αληθινά εμπνευσμένος κινηματογράφος, ο οποίος διευρύνει τα δημιουργικά όρια του μέσου και αποτελεί μια γνήσια καλλιτεχνική δημιουργία. Σε μια εποχή όπου ο συντηρητισμός έχει επανέλθει δυναμικά, για να περιορίσει σχεδόν κάθε καλλιτεχνική ελευθερία, ταινίες όπως το After Blue και δημιουργοί σαν τον Mandico, υπενθυμίζουν ότι η ρευστότητα των ιδεών και της έμπνευσης, δεν πρόκειται να γνωρίσουν κανένα πραγματικό εμπόδιο όταν έρθει η στιγμή να εξωτερικευτούν και να αποτυπωθούν στην μεγάλη οθόνη.
