O ‘’William Tell’’ (προφανέστατο ψευδώνυμο), είναι ένας παίκτης poker και blackjack. Περιπλανιέται από casino σε casino, βγάζοντας τα άκρως απαραίτητα προς το ζην. Σπίτι του τα φτηνά motels στις άκρες των αυτοκινητοδρόμων, των οποίων κάθε φορά ‘’ντύνει’’ τα έπιπλα με λευκά σεντόνια, δημιουργώντας ένα αποστειρωμένο και άχρωμο περιβάλλον, το οποίο θυμίζει δωμάτιο ασύλου. Το παρελθόν του ’’William Tell’’ τον ‘’τρώει’’ καθημερινά, έχοντας μετατρέψει την ζωή του σε ένα Καθαρτήριο, ένα ατελείωτο μαρτυρικό ταξίδι προς τη λύτρωση του θανάτου. Μπορεί η φυλακή και η κοινωνία να τον ‘’τιμώρησε’’ και εν συνεχεία να τον ‘’συγχώρησε’’, με τα 8 έτη εγκλεισμού που του επέβαλλε σε στρατιωτικές φυλακές -στις οποίες έμαθε παράλληλα να μετράει και χαρτιά- όμως ο εαυτός του δεν τον αφήνει να ξεχάσει. Οι αναμνήσεις από την καριέρα του, ως βασανιστής ‘’ενισχυμένων ανακριτικών μεθόδων’’ στο Abu Ghraib του Ιράκ, το 2003, θα τον στοιχειώνουν για πάντα. Μια γυναίκα θα τον ‘’στρατολογήσει’’ εκ νέου, ώστε να παίξει σε μια σειρά τουρνουά, με τα χρήματα κάποιων μεσαίων επενδυτών. Όμως η παράλληλα συνάντηση με τον γιό ενός παλιού του γνώριμου, θα του δώσει μια μικρή, απειροελάχιστη πιθανότητα εξαγνισμού των αμαρτιών του.
Σεναριογράφος των Taxi Driver, Raging Bull, Last Temptation of Christ και Bringing Out the Dead, μεταξύ πολλών άλλων, ο Paul Schrader ξέρει πως να χειριστεί αντί-ήρωες, οι οποίοι, φορώντας μια ξεφτισμένη Αμερικανική σημαία για ρούχο, προσπαθούν να βρουν λόγο ύπαρξης σε έναν σκληρό κόσμο, του οποίου όμως αποτελούν τα πιο γνήσια και ατόφια τέκνα. Με τον Martin Scorsese παραγωγό, ο Schrader επιστρέφει πίσω από τις κάμερες, με το The Card Counter, μια ταινία που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γυριστεί στα αμερικανικά 70ς, καθώς η κοφτή της πολιτική ματιά αλλά και η οξεία ψυχαναλυτική της φύση, την καθιστούν ένα εξαιρετικό δείγμα γενναίου σινεμά – άμεση συνέχεια εκείνου του γενναίου πολιτικού, με στοιχεία κοινωνικού ρεαλισμού σινεμά, που άνθισε στην δεκαετία του 1970 στο Hollywood.
Ο William Tell του Oscar Isaac -στην πιθανότατα καλύτερη στιγμή της καριέρας του- είναι ένας άνθρωπος μοναχικός, απογοητευμένος με τον εαυτό του. Ένα golem που έχει αυτό-εξοριστεί στο περιθώριο και τις σκιές, ένα άδειο κέλυφος που δεν μπορεί να βρει την θέση του σε έναν κόσμο, για την ασχήμια του οποίου είναι συν-υπεύθυνος με τις πράξεις του. Η ψυχρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τη ζωή του, οι ψυχαναγκαστικές του τάσεις και η απώλεια οποιουδήποτε είδους συναισθηματικού δεσίματος με πρόσωπα και καταστάσεις, τον έχουν κάνει έναν εξαιρετικό παίκτη poker. Επαγγελματία σε ένα ‘’επάγγελμα’’, που χρειάζεται σχεδόν μηδενικούς δεσμούς με το τριγύρω περιβάλλον και την απαραίτητη υπομονή ώστε να παίξει το φύλο του στο καλύτερο δυνατό σημείο της παρτίδας. Ο ‘’πατριωτισμός’’ που απαιτήθηκε για την εκπλήρωση των στρατιωτικών του καθηκόντων, έχει γυρίσει πίσω να τον δαγκώσει σαν φίδι. Το δηλητήριο περιέχει, εκτός από τα αποκαΐδια της αμερικανικής σημαίας, σταγόνες τοξικής ματσίλας και τα χαρακτηριστικά της ‘’άλλης’’ Αμερικής, εκείνης των κατώτερων τάξεων, οι οποίες εύκολα χαλιναγωγούνται από τους κατοίκους των προαστείων και μετά μένουν να μαζέψουν τα σπασμένα τους.
Ο William Tell είναι μια φυσική συνέχεια του Travis Bickle από το Taxi Driver: Και οι δύο βιώνουν μια καθημερινή μη-ύπαρξη, έχουν ένα αμαρτωλό παρελθόν το οποίο έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον τους. Βρίσκουν μια προσωπική ηλιαχτίδα φωτός, στο σκοτάδι που τους έχει καταπιεί, στα πρόσωπα δύο ατόμων, μιας γυναίκας και ενός νεαρού αγοριού (κοριτσιού, στην περίπτωση του Taxi Driver), τα οποία και θα χρησιμοποιήσουν -παρά τη θέλησή τους- σε μια αέναη προσωπική σταυροφορία αυτό-εκπλήρωσης και λύτρωσης. Όμως, σε αντίθεση με τον Travis, του οποίου ο σταδιακός εκφασισμός δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον θεατή ώστε να τον ‘’αγκαλιάσει’’, ως ένα είδος ‘’σταυροφόρο-σωτήρα της ψυχής της Αμερικής’’ (μια εικόνα που είχε πλάσει για τον εαυτό του ο ίδιος), ο Tell συνεχίζει να κρατάει ανοικτές της πληγές του, ακόμα και αφότου ‘’πληρώνει" για το έγκλημά του και ‘’σωφρονιστεί’’ από το σύστημα . Και ο θεατής με τη σειρά του, καλείται να εξετάσει με άλλα κριτήρια αυτόν τον αντι-ήρωα, να βουτήξει πιο βαθιά στην ψυχαναλυτική φύση της ταινίας και την ηθική που ποτίζει την κεντρική της ιδέα, έχοντας απέναντι του έναν πρωταγωνιστή σαφώς μετανοιωμένο, ο οποίος όμως, δεν μπορεί ακόμα να συγχωρήσει τον ίδιο του τον εαυτό.
H σκηνοθεσία του Schrader είναι στυλιζαρισμένη, χαμηλών ταχυτήτων, μεθυστικά απόκοσμη ανά διαστήματα, παραισθησιογόνα ηλεκτρισμένη άλλοτε. Με την βοήθεια της εξαιρετικής φωτογραφίας του Alexander Dynan (σταθερού συνεργάτη του Schrader στις τελευταίες του ταινίες), η ταινία διακρίνεται από μια υπόγεια ένταση, η οποία διαρκώς σαν να παραμονεύει και να παρακαλεί την εκτόνωση της. Συναίσθημα παρόμοιο με εκείνο του να κολυμπάει κάποιος νύχτα, εν μέσω μιας κατάμαυρης θάλασσας, σε πλήρη άπνοια και μακριά από τη στεριά. Η μουσική του Robert Levon Been των Black Rebel Motorcycle Club, με τη neon ηλεκτρική της αύρα, ταιριάζει απόλυτα στον νέο-noir χαρακτήρα του έργου, ενώ λάμπουν με την σειρά τους σε μικρότερους ρόλους, οι Tye Sheridan και Willem Dafoe. Ίσως μοναδική παραφωνία στο cast, η κωμικός Tiffany Haddish, η οποία αν και ανταποκρίνεται στον ρόλο της recruiter του Tell, δεν έχει και την καλύτερη χημεία με τον Isaac και δεν πείθει απόλυτα η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους, σε επίπεδο δράματος.
Το The Card Counter, μερικούς μήνες μετά την πρεμιέρα του στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας, έρχεται στην Ελλάδα και μας υπενθυμίζει το πόσο μας είχε λείψει η διεισδυτική ματιά του Paul Schrader στην ανθρώπινη μοναξιά, καθώς και το καλό, μεστό και ‘’βρώμικο’’ πολιτικό αμερικανικό σινεμά. Ο 75χρονος δημιουργός δείχνει ακόμα ότι διαθέτει μια κοφτερή, οξυδερκή ματιά πάνω στις παθογένειες της αμερικανικής κοινωνίας, ενώ ξέρει όσο λίγοι να χειρίζονται αντί-ήρωες και ανθρώπους που βαδίζουν εσαεί, τον δικό τους Γολγοθά. Ένα νέο-noir, απόγονος των σπουδαίων συνεργασιών του Schrader με τον Scorsese, έρχεται με την γοητεία του κλασσικού, αλλά και την ωρίμανση που επιβάλλει ο χρόνος στις σταθερές θεματικές, του μεγάλου αυτού Αμερικανού δημιουργού.
