Υπάρχουν στιγμές που ευγνωμονούμε το σύμπαν για τα screeners που μας αποστέλλονται από τις εταιρίες διανομής, που μας γλιτώνουν από πρωινές δημοσιογραφικές προβολές, όπου πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να βυθιστεί κανείς στον ύπνο στα άνετα καθίσματα του ΙΝΤΕΑΛ, και φυσικά να χάσει το χρόνο του σε διάφορα απαράδεκτα που κατά καιρούς παίρνουν διανομή στην όμορφη χώρα μας. Υπάρχουν όμως και φορές που ένα screener στο inbox μας μας προκαλεί απογοήτευση, όχι απαραίτητα επειδή προβλέπεται να δούμε μια ταινία που είναι φτιαγμένη για τη μεγάλη και μόνο οθόνη στο μικροσκοπικό μας laptop, αλλά γιατί ζούμε για τις αντιδράσεις του κοινού της, που χάνονται στην απόλυτη ιδιωτικότητα μιας at home προβολής.
Αυτήν ακριβώς την απογοήτευση βίωσα όταν ενημερώθηκα πως θα έβλεπα το Annette από την άνεση του σπιτιού μου και όχι σε μια δημοσιογραφική προβολή, απογοήτευση η οποία μετατράπηκε ωστόσο σε πονοκέφαλο, όταν μετά τη θέαση της ταινίας συνειδητοποίησα ότι το feedback που θα έπαιρνα από το κοινό μιας αίθουσας θα μου ήταν απαραίτητο για να αποφασίσω αν αυτό που είδα είναι μια πραγματικά καλή ταινία ή ένα κινηματογραφικό φιάσκο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Η Annette δεν είναι άλλη από την πολυαναμενόμενη επιστροφή του Léos Carax, που δέκα σχεδόν χρόνια μετά το Holly Motors μας παρουσιάζει ένα μιούζικαλ σε μουσική των φοβερών Ron και Russell Mael του συγκροτήματος Sparks και με τους Marion Cotillard και Adam Driver στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Στην ταινία παρακολουθούμε τον Henry, έναν ιδιαίτερα ευέξαπτο, αμφιλεγόμενο μα και άκρως επιτυχημένο stand-up κωμικό της σκηνής του Los Angeles, ο οποίος βρίσκεται σε σχέση με την ταλαντούχα και αιθέρια Ann, που επίσης ακολουθεί μια εξαιρετικά επιτυχημένη καριέρα ως τραγουδίστρια όπερας. Μαζί θεωρούνται αγαπημένο ζευγάρι της showbiz, όλα όμως θα καταρρεύσουν όταν ο Henry θα κατηγορηθεί για σειρά σεξουαλικών παρενοχλήσεων σε ακόμη ένα σκάνδαλο #MeToo, όσο η Ann είναι έγκυος στο πρώτο τους παιδί. Όταν αυτό γεννηθεί, η μικρή Annette θα έρθει στον κόσμο υπό τη μορφή μιας αλλόκοτης μαριονέτας.
Και μέχρι εδώ όλα φαντάζουν καλά και αναμφίβολα ενδιαφέροντα, με την ταινία να ξετυλίγεται διατηρώντας μια δομή α λα Έγκλημα και Τιμωρία (χωρίς την απαραίτητη ωστόσο κάθαρση όπως θα διαπιστώσουν οι θεατές), διατηρώντας ταυτόχρονα τη σύγχρονη οπτική της. Το πρόβλημα όμως με την Annette έγκειται στο γεγονός ότι παρ΄ ό,τι αυτή γυρίστηκε ως ταινία μιούζικαλ, θα ήταν ενδεχομένως καλύτερο για όλους αν ανέβαινε κατευθείαν στο θεατρικό σανίδι ως όπερα. Κι αυτό, μιας που η συντριπτική, συντριπτικότατη πλειοψηφία των διαλόγων της ταινίας γίνεται μέσω των μουσικών κομματιών της, ακυρώνοντας επί της ουσίας ολόκληρο το είδος των ταινιών μιούζικαλ που θέλουν το μουσικό κομμάτι της ταινίας να παρουσιάζεται εμβόλιμα σε αυτές, χωρίς να κυριαρχεί. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι η ταινία διαρκεί 140 ολόκληρα λεπτά, τότε αντιλαμβανόμαστε τον βαθμό που αυτή ενδέχεται να και όντως κουράζει το κοινό της.
Πέρα όμως από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχει κανείς ως προς τα παραπάνω, υπάρχει ακόμη ένα πρόβλημα στην Annette κι αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η ταινία επικεντρώνεται στην παρουσίαση της οπτικής του Henry, από τον ομολογουμένως εξαιρετικό ωστόσο Adam Driver, σχεδόν ξεχνώντας ότι πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία διαθέτει και η Μarion Cotillard, το υποκριτικό ταλέντο της οποίας χαραμίζεται πλήρως και αδίκως στην ταινία. Και αν πιστεύει κανείς ότι αυτό το focus στην πλευρά του (με πολλούς όπως θα αποδειχθεί στην πορεία της ταινίας τρόπους) θύτη, θα είχε ένα σχετικό κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, σας διαβεβαιώ ότι αυτό δεν φαίνεται με κανέναν τρόπο.
Και βέβαια δεν θα μπορούσαμε να μην σχολιάσουμε την επιλογή της παρουσίασης της μικρής Annette υπό τη μορφή μαριονέτας (που μάλιστα όταν γεννιέται παρουσιάζεται σαν κλόουν), η οποία συνειρμικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μας παραπέμπει στην κλασική σουρεαλιστική ταινία του David Lynch, Eraserhead. Με τη μόνη διαφορά ότι όταν στο Eraserhead το παιδί του Henry Spencer και της Mary X γεννιέται με τη μορφή ενός αποκρουστικού τέρατος, δεν πρόκειται για τίποτε άλλο από έναν συμβολισμό της ανεπιθύμητης γέννησης του πραγματικού γιου του David Lynch, που γύρισε το Eraserhead ως αυτοβιογραφική ταινία. Στην Annette ωστόσο, η εμφάνιση του μωρού δεν εξηγείται με κανέναν τρόπο, με αποτέλεσμα η επιλογή του σκηνοθέτη, που υπό άλλες συνθήκες θα έδενε με το εν γένει σουρεαλιστικό φιλμικό περιβάλλον του Carax, στην προκειμένη να προκαλεί μόνο cringe.
Δεν μπορούμε ωστόσο να παραβλέψουμε το γεγονός ότι παρά τα παραπάνω, η Annette με έναν αλλόκοτα μαγευτικό τρόπο, ενώ σε κουράζει και σε προβληματίζει σαν ταινία με τα λάθη και τις αστοχίες της, κρατά το κοινό ως το τέλος της καθηλωμένο μπροστά στην οθόνη. Σε αυτό συμβάλλει φυσικά η εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας της ταινίας, δια χειρός Caroline Champetier, αλλά και το μοναδικό soundtrack των Sparks, που ακόμα και μετά το πέρας της θα διαπιστώσετε ότι θα καρφωθεί για μέρες στο μυαλό σας. Ο δε Adam Driver αποδεικνύει στο ρόλο του Henry ότι είναι ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, ηθοποιός της γενιάς του, με τις σκηνές στις οποίες βρίσκεται στο υποτιθέμενο σανίδι όπου κάνει stand-up comedy να είναι μερικές από τις καλύτερες της ταινίας.
Είναι λοιπόν η Annette ένα αριστούργημα όπως πολλοί ισχυρίζονται, ή πρόκειται τελικά για ένα κινηματογραφικό φιάσκο; Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο μέχρι στιγμής, μιας που ανά δύο ώρες από την ημέρα της προβολής της, η γνώμη μου διαφοροποιείται. Ίσως από την άλλη το γεγονός ότι τη σκέφτομαι ακόμη τόσο έντονα να δίνει και την επιθυμητή απάντηση.
Το trailer της ταινίας:
