Η τριλογία με τον τίτλο Fear Street είναι μια νέα απόπειρα να αναβιώσει το άλλοτε δοξασμένο μα πρόσφατα ταλαιπωρημένο είδος των slasher movies. Οι τρεις ταινίες κυκλοφόρησαν διαδοχικά στην πλατφόρμα του Netflix με διαφορά μιας εβδομάδας. Το νέο αυτό πείραμα θολώνει ακόμα περισσότερο τα όρια ανάμεσα στη φόρμα της εβδομαδιαίας τηλεοπτικής σειράς και στο κινηματογραφικό franchise. Το Fear Street αποτελεί μια ψυχαγωγική δεσμίδα ταινιών τρόμου που υιοθετεί τη ρετρό υπερφυσική αισθητική του Stranger Things και προσφέρει μια φρέσκια κινηματογραφόφιλη ανάγνωση στο αιματοβαμμένο genre, για μια γενιά που πιθανότατα δεν είχε γεννηθεί την εποχή του Scream. Οι τρείς ταινίες του Fear Street αξιοποιούν το στοιχείο του κλασικού νεανικού τρόμου, όπου άμοιροι έφηβοι έρχονται αντιμέτωποι με τον μασκοφόρο μπαμπούλα και ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μη σφαγιαστούν. Φυσικά οι γονείς απουσιάζουν παντελώς και από τα σπίτια και από την πλοκή και η μάχη με τον παρανοϊκό σφαγέα θα ξετυλίξει μια αρχέγονη κατάρα.
Στην πρώτη ταινία που διαδραματίζεται στο 1994, μια παρέα θα έρθει αντιμέτωπη με το «κακό» που θα αιματοκυλίσει το προάστιο του Shadyside, η δεύτερη τοποθετείται στο καλοκαίρι το 1978 όπου μια κατασκήνωση θα πνιγεί στο αίμα και η τρίτη ταινία ολοκληρώνει τον κύκλο της αφήγησης καθώς αποκαλύπτει την προέλευση της κατάρας απ’ όπου ξεκίνησαν όλα, κάπου στον 17ο αιώνα. Η παιχνιδιάρικη διάθεση των τριών φιλμ, το soundtrack που παίζει ακατάπαυστα επιτυχίες -σαν ραδιοφωνική εκπομπή που κάνει αφιέρωμα στο 1994 και στο 1978- και η pop ατμόσφαιρα διαχωρίζουν τα Fear Street από την φωνακλάδικη σοβαροφάνεια του δεύτερου A Quiet Place κι από τον κυνισμό του πέμπτου Purge, που διεκδικούν αυτή την περίοδο το ενδιαφέρον του κοινού.
Τα slasher movies ασκούν διαχρονικά μια γοητεία στο κοινό. Είτε ανατρέξουμε στο Leopard Man του Tourneur και στη σπουδαία σειρά παραγωγών του Luton στη δεκαετία του '40, είτε στο αξεπέραστο ψυχαναλυτικό Ψυχώ του Alfred Hitchcock το 1960, είτε στο ιταλικό giallo που δεν ήταν παρά μια παραλλαγή του αμερικάνικου slasher, θα διαπιστώσουμε τη ραγδαία αυξανόμενη ανάγκη του κόσμου για τέτοιου είδους θεάματα, με αναρίθμητες παραγωγές, κυρίως b με ανύπαρκτους προϋπολογισμούς και αναλογικά μεγάλη επιτυχία. Τα slasher ήταν απλά φιλμ που πόνταραν στον εύκολο εντυπωσιασμό του σασπένς όταν ο δολοφόνος καραδοκεί στο σκοτάδι, στον παραλληλισμό της μαχαιριάς και της σεξουαλικής διείσδυσης (κάτι που μέρος της κριτικής θα ερμήνευε με όρους μισογυνισμού) και στην ηθική σχέση συμμετοχής και ενοχής του θεατή με τα τεκταινόμενα.
Ακολουθεί λοιπόν μια λίστα με τους 10 πιο άξιους κινηματογραφικούς εκπροσώπους του είδους.
10) Black Christmas (Bob Clark, 1974)
Πρόκειται για ένα κλασικό πλέον slasher που αν είχε βγει μετά το Halloween θα έσπαγε τα ταμεία. Στην Ελλάδα είχε κυκλοφορήσει με τον τίτλο Τρόμος στο Παρθεναγωγείο το 1974 σε σκηνοθεσία του Bob Clark. Το σπίτι μιας θηλυκής κολεγιακής αδελφότητας θα τρομοκρατηθεί από μια αόρατη απειλή. Ο άγνωστος φονιάς δηλώνει μέσα από ανώνυμα τηλεφωνήματα ότι θα σφάξει όλα τα κορίτσια και σύντομα αρχίζει να εκπληρώνει την υπόσχεσή του. Με λιγότερο αίμα απ’ ότι θα περίμενε κανείς αλλά αξιοποιώντας τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα στο χειμερινό σκηνικό η ταινία χτίζει ικανοποιητικά το σασπένς για τους αποτρόπαιους φόνους από τον παρανοϊκό φαρσέρ που έχει βαλθεί να αιματοκυλήσει το παρθεναγωγείο.
9) The Burning (Tony Maylam, 1981)
Γενναιόδωρο σε τρομολάγνες συγκινήσεις, το The Burning (στα ελληνικά «Ματωμένο Weekend») είναι ένα βάρβαρο slasher που έθρεψε την όρεξη του αμερικάνικου κοινού για φόνους εφήβων την οποία είχε ανοίξει το Friday The 13th. Ένας επιστάτης σε μια κατασκήνωση καίγεται σοβαρά εξαιτίας μιας φάρσας με αποτέλεσμα να παραμορφωθεί. Χρόνια αργότερα επιστρέφει για να εκδικηθεί τους κατασκηνωτές με όπλο μια ψαλίδα κηπουρικής. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε.
8) The Slumberparty Massacre (Amy Holden Jones, 1982)
https://www.youtube.com/watch?v=1h5Y4Iv6MHU
Μια δεκαοχτάχρονη μαθήτρια μένει στο σπίτι μόνη της και αποφασίζει να καλέσει φίλους. Μόνο που ένας ένας δολοφόνος με έφεση στα ηλεκτρικά εργαλεία έχει δραπετεύσει και είναι ελεύθερος. Οι σκηνές θανάτων διαδέχονται η μια την άλλη σε ένα φεστιβάλ βαρβαρότητας και b movie αφέλειας που όμως έχει αποκτήσει ισχυρό cult following.
7) Child's Play (Tom Holland, 1988)
H ψυχή του μανιακού βρίσκει καταφύγιο σε μια άσχημη παιδική κούκλα και τότε αρχίζει το κακό. Εξαιρετικό slasher που εκμεταλλεύεται δραματουργικά την παιδική φαντασία και την επικοινωνία των παιδιών με τα άψυχα παιχνίδια, για να χτίσει έναν μακάβριο μύθο δολοφονιών που έχουν αφετηρία την ανατριχιαστική κούκλα. Αν και στόχευε περισσότερο στο mainstream κοινό που διασκέδαζε με τα Gremlins, η Κούκλα του Σατανά είναι ένα αρκετά φρικιαστικό slasher που παρασύρει τον θεατή στο υπόβαθρο μιας στρωτής μα καθόλα δυσοίωνης ιστορίας.
6) Scream (Wes Craven, 1996)
Στα μέσα της δεκαετίας του '90, το είδος του slasher είχε κουραστεί και σχεδόν ξεπεραστεί, επομένως χρειάζονταν έναν ικανό αφηγητή να αναθεωρήσει το είδος. Ο Wes Craven επιχείρησε ένα δεξιοτεχνικό σλάλομ ανάμεσα στην παρωδία και τον τρόμο και πέτυχε να κάνει ξανά cool τον μύθο του slasher στα μάτια μιας νέας γενιάς, που πιθανότατα έβρισκε παρωχημένο τον Μάικλ Μάγιερς και τον Φρέντι Κρούγκερ. Το Scream ήταν ένας εμπορικός θρίαμβος που πέτυχε να αναγεννήσει το είδος με meta-χιούμορ και αληθινή αγάπη για τα κλισέ που έθρεψαν τους εφιάλτες αναρίθμητων θεατών στο παρελθόν.
5) Friday the 13th (Sean S. Cunningham, 1980)
Κοντά σε μια απόμερη λίμνη, ένα μάτσο έφηβοι που βρίσκονται στο αποκορύφωμα των σεξουαλικών τους ορμών θα έρθουν αντιμέτωποι με έναν ανελέητο μασκοφορεμένο φονιά που έχει βαλθεί να τους ξεκληρίσει έναν προς έναν. Ο ορισμός του «φτηνού» θεάματος με μπόλικους ανατριχιαστικούς φόνους όπου ο παρανοϊκός θα σκοτώσει με φρικτούς τρόπους τα άτυχα αγόρια και κορίτσια που τύχαινε να βρεθούν στο διάβα του. Χάρη στα διαβολεμένα έξυπνα και «χειροποίητα» εφέ φρίκης, στις γενναίες δόσεις βίας και στα απολαυστικά ξαφνιάσματα, η Παρασκευή και 13 πέτυχε εισπρακτικά, γνώρισε πολυάριθμες συνέχειες και ενέπνευσε αμέτρητους μιμητές στα επόμενα δέκα χρόνια.
4) Bay of Blood (Mario Bava, 1971)
https://www.youtube.com/watch?v=IaHCFW5zrVo
Εμβληματικό slasher δια χειρός Mario Bava ο οποίος μετά την αποθέωση του τεκνικολόρ στο Αίμα και Μαύρη Δαντέλα (1964) αποφάσισε να αγκαλιάσει το exploitation. Ο μαέστρος του Ευρωπαϊκού σινεμά τρόμου βύθισε στο αίμα τη μυστηριώδη ιστορία φόνου μιας πλούσιας κοντέσας. Το έγκλημα αυτό θα προκαλέσει μια αλυσιδωτή αντίδραση πολλαπλών φόνων στην περιοχή καθώς αρκετοί αδίστακτοι χαρακτήρες θα προσπαθήσουν να αναλάβουν την περιουσία της. Κάθε απεικόνιση φόνου αποτελεί και ένα μικρό οπτικό αριστούργημα χάρη στο διεστραμμένο κέφι και την ευφάνταστη σκηνοθεσία των σαδιστικών σκηνών.
3) A Nightmare on Elm Street (Wes Craven, 1981)
Ο Φρέντι Κρούγκερ ήταν ο παραμορφωμένος μανιακός δολοφόνος με το καπέλο και το γάντι με τις κοφτερές λεπίδες, ο οποίος παρείσφρεε στα όνειρα των εφήβων για να τους πετσοκόψει. Το μόνο όπλο απέναντι στον ασταμάτητο φονιά ήταν η… αυπνία. Ο εμβληματικός δολοφόνος της Ελμ Στριτ ήταν ο απόλυτος αστικός μύθος της δεκαετίας του '80 και η τρομώδης του μυθολογία αποκτούσε απόκοσμες διαστάσεις καθώς ο Φρέντι δεν εξοντώνονταν στον πραγματικό κόσμο. Ο πρωτότυπος Εφιάλτης στο Δρόμο Με Τις Λεύκες προσφέρεται ακόμα για διαβολεμένα απολαυστική μαζική παρακολούθηση.
2) The Texas Chain Saw Massacre (Tobe Hooper, 1974)
Η αγωνία του ανυπεράσπιστου ήρωα απέναντι στους ανείπωτους φόβους μας – όσο πιο αναίτιοι τόσο το καλύτερο. Αυτό προσφέρει η ταινία-σοκ του σινεμά τρόμου τις δεκαετίας του '. Καμία ελπίδα και για την ηρωίδα που γίνεται άθελά της τραγικός κοινωνός των πιο ανείπωτων φόβων μας, αυτών που έχουμε πλέξει στους gore εφιάλτες μας. Μια λάθος στροφή θα φέρει αντιμέτωπους μια παρέα εφήβων με την πιο αποκρουστική και αιμοδιψή οικογένεια του πλανήτη. Ωμό και ρεαλιστικό στα όρια του ντοκιμαντέρ, το φιλμ Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι του Toby Hooper ένα εφιαλτικό ντοκουμέντο κινηματογραφικής βαρβαρότητας. Ο ήχος του αλυσοπρίονου είναι πιο δυνατός από τις τσιρίδες φρίκης στη νότια ενδοχώρα.
1) Halloween (John Carpenter, 1978)
Η Νύχτα με τις Μάσκες είναι ο Πολίτης Κέιν για τα slasher movies. Το κορυφαίο φιλμ του είδους φτιάχτηκε με ελάχιστα χρήματα, με το μισό budget να επενδύεται (σοφά) στην εμμονή του John Carpenter να γυρίσει το φιλμ σε σινεμασκόπ. Τα συστατικά είναι πολύ απλά: ένας παρανοϊκός μαχαιροβγάλτης που φοράει μια μάσκα κυνηγά εφήβους χωρίς κίνητρο και χωρίς σταματημό σε μια γειτονιά. Ο μασκοφόρος μπαμπούλας εξαπολύει το αναίτιο «κακό», κάτι που εξιτάρει τον συλλογικό μας τρόμο και μας ασκεί μια νοσηρή γοητεία, ακόμη και σήμερα. Με ένα εμβληματικό μουσικό θέμα που προκαλεί ανατριχίλες, ο Carpenter όρισε απόλυτα και αμετάκλητα το genre και αυτή η «Νύχτα» αποτελεί ορόσημο για το σινεμά της φρίκης.
