.jpg)
Mare of Easttown (ΗΒΟ)
https://www.youtube.com/watch?v=bm7RmpzCeyk
Δεν υπάρχει πιο σίγουρη συνταγή για τηλεοπτικό comfort food από την εξής σύνοψη: «έρευνα εγκλήματος σε μικρή πόλη». Ο σεναριογάφος Brad Ingelsby, ο οποίος είναι άριστος απόφοιτος της σχολής Clint Eastwood, ξέρει καλά τη δυναμική μιας τέτοιας ιστορίας και σερβίρει στο κοινό αυτό που δεν χορταίνει να βλέπει. Σκηνοθετεί ο Craig Zobel που έχει υπογράψει το μεταμεσονύκτιο b-movie Compliance και το The Hunt που ήταν ένα θρίλερ επιβίωσης κάτω από έναν ιδεολογικό αχταρμά. Το Mare of Easttown χρησιμοποιεί όλη τη μανιέρα που έχουν οι τηλεοπτικές δουλειές «ποιότητας»: τα κουρασμένα πρόσωπα της επαρχίας, τη μελαγχολία στους δημόσιους χώρους, την κρυφή ανθρωπιά των μεροκαματιάρηδων και το κακό που ελλοχεύει στη μικρή κοινότητα και βάζει σε κίνδυνο τον ιερό θεσμό της οικογένειας, ακόμα κι αν αυτή είναι δυσλειτουργική.
Ένας φόνος θα ταράξει την κοινότητα, θα αποκαλυφθούν μερικά μυστικά που κρύβονται πίσω από τις κλειστές πόρτες και η καχυποψία και η θλίψη θα τραυματίσουν την καρδιά της φιλήσυχης πόλης. Η Kate Winslet είναι πολύ καλή στο ρόλο της μεσόκοπης αστυνομικού της οποίας οι προσωπικές της ματαιώσεις την έχουν σκληρύνει και έχουν ποτίσει με θλίψη την καρδιά της. Ωστόσο, στα μάτια ενός έμπειρου θεατή η βρετανίδα Winslet μπορεί να είναι πειστική στον ρόλο της αλλά τα μαλλιά και η αμερικάνικη προφορά δεν αρκούν για να κρύψουν το ότι είναι ξένο σώμα ανάμεσα στους χαρακτήρες της hillbilly επαρχίας και όσο και να προσπαθεί, δεν μπορεί να προσεγγίσει απόλυτα την συμπεριφορά και το ύφος των ανθρώπων της αμερικάνικης εργατικής καθημερινότητας.
Αν κοιτάξουμε πέρα από την καλοφτιαγμένη ατμόσφαιρα του Mare of Easttown, θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια ενοχλητική διαπίστωση: υπάρχει ένας διάχυτος συντηρητισμός στη ματιά της σειράς απέναντι στην κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις, κάτι που υπογραμμίζει και η τελική σκηνή «εξιλέωσης» μετά την εξιχνίαση του μυστηρίου, όταν η κοινότητα συγκεντρώνεται στην εκκλησία. Στην καρδιά του σεναρίου δεν υπάρχει «έγκλημα», «κίνητρα» και «άλλοθι», αλλά υπάρχει η μια και μόνη οικουμενική αλήθεια πως η διάσπαση της αμερικανικής οικογένειας είναι η αφετηρία όλων των δεινών. Με λίγα λόγια δεν είναι ο θεσμός της οικογένειας αυτός που παράγει το οποιοδήποτε κακό αλλά ο θάνατος και η καταστροφή ξεκινάνε με τη διάσπασή της οικογενειακή εστίας. Επομένως οι θεατές ας είναι προετοιμασμένοι για μια προκατασκευασμένη αφηγηματική κατασκευή που θα κηρύξει την αξία του ενωμένου σπιτικού, καθώς από τα διαζύγια αρχίζει να ξετυλίγεται το νήμα οποιασδήποτε τραγωδίας. Ας κρατήσουμε από τη σειρά την ερμηνεία της Julianne Nicholson που πραγματικά κλέβει την παράσταση.
Lisey's Story (Apple TV+)
Φαίνεται ότι ο Stephen King είχε μεγάλο πόθο να δει διασκευασμένο για την οθόνη το μυθιστόρημά του με τίτλο Lisey's Story. Πρόκειται για μια ιστορία ψυχολογικής φρίκης και μαύρου ρομαντισμού που κυκλοφόρησε το 2006, στην οποία ο συγγραφέας εκφράζει έναν από τους μεγάλους του άυλους φόβους, τι θα απογίνει το ανέκδοτο έργο του και τα χειρόγραφα στην αποθήκη του μετά το θάνατό του.
Στην παραγωγή βρίσκεται ο J. J. Abrams ο οποίος φρόντισε να πέσει άφθονο χρήμα στα επεισόδια καθώς υπάρχει εκτεταμένη χρήση ειδικών εφέ. Η Julianne Moore είναι στο ρόλο της χήρας ενός συγγραφέα βιβλίων τρόμου (ο Clive Owen δεν καταλαβαίνει καλά τι ρόλο παίζει) ο οποίος δολοφονήθηκε από έναν φανατικό αναγνώστη του. Η ηρωίδα βρίσκεται ακόμη στη διαδικασία οργάνωσης και επεξεργασίας του συγγραφικού έργου που άφησε ο σύζυγός της πίσω του. Πολλοί είναι οι καλοθελητές που την έχουν πλησιάσει ελπίζοντας να βρουν κάποιο αδημοσίευτο χειρόγραφο.
Η ψυχικά εύθραυστη αδερφή της ηρωίδας, οι τρομακτικές αναμνήσεις από το παρελθόν τους, το φαύλο θηρίο που διασχίζει τον κόσμο, τα μυστηριώδη δάση και οι αλλόκοτη απειλή από το εφιαλτικό υπερπέραν και η οικογενειακή κατάρα αποτελούν εξαιρετικά υλικά για μια ψυχαγωγική άσκηση τρόμου. Όμως και εδώ συναντάμε το σχεδόν μόνιμο πρόβλημα με τις σειρές του King, λείπει ένας μοντέρ που θα μαζέψει τον «ασυμμάζευτο» της φαντασία του. Η πληθωρικότητα των ιστοριών του King μπορεί στις πολυάριθμες σελίδες των βιβλίων του να λειτουργεί, όμως στην οθόνη προκαλεί σύγχυση και χρειάζεται ένας ικανός σκηνοθέτης με προσωπικό όραμα, να κρατήσει μόνο τα ζωτικά στοιχεία που θα χτίσουν την αφήγηση και θα αναδείξουν τον κοσμικό τρόμο.
Στην περίπτωση του Lisey's Story, λείπει ο ευρηματικός μοντέρ και ο σκηνοθέτης με προσωπικό αποτύπωμα. Τα επεισόδια πυροδοτούν αποτελεσματικά κάποιους οπτικοακουστικούς μηχανισμούς, όμως η σειρά στο σύνολό της δεν κάνει καμιά υπέρβαση, δεν εξερευνά καινούρια μοτίβα, ούτε έχει καμιά συμπαγή ατμόσφαιρα. Για τους υπομονετικούς θεατές όμως (και για τους φανατικούς του συγγραφέα) έχει να χαρίσει κάμποσες ανατριχίλες.
.jpg)
