10 Ταινίες Για Να Μη Σας Πιάσουν Αδιάβαστους Τα Φετινά Βραβεία

Η φετινή κινηματογραφική award season είναι από τις πιο άχαρες όλων των εποχών. Η βιομηχανία υπέστη βαρύ οικονομικό πλήγμα και οι ακυρώσεις εξόδων στις αίθουσες ήταν συνολικά εκατοντάδες. Ωστόσο, οι ενώσεις κριτικών, οι ανταποκριτές ξένου τύπου και η Ακαδημία θα απονείμουν και φέτος τα βραβεία τους. Άλλωστε η ζωή, η τέχνη και οι παραδόσεις πρέπει να επιβιώσουν. Ακολουθεί μια λίστα με 10 ταινίες που θα πρέπει να έχετε παρακολουθήσει προκειμένου να είστε καλά ενημερωμένοι για τα φετινά βραβεία, χωρίς σειρά αξιολόγησης.

The Midnight Sky (George Clooney)

Το σταθερό, ανά τριετία ραντεβού του Clooney με την καρέκλα του σκηνοθέτη, αυτή τη φορά μας χάρισε ένα sci-fi υπαρξιακό δράμα στα βάθη του διαστήματος. Χωρίς την αγωνία επιβίωσης του Gravity και χωρίς τον οικουμενικό ανθρωπισμό του The Martian, ο Clooney δοκιμάζει να αφηγηθεί μια ιστορία διάσωσης και λύτρωσης. Στα θετικά της ταινίας είναι η εκφραστικότητα του πρωταγωνιστή, το βάρος της μοναξιάς και η παρουσία ενός μικρού κοριτσιού που (επιτέλους) παίζει σαν παιδί και όχι σαν μικρομέγαλο. Δυστυχώς ο Clooney επιχειρεί να χωρέσει δυο ταινίες σε μια και φορτώνει το αναιμικό υλικό του σε διάρκεια. Πλαδαρό σε αφήγηση αλλά γοητευτικό σε επίπεδο παραγωγής, το Midnight Sky παίζει μόνο του σαν το οικογενειακό sci-fi της χρονιάς.

News of the World (Paul Greengrass)

Αυτή είναι η άλλη ταινία με μεγάλο super star δίπλα σε παιδάκι. Το News of the World  είναι ένα ανθρωποκεντρικό και καλόκαρδο γουέστερν που θέλει να αναδείξει την αξία της μετάδοσης της πληροφορίας, την εποχή που η προφορική παράδοση όριζε τη λαϊκή ενημέρωση, σε αντιδιαστολή με τη σημερινή εποχή της υπερπληροφόρησης. Ασφαλώς και πρόκειται για ένα one man show το οποίο παίρνει 100% πάνω του ο Tom Hanks. Θα βρει απήχηση αυτό το ζεστό, τρυφερό και αισιόδοξο φιλμ, που μπορεί στερείται το βάθος του True Grit των Coen, αλλά τουλάχιστον προσφέρει την ασφάλεια της παλιομοδίτικης δραματουργίας σε ένα παραδοσιακό genre.

Minari (Lee Isaac Chung)

Μια τρυφερή ιστορία μετανάστευσης γύρω από μια κορεάτικη οικογένεια που προσπαθεί να βρει τη θέση της κάτω από τους ανοιχτούς ουρανούς του Αρκάνσας. Η συχνά φιλόξενη αλλά αρκετά «εξωγήινη» Αμερική του αγρού, η δεσποτική παρουσία της γιαγιάς, η αλλοίωση των εθνικών χαρακτηριστικών και τα δειλά όνειρα προσαρμογής σε μια νέα ζωή, μπλέκουν με όμορφο και ακαδημαϊκό (καμιά φορά διδακτικό) τρόπο, σε μια ταινία με μεγάλη καρδιά, από έναν σκηνοθέτη που ξέρει να εστιάσει στα πρόσωπα και να αφήσει την ιστορία του να εξελιχθεί ελλειπτικά.

Soul (Pete Docter και Kemp Powers)

Η λατρεμένη και φωταγωγημένη Pixar, μετά το πετυχημένο Coco (2017), επιστρέφει στους προβληματισμούς της σχετικά με τον «άλλο κόσμο» των ψυχών. Τα βασικά συστατικά που κυριαρχούν εδώ είναι η πιανιστική jazz και η μαύρη κουλτούρα του αστικού γκέτο. Και πάλι το production value της Pixar είναι στο… Θεό. Ο σουρεαλιστικός ουράνιος δρόμος για τον άλλο κόσμο, οι πειρατές που μποϋκοτάρουν την τάξη και την ασφάλεια ανάμεσα στις χαμένες ψυχές που δε βρήκαν γαλήνη και οι λογιστές της καταμέτρησης των εκλιπόντων ανήκουν στις καλύτερες ιδέες που είχε ποτέ το χρυσοφόρο στούντιο. Το σενάριο μπορεί να είναι υπερφορτωμένο και αδύναμο σε σχέση με παρόμοια animation, αλλά παραμένει απίστευτο το τι μπορεί να πετύχει ο δημιουργικός νους των εξπέρ της Pixar στο κινούμενο σχέδιο, χάρη στους ανεπανάληπτους συνδυασμούς σύλληψης και εφαρμογής.

Another Round (Thomas Vinterberg)

Το φετινό δράμα του Vinterberg έχει προκαλέσει κύματα θαυμασμού και μάλλον όλα δείχνουν ότι μιλάμε για το ξενόγλωσσο Όσκαρ της χρονιάς. Στον πυρήνα του υπαρξιακού δράματος, βρίσκουμε τέσσερις καθηγητές σχολείου που εκτός από την παλιά τους φιλία, τους δένει και η συνενοχή σε ένα πείραμα κατάχρησης του αλκοόλ, ώστε να είναι λειτουργικοί μέσα από την καθημερινή κατανάλωση. Το αλκοόλ γίνεται το καύσιμο της διαδρομής και το καθημερινό boost στην απαιτητική καθημερινότητα του βορρά, σε μια παρέα αντρών οι οποίοι μέσα από το ναρκισσιστικό τους βλέμμα και την υπεροπτική τους στάση, επιλέγουν να ξορκίσουν τις μεσήλικες ματαιώσεις της μέτριας και βαλτωμένης ζωής τους. Ο διακριτικός και καθόλου exploitive φακός του Vinterberg και η ανθρώπινη ερμηνεία του Mads Mikkelsen κάνουν το φιλμ να ξεχωρίζει.

Nomadland (Chloé Zhao)

Είναι σπάνιο και συγκινητικό το σκηνοθετικό βλέμμα της Chloé Zhao, η οποία τρία χρόνια μετά το αριστουργηματικό The Rider (2017) επιστρέφει με μια υπέροχη ιστορία ελευθερίας και αναγκαστικής περιπλάνησης. Η Frances McDormand στον πρώτο της ρόλο μετά το Όσκαρ για το Three Billboards Outside Ebbing, Missouri επιστρέφει ακόμα πιο δυναμικά, υποδυόμενη μια γυναίκα που έχασε όλη της την περιουσία και αναγκάζεται να χαθεί στον ανοιχτό ορίζοντα των μεσοδυτικών πολιτειών. Ένα ελεύθερο και χαζευτικό οδοιπορικό νομάδων στα βάθη της αινιγματικής ερήμου. Με πλάνα που αντλούν έμπνευση από τα dailies του πρώιμου Terrence Malick (Badlands, Days Of Heaven) και με αυτοπεποίθηση στην αφήγηση και την ανάπτυξη χαρακτήρων (που φέρνει στο μυαλό το Into The Wild του Sean Penn) το Nomadland είναι ένα από τα κορυφαία δείγματα αμερικάνικου σινεμά για φέτος.

Promising Young Woman (Emerald Fennell)

Η πιο ευρηματική, έξυπνη και εξωφρενική ταινία που γέννησε το κίνημα του #metoo. Το Promising Young Woman παίζει με τους κανόνες της ρομαντικής κομεντί, αλλά στην καρδιά του βρίσκεται μια ιστορία ενός εξολοθρευτή αγγέλου που δικάζει τα μετριοπαθή αρσενικά αρπακτικά, που δεν χάνουν ευκαιρία να ασελγήσουν σε ανυπεράσπιστες γυναίκες των οποίων οι αντιστάσεις τους έχουν καμφθεί από το παραπανίσιο αλκοόλ, τις δύσκολες ώρες της νύχτας. Η ηρωίδα έχει καταλήξει να «καταδικάζει» τους θύτες με σχολαστική αφοσίωση, ορμώμενη από ένα τραύμα που αποκαλύπτεται στα μέσα της ταινίας. Η Carey Mulligan στον πιο φωτεινό και πολυποίκιλο ρόλο της ζωής της, λάμπει σε μια ταινία που προδίδουν μονάχα οι άτολμες στραβοτιμονιές του σεναρίου και το correct φινάλε.

Pieces Of A Woman (Kornél Mundruczó)

Η απώλεια ενός μωρού τη στιγμή της γέννας είναι μια από τις πιο αβανταδόρικες αφορμές για σπαραξικάρδιο δράμα (τουλάχιστον για τους μαθητές του Iñárritu) και ο ούγγρος σκηνοθέτης Kornél Mundruczó δεν κρύβει τις προθέσεις του. Ξεκινώντας την ταινία του με τη χορογραφημένη αναπαράσταση ενός αποτυχημένου τοκετού σε ένα 30λεπτο (!) μονοπλάνο, το Pieces of A Woman παρακολουθεί στενά το ψυχολογικό ντόμινο που προκαλεί ένα τόσο τραγικό συμβάν. Κερδίζει το στοίχημα μόνο στις ερμηνείες καθώς η απώλεια και ο θυμός εκφράζονται με πειθώ από την Vanessa Kirby, ενώ πειστικός είναι και ο Shia LaBeouf αλλά και η Ellen Burstyn. Δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον κισλοφσκικό στοχασμό πάνω στην απώλεια, καθώς το σενάριο δεν αναπτύσσεται ιδιαίτερα και η ταινία εξαντλείται στην παρατήρηση, μεταφέροντας τη συναισθηματική ευθύνη στον θεατή, που καλείται να βρει ένα νήμα πιαστεί για να αρχίσει να συμπάσχει μέσω της ταύτισης.

Sound of Metal (Darius Marder)

Ένας ντράμερ και πρώην ηρωινομανής περιοδεύει σε μικρά club με το noise metal συγκρότημά του, μέχρι που μια μέρα χάνει την ακοή του και καλείται βίαια να συμφιλιωθεί με τη νέα ζωή του σαν άνθρωπος με ειδικές ανάγκες. Η κώφωση είναι μόνο η αρχή για να εξεταστεί ένα αόρατο δράμα ενός ανθρώπου που δεν θα ξεμυτίσει ποτέ από το λούμπεν περιθώριο για να εναρμονιστεί σε οποιοδήποτε κοινωνικό σύνολο. Ο εφιάλτης της αισθητηριακής απώλειας εξετάζεται με ευσπλαχνία από τον σεναριογράφο του Place Beyond the Pines. Μια σπουδή πάνω στη γραμμή που χωρίζει την αυτοκαταστροφή και την αυτοβοήθεια με έναν δυνατό Riz Ahmed στον πρώτο ρόλο.

Ammonite (Francis Lee)

Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινίας του σκηνοθέτη του God's Own Country τοποθετεί την Kate Winslet και τη Saoirse Ronan σε ένα δυνατό ρομάντζο. Μια παλαιοντολόγος εργάζεται με αφοσίωση πάνω στα ευρήματά της, μέχρι που διαταράσσεται η ισορροπία της, εξαιτίας της έλευσης μιας πλούσιας νεαρής που αναλαμβάνει να γίνει η βοηθός της. Σύντομα θα φουντώσει ένα ανέλπιστο πάθος που θα αλλάξει ανεπιστρεπτί τις ζωές των δύο γυναικών. Μια ιστορία γυναικείας χειραφέτησης, ένας καταλυτικός λεσβιακός έρωτας και μια παραγωγή που φωνάζει για Όσκαρ σε πολλές κατηγορίες. Το μοναδικό πρόβλημα του φιλμ είναι αυτή ακριβώς η φιλοδοξία. Το Ammonite φωνάζει τόσο πολύ ότι θέλει να γίνει το μεγάλο φαβορί των Όσκαρ, με αποτέλεσμα να μη χαλαρώνει από τις πολλές φιλοδοξίες και να μην αφήνει την ιστορία του να πάρει την καλλιτεχνική ελευθερία που της αξίζει.