Υπάρχουν δυο τρόποι να αντιμετωπίσεις το The Comey Rule. Ο πρώτος είναι να ρυθμίσεις στο μηδέν τον δείκτη του πολιτικού σου φίλτρου και να ξεχάσεις όσα ξέρεις για τα αληθινά περιστατικά, ώστε να εστιάσεις μόνο στο δράμα διαλόγων και στη σκιαγράφηση χαρακτήρων. Αν επιλέξουμε αυτόν, φυσικά και θα πρέπει να επισημάνουμε την πυκνή αφήγηση και τις στιβαρές ερμηνείες, τόσο του Jeff Daniels στον ρόλο του πρώην διευθυντή του Ομοσπονδιακού Γραφείου Έρευνας (FBI) James Comey, όσο και του ιρλανδού Brendan Gleeson (“In Bruges”, “Mr. Mercedes”) που ερμηνεύει ικανοποιητικά τον Donald Trump. Όπως και ο Anthony Hopkins στο Nixon (1995), έτσι και ο Gleeson αποφεύγει τις ευκολίες της μίμησης μιας αποκρουστικής φιγούρας εξουσίας. Μπορεί το The Comey Rule να έχει ρυθμό και ατμόσφαιρα σε μερικά σημεία, όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με τις δημιουργίες ενός Aaron Sorkin. Δεν είναι τυχαία αυτή η σύγκριση, καθώς ο σκηνοθέτης Billy Ray (έχει υπογράψει τα καλά ανεξάρτητα Breach και Shattered Glass) έχει επηρεαστεί από τον αγνό «Δημοκρατικό» ιδεαλισμό του Sorkin και έχει υιοθετήσει τις σεναριακές μανιέρες του δημιουργού του “West Wing”. Ωστόσο, υπήρχαν μεμονωμένες σκηνές σε επεισόδια του West Wing που βάζουν κάτω αυτή τη μίνι σειρά και την κάνουν να φαίνεται φλύαρη και «αδιάβαστη».
Ο δεύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις The Comey Rule είναι να το κρίνεις σε σχέση με την πολιτική ατζέντα του σεναρίου και με άξονα τις προθέσεις και την ιδεολογική του τοποθέτηση. Στην πραγματικότητα, αυτή η επιλογή είναι μονόδρομος, καθώς θα δυο επεισόδια μεγάλης διαρκείας δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις όσα γνωρίσεις από τα εκατοντάδες ρεπορτάζ -άλλωστε υπάρχουν πολλά εμβόλιμα πλάνα επικαιρότητας από ειδήσεις και talk-show. Σε αυτή την περίπτωση, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια χλιαρή δημιουργία που σε πολλά σημεία υποτιμάει τη νοημοσύνη του θεατή (ειδικά του Ευρωπαίου). Η λειτουργία του FBI παρουσιάζεται ρόδινα στα χρόνια της προεδρίας του Obama, σαν ανθρωπιστικός οργανισμός στην υπηρεσία του «καλού», στελεχωμένος από ηθικούς και τίμιους πατριώτες που έχουν βασικό μέλημα την πατρίδα και την οικογένεια. Ξαφνικά, η ανεξάρτητη αρχή καλείται να εξετάσει με απόλυτη διαφάνεια και πατριωτικό σθένος ένα ενδεχόμενο σκάνδαλο της Hillary Clinton, η οποία έστελνε και λάμβανε χιλιάδες email από τον προσωπικό λογαριασμό της —και όχι από τον επίσημο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ— την εποχή που ήταν υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Το πρόβλημα με το The Comey Rule μας κοιτάζει κατάματα από την πρώτη κιόλας σκηνή. Η σειρά είναι βασισμένη στο αυτοβιογραφικό/απολογητικό βιβλίο του Comey, με αποτέλεσμα ο Jeff Daniels να μην έχει άλλη επιλογή από το να ρυθμίσει την ερμηνεία του σε mode…Tom Hanks. Ένας άκρως ηθικός και αξιαγάπητος οικογενειάρχης με καθαρό βλέμμα που βγάζει εμψυχωτικά λογύδρια, που ακούει με κατανόηση τόσο τους βλοσυρούς γερουσιαστές όσο και την συνοφρυωμένη κόρη του και που σοκάρεται με την πολιτική διαφθορά, καθώς θεωρεί ότι όλοι πρέπει να είναι ταγμένοι στην υπηρεσία του καλού - “I want to stop the bad guys” λέει χαρακτηριστικά σε μια σκηνή. Ας μη γελιόμαστε, η σειρά είναι φτιαγμένη για απολιτίκ Αμερικάνους που αξιολογούν με όρους «bad guy» και «good guy» και γι’ αυτό συναντάμε και σκηνές αφέλειας και γλυκερού μελοδραματισμού. Όπως η εντελώς ανόητη σκηνή με τους «κακούς» Ρώσους με φάτσες γκάνγκστερ που κοιτάνε τον Λευκό Οίκο και σκαρφίζονται (!) να ρίξουν fake news στην αγορά γελώντας με ύφος «θα-σας-δείξω-εγώ». Οι ήρωες στα κλειστά meetings δεν μιλάνε μεταξύ τους, αλλά λένε πράγματα φωναχτά, για να τα ακούσουμε εμείς οι ανενημέρωτοι θεατές και να καταλάβουμε τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες.
Φυσικά δεν υπάρχουν συγκρουόμενες ιδεολογίες, δεν υπάρχει αμφιλεγόμενη εξωτερική και εσωτερική πολιτική, ο αμοραλισμός απουσιάζει από την κορυφή της ιεραρχίας, οι άνθρωποι στον Λευκό Οίκο και το Καπιτώλιο δεν έχουν επιχειρηματικά συμφέροντα και δεν προβάλλουν καμία πολιτική αντιπαράθεση, καθώς είναι αφοσιωμένοι στην τιμιότητα. Υπάρχει μόνο το «καλό» της Αμερικής και το «κακό» που γεννιέται όταν το φυτεύει κάποιος εχθρός σαν τον Πούτιν με στόχο να φθείρει την ιδέα των ΗΠΑ. Και οι εσωτερικοί εχθροί του συστήματος φαίνονται από μακριά. Τα σάπια μήλα που ξεχωρίζεις εύκολα από τον σωρό. Σύμφωνα με τον δημιουργό της σειράς, υπάρχει μόνο η ιερή μηχανή των Ηνωμένων Πολιτειών, το ηθικό χρέος του αμόλυντου FBI -κι αν είπε δυο λόγια παραπάνω ο J. Edgar Hoover, ψωμί κι αλάτι, όπως υπογραμμίζει η εναρκτήρια σκηνή και αυτά δηλητηριάζονται από μεμονωμένους ανθρώπους.
Ο James Comey αισθάνεται ότι άδικα εισέπραξε το μένος τόσων χιλιάδων ανθρώπων και θεωρήθηκε βασικός υπαίτιος για τον ερχομό του Trump στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου. Και αυτή η σειρά είναι ξεκάθαρη παραγγελιά για να ξεπλύνει το ρόλο του και να παρουσιαστεί ως ο απόλυτος nice guy που μοιάζει σαν να έχει βγει από τα πιο ανθρωπιστικά έργα του Frank Capra. Ένας άνθρωπος που έπεσε θύμα της αφέλειάς του από έναν πρόεδρο εξαιρετικά ικανό στο μανιπιουλάρισμα. Τελικά, ο Billy Ray θα καταφέρει να κατατοπίσει τους θεατές για την πολιτική ιστορία που πραγματεύεται, όσο και ο Adam McKay με το The Big Short κατάφερε να κάνει τους θεατές να αφομοιώσουν την οικονομική θεωρία. Ακόμα κι αυτή η επίπεδη προσέγγιση, όμως, θα ήταν ανεκτή αν ο σκηνοθέτης εμπιστεύονταν έστω λίγο ο ίδιος την αφηγηματική του ικανότητα και δεν βασίζονταν τόσο πολύ στα τηλεοπτικά πλάνα αρχείου για να δώσει αξιοπιστία στην ιστορία του. Όταν δεν εμπιστεύεται ο ίδιος το fiction (;) σενάριό του, πώς να τον πάρουμε στα σοβαρά και να ξεχάσουμε (για λίγο) την δημοσιογραφική έρευνα σχετικά με το θέμα που μας κατακλύζει εκεί έξω, ώστε να κοιτάξουμε κι εμείς αυτή την πολύπλοκη ιστορία πολιτικής ηθικής με την μακάρια αφέλεια του μέσου απολιτίκ Αμερικάνου που αξιολογεί με όρους "bad guy" και "good guy"; Πολλά μας ζητάει…
.jpg)
