Καμία άλλη τηλεοπτική σειρά φέτος δεν έχει εκφραστεί τόσο θεαματικά όσον αφορά τα ζωτικής σημασίας θέματα της νεανικής σεξουαλικής συμπεριφοράς στη μεγαλούπολη, όσο το I May Destroy You. Τα πρώτα δυο επεισόδια της σειράς απέσπασαν ενθουσιώδεις κριτικές, κυρίως για την εύστοχη προσέγγιση στους ήρωες και τις ηρωίδες, των οποίων ο ψυχισμός πάλλεται ανάμεσα στην άφθαρτη επαφή τους με το σεξ και την μέτα-ποπ κουλτούρα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα smart phones και τους ισχυρούς φιλικούς δεσμούς που αποτελούν σωσίβιο και αντίβαρο για καταστάσεις που δεν κατανοούν και που δεν θέλουν να τους απασχολήσουν. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι ακροβατούν καθημερινά ανάμεσα στην αφέλεια και στην πρώιμα κατακτημένη σοφία τους.
Η πρωταγωνίστρια Αραμπέλα είναι ένα ελεύθερο πνεύμα, ένα αυτοδίδακτο σε όλα και αινιγματικό κορίτσι που θέλει να τραβάει τα βλέμματα με το φούξια μαλλί της, ωστόσο έχει οριοθετήσει γύρω της ένα χαώδες συναισθηματικό τερέν. Η ιστορία της είχε τις περγαμηνές να γίνει ένα μεταμοντέρνο δράμα ενηλικίωσης που θα περιέγραφε με ωραίο τρόπο τη γενιά που ακμάζει σήμερα και απαρτίζει το «νεανικό κοινό» που κοιτάνε σε έρευνες πολλοί ανίδεοι μαρκετίστες που δεν μπορούν να κάνουν ούτε βήμα προς τον εγκέφαλο αυτών των παιδιών.
Η ιστορία που αφηγούνται τα δυο πρώτα επεισόδια του I May Destroy You θα μπορούσε να εξελιχθεί καταπληκτικά: ένα κορίτσι που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο εργασιακό deadline που λήγει, το ρίχνει έξω από αντίδραση και ξεδίνει σε μια άγρια κραιπάλη με πολλά ναρκωτικά και πολύ αλκοόλ, παρέα με φίλους στην καρδιά του σαγηνευτικού Λονδίνου. Σύντομα θα πέσει σε blackout και όταν θα συνέλθει μετά από πολλές ώρες, θα υποψιαστεί ότι μάλλον έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Η κινηματογράφηση είναι ανέλπιστα καθηλωτική, οι καταστάσεις δεν εκβιάζονται από την αφήγηση, ο φακός γίνεται μέρος της παρέας, οι άνθρωποι συμπεριφέρονται φυσιολογικά (ξεχνάς ότι υπάρχει σενάριο) το diversity στο casting δεν φαίνεται προσποιητό, η δράση έχει ξεκάθαρη γεωγραφία και αντί για εξυπνάδες και «μοντερνιές», βλέπουμε μια πιο ιμπρεσιονιστική αποτύπωση στο bad trip -και γι’ αυτό πιο πειστική. Όλα έδειχναν ότι από το τρίτο επεισόδιο και μετά οι ήρωες θα ξετύλιγαν το άγριο εσωτερικό δράμα τους και μια περίπου «αστυνομική» έρευνα θα εξιχνίαζε τα γεγονότα μιας άγριας βραδιάς.
https://www.youtube.com/watch?v=vrUGIQ2ItE8
Τα πράγματα δεν εξελίσσονται έτσι, καθώς τα επόμενα επεισόδια, όσο απολαυστικά κι αν είναι από μόνα τους, δεν ακολουθούν μια γραμμική αφήγηση. Η αρχική ιδέα πάει περίπατο και υποψιάζομαι ότι οι παραγωγοί άλλαξαν επίτηδες γραμμή πλεύσης μετά τον πιλότο. Οι δημιουργοί της σειράς και η Michaela Coel που εκτελεί χρέη showrunner και ερμηνεύει την πρωταγωνίστρια, αντί να αφηγηθούν μια ιστορία, επέλεξαν να εκπαιδεύσουν το κοινό σχετικά με το ευαίσθητο ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης και να κάνουν ένα κοινωνικό μανιφέστο για όλα όσα θα πρέπει να γνωρίζει ένα κορίτσι και ένα αγόρι για τους κινδύνους εκεί έξω. Η ιστορία δεν πηγαίνει πουθενά και η κεντρική ιδέα χάνεται σε υποπλοκές που εξατμίζονται γρήγορα. Η ηρωίδα θεωρεί ότι γράφει βιωματικά δοκίμια γύρω από την γυναικεία χειραφέτηση, αλλά στην ουσία γράφει εκτενή Facebook status για να γίνουν viral. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη σειρά.
Αν και τα θέματα που προκύπτουν στην ιστορία του I May Destroy You, όσο φτάνουμε στο φινάλε αποκτούν από μόνα τους ενδιαφέρον, η σειρά χάνει το cutting edge της και γίνεται ο cool μπάρμπας που κάθεται με τη νεολαία και ξέρει ποια είναι η Nicki Minaj, αλλά πριν φύγει, αφήνει τη συμβουλή στην ομήγυρη να βρει ένα καλό παιδί γιατί στα dating apps όπως το Grindr καραδοκούν κίνδυνοι και να μην αφήνει απροστάτευτο το ποτό στα μπαρ γιατί μπορεί κάποιος να ρίξει κάτι μέσα.
Αν και το I May Destroy You είναι παραγωγής BBC, αποτελεί ένα ακόμη όχημα του ΗΒΟ για το ίδιο target group. Είχε προηγηθεί το Euphoria, ένα σαγηνευτικό «σχολικό» δράμα με την όμορφη Zendaya στο ρόλο ενός κοριτσιού που το εξωστρεφές κολεγιακό περιβάλλον του γρήγορου σεξ και του ηδονιστικού lifestyle, την βυθίζει στον νιχιλισμό και την απάθεια. Ήταν μια όμορφη σειρά που ο πρώτος κύκλος της τελικά πνίγηκε κάτω από το άγχος της να φανεί εντυπωσιακή, σαν αψεγάδιαστο pop video ή σαν ψυχεδελικό όνειρο. Η ανάγκη κάθε επεισοδίου να χωρέσει όλα τα ευρηματικά κόλπα της κάμερας, το flashy μοντάζ και όλες τις παράδοξες γωνίες λήψης, έβλαψε την ουσία της ιστορίας και ποτέ δεν συνδεθήκαμε με τους ήρωες. Αντίθετα με το πολύ όμορφο αλλά σχετικά επιφανειακό και σαφώς πιο αμερικάνικο Euphoria, το περήφανα λονδρέζικο I May Destroy You ξέρει τι λέει, έχει ιδέες και τη δύναμη να τις επικοινωνήσει, αλλά η ιστορία γρήγορα ξεστράτισε από το αρχικό κέντρο βάρους και μεταπηδάει από επεισόδιο σε επεισόδιο κάπως στα τυφλά. Μπορεί στα επόμενα επεισόδια να ξαναβρεί τα βήματά του και να τα ξεχάσει τις ενδιάμεσες υποπλοκές, όπως οι ήρωές του ξεπερνούν τα δυσάρεστα hangover. Εμείς θα το παρακολουθούμε.
