Δυο πρόσφατα ντοκιμαντέρ του Netflix έχουν αποτελέσει τηλεοπτικό success story παγκοσμίων διαστάσεων. Το πιο αξιοθαύμαστο σχετικά με τις δυο αυτές δουλειές είναι ο τρόπος με τον οποίο οι αλλόκοτες ιστορίες τους εξελίσσονται. Σαν να παίρνουν τη δική τους, τερατώδη μορφή, με τους σκηνοθέτες να ακολουθούν ασθμαίνοντας. Η μονταζιέρα αναλαμβάνει να προλάβει τις αποκαλύψεις, να τεμαχίσει τα γεγονότα και να περιχαρακώσει την ανθρώπινη φρικαλεότητα. Ο θεατής δεν έχει παρά να ακολουθήσει την απενοχοποιημένη επιθυμία του για ηδονοβλεπτικούς κόσμους όπου κυριαρχεί το trash και η φρίκη, σε ένα παγκόσμιο ψηφιακό σουαρέ.
Στα επτά (προς το παρόν) επεισόδια του Tiger King παρακολουθούμε ένα μείγμα παρανοϊκών χαρακτήρων που έχουν φετιχιστική, εμπορική σχέση με τα αιλουροειδή. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο Joe Exotic, μια ακραία περσόνα που μοιάζει να έχει καλλιεργηθεί σε reality θερμοκήπια και προορίζεται για φτηνά show της επαρχίας. Δεν μπορεί να περιγράψει κανείς εύκολα τον Joe Exotic καθώς φαίνεται να κατοικούν στο μυαλό του πολλές προσωπικότητες: ο αδίστακτος επιχειρηματίας που μέσα από το παρεμπόριο φυλακίζει άγριες τίγρεις στο πάρκο του. Ο αποτυχημένος country τραγουδιστής, που μέσα από φτηνές μπαλάντες υμνεί τη σχέση του με τα ζώα. Ο redneck που κυκλοφορεί με κουμπούρια. Ο ανοιχτά gay αγελαδάρης που δηλώνει πολύγαμος. Ο cult leader που παρέχει ασφάλεια στο κοινόβιο. Ο μαφιόζος της νύχτας που παραγγέλνει δολοφονίες και ο παρουσιαστής εκπομπών trash tv, που βγάζει κηρύγματα μίσους.
Οι ανταγωνιστές που τον πλαισιώνουν σε αυτή την ιστορία προδοσίας και διαστροφής περιφέρουν το δικό τους freak show στα δικά τους πάρκα, σε μια πραγματικότητα βγαλμένη από την κρεατομηχανή των πολιτειών που πίνουν νερό στο όνομα του Donald Trump. Απέναντι από τη μεγαλομανία του Joe Exotic βρίσκεται το αντίπαλο δέος, η Carole Baskin. Η άλλη όψη του νομίσματος έχει τη μορφή μιας γυναίκας αράχνης η οποία υποτίθεται ότι πρεσβεύει τους υπέρμαχους των δικαιωμάτων των ζώων. Η Carole είναι η ρεπουμπλικανική φιέστα του κιτς. H cougar που ζει σε έναν κόσμο που τα πάντα καλύπτονται από animal print.
Η ναρκισσιστική διαταραχή των δυο αυτών ανθρώπων ξεπερνάει τα όρια των μιμητικών εντυπώσεων και η μανία τους να μανιπιουλάρουν όσους βρίσκονται κάτω από τη δούλεψή τους, (αλλά και όσους είναι παντρεμένοι μαζί τους -οι ίδιες πελατειακές σχέσεις ισχύουν) θα οδηγήσει σε μια αέναη κόντρα βίας και θανάτου, με ιστορίες που αφήνουν στο θεατή την άσχημη αίσθηση μιας country μπαλάντας που ζέχνει τραγόμαλλο.
Με ανάλογο τρόπο, η εξερεύνηση του σύγχρονου “decline of western civilization” με τα υλικά του docudrama είναι συναρπαστική και στα 3 επεισόδια του Don't F**k with Cats. Μια ανάρτηση ενός αινιγματικού snuff video στο οποίο απεικονίζεται ο βίαιος θάνατος δυο γατιών θα δώσει το έναυσμα για το online ανθρωποκυνηγητό του σαδιστή που κρύβεται πίσω από την απάνθρωπη αυτή πράξη. Τα social media θα ενώσουν μια ομάδα εξοργισμένων φιλόζωων που θα οργανωθούν με προσήλωση για να εντοπίσουν τα ψηφιακά ίχνη του ψυχοπαθή. Οι Πουαρό του πληκτρολογίου θα κάνουν ιερή σταυροφορία για να πλησιάσουν τον zodiac των γατιών και να τον ωθήσουν σε ένα ναρκισσιστικό παιχνίδι με την φήμη, που θα έχει ως αποτέλεσμα αγριότερες εικόνες.
Η ακόρεστη μανία για χολιγουντιανό μύθο και για tabloid φήμη, είναι αυτή που δίνει άλλοθι για να απελευθερωθούν τα δολοφονικά ένστικτα που θα πάνε τα όρια της ακρότητας ένα οδυνηρό βήμα παρακάτω. Η ωραιοπάθεια και η θρησκευτική λατρεία σε οτιδήποτε φέρνει virality θα οπλίσει το χέρι του και το κυνήγι θα θεριέψει μέσα από κλειστά forum που εξετάζουν διαδικτυακά αποτυπώματα και συγκρίνουν το digital DNA των εικονικών προφίλ που παίζουν ένα παιχνίδι προς μαζική κατανάλωση.
Τόσο ο δολοφόνος του Don't F**k with Cats όσο και οι ψυχωτικοί χαρακτήρες του Tiger King προέρχονται από την ίδια μήτρα που παράγει ανάλογα “human scums”. Οι χαρακτήρες των δυο ντοκιμαντέρ, είτε πρόκειται για εκκεντρικούς κρετίνους που φαντασιώνονται ότι θα διακοσμήσουν όλο τον κόσμο με λεοπάρ ταπετσαρία, είτε για έναν σφαγέα που θέλει να πέφτει το ίντερνετ μετά από κάθε φόνο, είναι σάρκινοι, αληθινοί και προέρχονται απ’ το παχύ έντερο της πιο εφιαλτικής Αμερικής. Διαταραγμένοι άνθρωποι που δεν έχουν συνθηκολογήσει με την ανωνυμία τους και εγκληματούν πάνω σε ζώα.
Αν αξίζουν τα δυο ντοκιμαντέρ; Φυσικά. Το Tiger King, για τον τρόπο που το μοντάζ προσπαθεί να χωρέσει το αλαλιασμένο ρεπορτάζ και το Don't F**k with Cats, για τον τρόπο που κλιμακώνει το σασπένς και πατάει τα κουμπιά των μηχανισμών της δίκαιης αυτοδικίας στον θεατή. Τα δυο ντοκιμαντέρ αποτελούν μια πολιτικά φορτισμένη σηματοδότηση του σαδισμού. Έναν παλμογράφο της ψυχολογικής διάθεσης των αντιηρώων τους. Το δυστυχές και στις δυο περιπτώσεις είναι η κακοποίηση των περήφανων αιλουροειδών, των τρυφερών τίγρεων, των πανέμορφων λιονταριών και των ανυπεράσπιστων κατοικίδιων, εξαιτίας της βαρβαρότητας του ανθρώπινου είδους, που μεταλλάσσεται μέσα από τη ζύμωση της ποπ κουλτούρας και μπαίνει σε μια νέα ψυχολογική πραγματικότητα.
{modulepos textlink}
