Δεν υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες που να υπογράφουν μόνο με το επώνυμό τους. Που να βλέπεις ένα πλάνο από ταινία τους και να ξέρεις στο δευτερόλεπτο ότι είναι δική τους. Που να εισπράττουν τόση αποδοχή· θα έλεγε κανείς ότι το παγκόσμιο κοινό έχει αδυναμία στον Αλμοδόβαρ του, ένα συναίσθημα ίσως πιο συγκινητικό από την αγάπη.
Αδυναμία.
Μια άλλη έννοια της λέξης, ταιριάζει γάντι στον κεντρικό ήρωα αυτής της τόσο προσωπικής κινηματογραφικής αφήγησης: ο σκηνοθέτης Σαλβαδόρ Μάγιο βλέπει την ευρωστία του κορμιού και της ψυχής του να τον εγκαταλείπουν. Τα χρώματα που τον περιβάλλουν, στο σπίτι-καταφύγιο που κάποτε γέμισε με έργα τέχνης, είναι αλμοδοβαρικά, εκτυφλωτικά και ζωηρά· μια ιαχή δημιουργίας, η οποία παλεύει μάταια να ακυρώσει τη θλίψη του. Είναι, όμως, τα χρώματα μιας άλλης εποχής: ανάμεσά τους, ο Σαλβαδόρ μοιάζει παράταιρος και φθινοπωρινός. Είναι μόνος και νιώθει άρρωστος. Καμία αγάπη δεν τον εμπνέει πια και το ασθενικό κορμί του δεν του επιτρέπει, εδώ και χρόνια, να σκηνοθετήσει. Δηλαδή, να ζήσει. Δεν είναι τυχαίο που, ενώ το σινεμά είναι το παν του, δεν του επιτρέπει να κυριαρχήσει πια στην ιστορία του.
Ο Σαλβαδόρ δεν βρίσκει νόημα πουθενά. Έχει πάψει να χαμογελάει. Ο σπαραγμός του είναι βουβός, αλλά το ηττημένο βλέμμα του τον προδίδει. Το βλέμμα του Αντόνιο Μπαντέρας, για την ακρίβεια. Ο οποίος, χωρίς αμφιβολία, μόλις ερμήνευσε τον ρόλο της ζωής του.
Η συνάντησή του με έναν παλιό του πρωταγωνιστή, τον επίσης παρηκμασμένο πρώην σταρ Αλμπέρτο, δεν αφυπνίζει τον Σαλβαδόρ. Αντιθέτως τον ωθεί στην αποχαύνωση της ηρωίνης, σε μια προσπάθεια να καταλαγιάσει τον πόνο. Αλλά ο Αλμπέρτο δεν έχει ακόμα παραδώσει τα όπλα. Κι όταν θα ανακαλύψει ένα παλιό, αυτοβιογραφικό κείμενο του σκηνοθέτη –στο οποίο αφηγείται μια ιστορία αγάπης που νικήθηκε από τον εθισμό– θα θελήσει να την ανεβάσει στο θέατρο. «Καν' το», θα του πει τελικά ο Σαλβαδόρ, απαγορεύοντας όμως στον Αλμπέρτο να αποκαλύψει ποιος είναι ο συγγραφέας.
Και μετά, όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Η ζωή και η τέχνη εναλλάσσονται, η τέχνη γίνεται αφορμή για μια επανασύνδεση, η επανασύνδεση γίνεται το τσακμάκι για μία ακόμα πυρκαγιά. Στο μεταξύ, οι αναμνήσεις από την παιδική ηλικία και από τη σχέση του Σαλβαδόρ με τη μητέρα του (υπέροχη η Πενέλοπε Κρουζ) αναδύονται μέσα από τις ρωγμές της σημερινής, μετέωρης πραγματικότητας. Σαν φωτεινά θραύσματα που μαρτυρούν την αρχή της διαδρομής του και όσα καθόρισαν τη συνέχειά της.
Είναι ένας ήσυχος Αλμοδόβαρ αυτός. Γνώριμα συγκινητικός, αλλά απέριττος. Υπαινικτικός, μα ειλικρινής. Τρυφερός σαν ντροπαλό παιδί και σαν πληγωμένος ενήλικας.
Είναι ο δημιουργός που αφουγκράστηκε τον εαυτό του και τον ταξίδεψε στον χρόνο και στο σκοτάδι, πριν τον αγκαλιάσει στοργικά και μας τον παραδώσει γυμνό, σαν νεογέννητο. Είναι ο άνθρωπος που πίστεψε ότι η αγάπη δεν αρκεί για να σώσεις αυτόν που αγαπάς και ήλπισε κρυφά, αλλά με όλη του την καρδιά, ότι έκανε λάθος.
Ισπανία 2019
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Πρωταγωνιστούν: Αντόνιο Μπαντέρας, Πενέλοπε Κρουζ, Ασιέρ Ετσεαντία, Λεονάρντο Σμπαράλια
Διανομή: Odeon
