Καθημερινά, θα προβάλλονται δύο με τρία προγράμματα. Συγκεκριμένα, από την Παρασκευή έως και την Κυριακή, οι προβολές θα ξεκινούν στις 17:00, στις 19.00 και στις 21:00, ενώ τις υπόλοιπες ημέρες στις 19.00 και στις 21:00.
Μικρές, επίκαιρες και τολμηρές
Αν εξαιρέσει κανείς εκείνους που εμπλέκονται άμεσα στη μικρού μήκους, δηλαδή τους δημιουργούς, τους παραγωγούς, τα μέλη των σχετικών φεστιβαλικών οργανώσεων και τους δημοσιογράφους, το ενδιαφέρον που προκαλούν στο κοινό οι ταινίες αυτές είναι ανάλογο με τη διάρκειά τους. Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, κάτι τέτοιο τις αδικεί.
Ναι, η αίσθηση του «χειροποίητου» είναι συχνά (αν και όχι πάντα) εμφανής. Όμως η μικρού μήκους καμαρώνει για την ελευθερία που λείπει από μια μεγάλη, πολύ ακριβότερη παραγωγή· η οποία (πέρα από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που επιδιώκει) πασχίζει, βασικά, να βγάλει τα λεφτά της. Αντιθέτως, στα 5λεπτα, 10λεπτα ή 20λεπτα κινηματογραφικά «σφηνάκια», ο δημιουργός έχει διευρυμένη δυνατότητα να εκπέμψει την όποια ανησυχία του με αμεσότητα, και να είναι όσο τολμηρός, προσωπικός, ευφάνταστος, φρέσκος και επίκαιρος τραβάει η ψυχή του.
Επιλογές
Αν, όσον αφορά τους Έλληνες μικρομηκάδες, το 2017 στη Δράμα ήταν μία από τις καλύτερες χρονιές και το 2018 πρόσφερε μια αρκετά αδύναμη (στο σύνολό της) σοδειά, το 2019 ισορρόπησε κάπου στη μέση. Όπερ σημαίνει ότι η εβδομάδα στο Τριανόν υπόσχεται αρκετές συγκινήσεις και σκέψεις, συν μερικά χαμόγελα.
Από το φετινό εθνικό πρόγραμμα, που προβάλλεται ολόκληρο στο Τριανόν (μαζί με τις βραβευμένες ταινίες του Διεθνούς, οι οποίες αξίζουν σταθερά την προσοχή μας) κορυφαία πρόταση είναι, φυσικά, Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς του Βασίλη Κεκάτου: ο Χρυσός Φοίνικας του φετινού Φεστιβάλ Κανών (συν Βραβείο Σκηνοθεσίας στη Δράμα, αλλά και Α' Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους στις Νύχτες Πρεμιέρας) είναι ένα 9λεπτο, εκρηκτικό κοκτέιλ «αβάσταχτου» sexiness και απόλυτης, απρόσμενης τρυφεράδας (δείτε και εδώ).
Έξυπνο και ατμοσφαιρικά σκηνοθετημένο, το 23λεπτο Καρτ Ποστάλ από το Τέλος του Κόσμου του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου, συγκινητικά ανθρώπινη η 11λεπτη Γραμμή –με μια λυγμική Αλεξάνδρα Αϊδίνη– πολύ ωραίος ο 17λεπτος Μάγκας του Αλέξανδρου Κακανιάρη (αν και με αχρείαστο δράμα στο φινάλε), πικάντικο τυπάκι η ηρωίδα της Ευθαλίας Παπακώστα στο 15λεπτο Μίλα του Ανδρέα Βακαλιού (συμπρωταγωνιστής ο Γιώργος Πυρπασόπουλος) και απόκοσμα γοητευτικό το 19λεπτο Υπνοβατώντας της Μελίσσα Αναστάση.
Χάρμα οφθαλμών το 16λεπτο animation Βίαιη Εξίσωση του Αντώνη Ντούσια, ένα πολιτικό σχόλιο βασισμένο στην εικαστική, κοκκινομπλέ πανδαισία των μορφών του διεθνούς ζωγράφου και γλύπτη Κωστή Γεωργίου. Το 6λεπτο W του Στέλιου Κουπετώρη, πάλι, σου επιφυλάσσει μια απρόσμενη μπουνιά στο στομάχι, ενώ η ένταση στο 11λεπτο Pathologies of Everyday Life του Αλέξανδρου Παπαθανασόπουλου θέτει τα φαιά κύτταρα σε κίνηση.
Μία από τις πιο πλήρεις κινηματογραφικές καταθέσεις ήταν το 21λεπτο, αδικημένο από πλευράς βραβείων Under Elden του Πίτερ Ποντίκις: μια δυνατή, περιεκτική, σαφής, «σκεπτόμενη» ταινία περί ηθικής και ταυτότητας, με ήρωες μια παρέα πιτσιρικάδων κι έναν σκαντζόχοιρο.
Όσο για το 12λεπτο Index του Νικόλα Κολοβού, εκτός από τον Χρυσό Διόνυσο απέσπασε και το «βραβείο» της πιο διχαστικής ταινίας του φεστιβάλ. Κάποιοι θύμωσαν, υποστηρίζοντας ότι ο Ελληνοσουηδός σκηνοθέτης έπαιξε με τον πόνο των κατατρεγμένων, αλλά και με το συναίσθημα του θεατή, με εξυπνακίστικο και υπόγεια σκληρό τρόπο. Άλλοι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, θεώρησαν ότι, μέσα από το μονοπλάνο του και χάρη σε ένα φινάλε-έκπληξη (το οποίο προκαλεί αθέλητο γέλιο, με γεύση-φαρμάκι), ο Κολοβός κατόρθωσε να μιλήσει εύστοχα για την τραγωδία των προσφύγων, αναγκάζοντάς τον θεατή να κοιτάξει τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη μέσα από τα πιο αθώα μάτια: ενός παιδιού.
Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα των προβολών στο Τριανόν πατώντας εδώ
