Αλμοδόβαρ, Τζάρμους, Ζαν-Πιερ & Λυκ Νταρντέν, Κεν Λόουτς. Οι «συνήθεις ύποπτοι» του φεστιβάλ Καννών, που σηκώνει αυλαία στις 14 Μαΐου, μπορεί να κάνουν το φρύδι ορισμένων σινεφίλ να ανασηκώνεται ανεπαίσθητα (πάλι αυτοί;)· αλλά η αλήθεια είναι πως, κάθε φορά που αυτά τα μεγαθήρια του σινεμά παρουσιάζουν ταινία, είναι σχεδόν αδύνατον να μην κινήσουν το ενδιαφέρον και να μην συμπεριληφθούν σε κάποια σημαντική, φεστιβαλική λίστα υποψηφιοτήτων.
Όλοι λοιπόν ετούτοι οι βετεράνοι της Κρουαζέτ, μαζί με τον (πιο ακριβοθώρητο) Τέρενς Μάλικ, διεκδικούν τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, σε σύνολο 19 υποψηφίων. Εννοείται ότι τα βλέμματα είναι επίμονα στραμμένα (και) στο Once Upon a Time in Hollywood –το νέο, πολυαναμενόμενο πόνημα του Κουέντιν Ταραντίνο, ο οποίος μας μεταφέρει στο Λος Άντζελες στα τέλη των 1960s με τη βοήθεια ενός εκτυφλωτικού καστ: ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και ο Μπραντ Πιτ θα αρκούσαν για να μας εντυπωσιάσουν, πόσο μάλλον όταν πλαισιώνονται από τον Αλ Πατσίνο, τη Μάργκοτ Ρόμπι, τον Τζέιμς Μάρσντεν και τη Ντακότα Φάνινγκ, μεταξύ πολλών, πολλών άλλων.
Ανάμεσα σε εκείνους που θα κρίνουν τη δημιουργική απόδοση των φετινών διεκδικητών θα είναι και ο Γιώργος Λάνθιμος, που συμπεριλαμβάνεται στην εκλεκτή παρέα της κριτικής επιτροπής, της οποίας πρόεδρος είναι ο πολυβραβευμένος Μεξικανός σκηνοθέτης Αλεξάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου. Ο Λάνθιμος, που χρωστάει σε μεγάλο βαθμό την εκθαμβωτική του απογείωση στις Κάννες, έχει διακριθεί στο φεστιβάλ με 3 ταινίες του μέχρι σήμερα –τον Κυνόδοντα (2009), τον Αστακό (2015) και τον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού (2017).
Ένας ακόμα βραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης, ο Πάνος Χ. Κούτρας –ο οποίος το 2014 ήταν υποψήφιος στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» των Καννών με την ταινία του Xenia– έχει αναλάβει τη σημαντική ευθύνη να συναποφασίσει, ως μέλος της κριτικής επιτροπής, για τον Χρυσό Φοίνικα στην κατηγορία των Ταινιών Μικρού Μήκους. Στην οποία (και αυτό είναι το πιο ευχάριστο, ελληνικού ενδιαφέροντος, θέμα) το μεγάλο βραβείο διεκδικεί η ταινία Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς, του Βασίλη Κεκάτου.
Μία νύχτα στην Εθνική Οδό
Με το που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του Κεκάτου για τον Χρυσό Φοίνικα, πέρα από την προφανή χαρά, το Movieworld δεν μπόρεσε να αποφύγει ένα μικρό χαμόγελο δικαίωσης σχετικά με τον συγκεκριμένο δημιουργό, αφού αμέσως μετά το τελευταίο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (τον Σεπτέμβριο του 2018), η ταινία που ξεχωρίσαμε και για την οποία επιλέξαμε να γράψουμε ήταν Η Σιγή των Ψαριών όταν Πεθαίνουν, δηλαδή η αμέσως προηγούμενή του (δείτε την κριτική εδώ). Το φιλμ ταξίδεψε έκτοτε σε διάφορα φεστιβάλ, εντός και εκτός Ελλάδας, αποσπώντας σημαντικές διακρίσεις.
Και τώρα, ήρθε η ώρα για το σημαντικότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του πλανήτη. Η απόσταση από τον ουρανό των Καννών ολοένα και μικραίνει και ο Βασίλης Κεκάτος μοιράζεται μαζί μας λίγες σκέψεις για την ταινία του και τον Φοίνικα...
Με ποια διάθεση, σε σχέση με τη Σιγή των Ψαριών όταν Πεθαίνουν, γύρισες τη νέα σου ταινία; Και τι σε ενέπνευσε να πεις; Σε δυσκόλεψε περισσότερο ή κύλησε πιο αβίαστα;
Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς είναι μια μικρή ερωτική ιστορία, που εκτυλίσσεται σε ένα βενζινάδικο της παλιάς Εθνικής Οδού. Δύο νεαροί άνδρες συναντιούνται τυχαία σε ένα έρημο μέρος και βρίσκουν ο ένας τον άλλον. Πρόκειται για μια ταινία που γυρίσαμε σχεδόν μέσα σε μια νύχτα, στους Αγίους Θεοδώρους, με την πολύτιμη βοήθεια καλών φίλων και συνεργατών. Δεν ήταν τόσο φιλόδοξο project όσο η Σιγή των Ψαριών όταν Πεθαίνουν, την οποία γυρίζαμε για σχεδόν μια εβδομάδα στην Κεφαλονιά. Μας επιφύλασσε, όμως, την πιο γλυκιά ανταμοιβή.
Η αφετηρία για να δημιουργηθεί μέσα μου αυτή η ιστορία, ήταν τα μοναχικά βενζινάδικα τα οποία συνάντησα στα άδεια τοπία της Αμερικής, όταν διέσχισα διάφορες πολιτείες της οδηγώντας. Τίποτε ποιητικό δεν συμβαίνει ποτέ σε ένα τέτοιο μέρος. Γι’ αυτό και σκέφτηκα ότι, αν τοποθετούσα εκεί δύο ανθρώπους που ερωτεύονται αναπάντεχα, την επόμενη φορά που θα τα επισκεπτόμουν, δεν θα μου φαίνονταν το ίδιο μελαγχολικά.
Στην ουσία, όμως, ο λόγος για τον οποίον έκανα αυτή την ταινία ήταν η προσωπική μου ανάγκη –ως άνθρωπος που ζει και δημιουργεί στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα– να γράψω για δύο ομοφυλόφιλους που αυτό που τους χαρακτηρίζει δεν είναι η σεξουαλική τους ταυτότητα, αλλά η μοναξιά και η ανάγκη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, όπως όλοι οι άνθρωποι.
Είσαι συνηθισμένος σε διακρίσεις, αλλά φαντάζομαι ότι η υποψηφιότητα και μόνο για Χρυσό Φοίνικα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Τι σκέφτεσαι γι' αυτό; Θα πας στις Κάννες;
Η πρώτη φορά που ήρθα σε γνωριμία με τον όρο «Χρυσός Φοίνικας» ήταν το 1998, όταν με έσυραν οι γονείς μου να δω, σε ηλικία 7 ετών, το Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα στο σινεμά του νησιού μου. Φυσικά και δεν κατάλαβα τίποτα από την ταινία· είχα όμως εκστασιαστεί με το μεγαλείο των εικόνων, και έτσι ήμουν βέβαιος πως ο Χρυσός Φοίνικας έχει να κάνει με κάτι πολύ σπουδαίο.
Η άποψη μου συνεχίζει να είναι η ίδια με το πέρασμα των χρόνων, αλλά τις τελευταίες εβδομάδες προσπαθώ να το απομυθοποιήσω κάπως μέσα μου, για να μην με καταπιεί το άγχος. Είναι πάντως μεγάλη μου τιμή που έστω και μόνο το όνομα μου μπορεί να χωρέσει στην ίδια πρόταση με αυτό το βραβείο, και αυτή η πρόταση δεν είναι «ούτε με κυάλια δεν βλέπει Χρυσό Φοίνικα ο Βασίλης Κεκάτος, με τις ταινίες που κάνει»! Το φεστιβάλ θα το επισκεφθώ μαζί με το crew μου την 21η Μαΐου, και θα παραμείνω εκεί μέχρι και την 25η, όταν θα πραγματοποιηθεί η τελετή απονομής των βραβείων, μία μέρα μετά την πρεμιέρα μας.
