Ο πρωταγωνιστής Κριστιάν Κλαβιέ (Αστερίξ και Οβελίξ, Θεέ Mου, Tι Σου Κάναμε;) είναι αρκετά αγαπημένος στο ελληνικό κοινό, όμως η κομεντί αυτή δεν αποτελεί ακριβώς κόσμημα στο βιογραφικό του. Ο τίτλος μπορεί πάντως να δελεάσει κάποιους θεατές που αγαπούν το γαλλικό σινεμά ή όσους αδημονούν για τις διακοπές τους και, προς το παρόν, αρκούνται σε μια γεύση «δροσιάς» (έστω από τη μεγάλη οθόνη). Και, ταυτόχρονα, εκείνους που θέλουν να πάρουν μια ιδέα για το πώς είναι το θρυλικό νησί, το οποίο στα μακρινά 1990s στοίχειωνε τα όνειρα όλων των εγχώριων DJs, εξακολουθώντας, μέχρι και σήμερα, να αποτελεί κορυφαίο προορισμό για χιλιάδες clubbers.
Το τελευταίο είναι μάλλον και το πιο ενδιαφέρον στην ταινία του Αρνό Λεμόρτ, η οποία παρουσιάζει την Ίμπιζα (ή Ιμπίθα) ως έναν ναό των σύγχρονων hippies· έναν τόπο που, ένα κομμάτι του τουλάχιστον, πάλλεται αδιάκοπα στον ρυθμό ενός πάρτι το οποίο δεν τελειώνει ποτέ. Βέβαια, το παρουσιάζει μέσα από τα μάτια ενός μεσήλικα, που προφανώς δεν υπήρξε ποτέ clubber στη ζωή του. Αυτό θα μπορούσε να έχει πλάκα.
Αυτός ο μεσήλικας είναι ο Φιλίπ. Ένας συμπαθής, καλοπροαίρετος και υπέρ το δέον ευγενής ποδίατρος (ειδικότητα που, όπως θα πληροφορηθούμε, ήταν το επίκεντρο του χλευασμού των φοιτητών στην Ιατρική Σχολή), ο οποίος ζει ήσυχα και μετρημένα στη Λιλ και συνηθίζει να πηγαίνει διακοπές το πολύ μέχρι τη βόρεια Γαλλία. Είναι χωρισμένος και ερωτευμένος με την, επίσης διαζευγμένη Καρόλ (Ματίλντ Σενιέ), η οποία είναι μάλλον το πιο ακραίο πράγμα που του έχει τύχει μέχρι τώρα: είναι ωραία, σέξι μέσα στην ωριμότητά της, ολίγον κουκουρούκου και μητέρα δύο εφήβων, που είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι οι έφηβοι –αντιδραστικοί και μουτρωμένοι, ειδικά απέναντι στον καινούριο αγαπημένο της μητέρας τους, που τους φαίνεται «παππούς, βαρετός και κιτς».
Τι δουλειά έχει ο συντηρητικός αυτός κύριος στο άντρο των γυμνών και μονίμως εκστασιασμένων;
Η Ίμπιζα είναι το τρόπαιο που κερδίζει ο νεαρός Ζιλιέν όταν περνάει τις εξετάσεις του κι έτσι ο Φιλίπ ακολουθεί μαμά, κόρη και γιο, σε μια προσπάθεια να μπει κι εκείνος στην οικογένεια (χώρια που στη βόρεια Γαλλία βρέχει). Ο Ζιλιέν, όμως, δεν νοιάζεται για τα πάρτι. Στόχος του είναι να ανακαλύψει το κορίτσι με το οποίο είναι ερωτευμένος, καθώς έχει μετακομίσει με τους δικούς της στο νησί. Όταν αυτό θα αποκαλυφθεί, όλοι θα προσπαθήσουν να τον βοηθήσουν να τη βρει.
Στην πορεία, θα μπουν θέλοντας και μη στο διονυσιακό κλίμα της Ίμπιζα, κάτι που για τη 13χρονη Μανόν θα αποτελέσει μια πρώτη αφύπνιση, για την Καρόλ μια παροδική επιστροφή στα τρελά της νιάτα και για τον Φιλίπ μια ολοκαίνουρια, εξωφρενική εμπειρία· η οποία δεν μετουσιώνεται όμως σε ξεκαρδιστικό γέλιο για τον θεατή, όπως ήταν μάλλον το ζητούμενο. Όλα εδώ –οι ήρωες, οι ερμηνείες, το χιούμορ, οι «κορυφώσεις», οι «ανατροπές»– κινούνται σε απογοητευτικά χλιαρές θερμοκρασίες. Και το άνευρο σενάριο του Λεμόρτ σε κάνει, δικαίως, να υποψιάζεσαι πως ούτε καν η εικόνα του νησιού (αγαπημένος προορισμός του, όπως λέει) δεν έχει απαγκιστρωθεί από τα κλισέ που συνοδεύουν τον μύθο του.
Δεν μπορώ λοιπόν να σκεφτώ ποιον θα μπορούσε να ενδιαφέρει πραγματικά η ταινία, εκτός από κάποιους ταλαιπωρημένους γονείς εφήβων, που ακόμα και αν δεν μάθουν κάτι από τις μικροσυγκρούσεις των γενεών στην οθόνη, τουλάχιστον θα βρουν σημεία ταύτισης.
Το πάρτι, όμως, είναι αλλού.
Γαλλία/ Βέλγιο 2019
Σκηνοθεσία: Αρνό Λεμόρτ
Πρωταγωνιστούν: Κριστιάν Κλαβιέ, Ματίλντ Σενιέ
Διανομή: Seven
