Σχεδόν 8 δεκαετίες μετά το θρυλικό κινούμενο σχέδιο που σκλάβωσε τους πάντες –και ειδικά τον ίδιο τον Γουόλτ Ντίσνεϊ– ο Τιμ Μπάρτον ανέλαβε το δύσκολο έργο να ζωντανέψει ξανά το ελεφαντάκι με τα πελώρια αυτιά· αφενός βάζοντας την προσωπική του σκηνοθετική σφραγίδα, αφετέρου εναρμονίζοντας την ιστορία με τις σύγχρονες ευαισθησίες.
Είναι αλήθεια ότι η εταιρία στήριζε πάντα την καρδιοκλέφτρα συνταγή της στη διαφορετικότητα. Ο κλασικός ήρωας της Disney (που πολύ συχνά, και προς τιμήν του στούντιο, είναι ηρωίδα) δεν ανήκει στο πλήθος. Η εμφανής διαφορά του από τους πολλούς ευθύνεται για την αρχική του μοναξιά, στη συνέχεια όμως αυτό που αρχικά θεωρείται μειονέκτημα αναδεικνύεται ως το χάρισμα που θα τον/την απογειώσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ντάμπο, που γεννιέται με υπερφυσικά αυτιά, τα οποία (για κάποιον λόγο που μέχρι σήμερα ουδείς έχει καταλάβει) θεωρούνται άσχημα και αιτία χλευασμού. Όταν, όμως, θα τον βοηθήσουν να πετάξει, ο ελεφαντάκος θα κερδίσει τη θέση του στο τσίρκο ως ο πολυαγαπημένος του σταρ.
Σήμερα, ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν αντιμετωπίζεται ως επιτυχία. Κανείς δεν πιστεύει πλέον ότι τα ζώα ανήκουν στο κέντρο μιας πίστας τσίρκου, επομένως η φρέσκια, live-action εκδοχή της θρυλικής ταινίας έπρεπε να αποφύγει, πάση θυσία, να προκαλέσει τις ζωοφιλικές απόψεις του σύγχρονου κοινού. Έτσι, πολύ ορθώς, το σενάριο του Ντάμπο (το υπογράφει η Έλεν Κρούγκερ, βασισμένη στο υλικό των Έλεν Άμπερσον & Χάρολντ Περλ) έχει παρεκκλίνει προς το οικολογικότερον –αν και δεν το καταφέρνει σε απόλυτο βαθμό.
Μεταφερόμαστε στην εποχή των περιπλανώμενων τσίρκων, και συγκεκριμένα στο φτωχικό τσίρκο του Μαξ Μέντιτσι (Ντάνι Ντε Βίτο). Όλοι όσοι το αποτελούν είναι «διαφορετικοί» από τον μέσο όρο, λόγω μιας αναπηρίας ή ενός ιδιαίτερου χαρακτηριστικού, ενώ ο σεβασμός προς τα συναισθήματα των ζώων είναι άγνωστη έννοια. Ο Κόλιν Φάρελ υποδύεται τον Χολτ, έναν πρώην αστέρα της ιππασίας, ο οποίος επιστρέφει από τον πόλεμο με ένα χέρι λιγότερο και βρίσκει την οικογένειά του ρημαγμένη: η μητέρα έχει πεθάνει και τα δύο παιδιά του, ένα κορίτσι και ένα αγόρι (Νίκο Πάρκερ, Φίνλεϊ Χόμπινς), έχουν μεταφερθεί από το βαγόνι που τους χρησίμευε ως σπίτι σε μια άθλια σκηνή.
Ο Χολτ υποβιβάζεται από καουμπόι σε φροντιστή ελεφάντων και έρχεται, μέσω των παιδιών του, σε επαφή με μια ετοιμόγεννη ελεφαντίνα. Ο νεογέννητος Ντάμπο θα ξαφνιάσει και θα απογοητεύσει τον Μαξ, ο οποίος ήλπιζε να ωφεληθεί οικονομικά από την άφιξη ενός χαριτωμένου μωρού. Αλλά ο κατεργάρης εργοδότης θα αλλάξει γνώμη όταν τα παιδιά θα ανακαλύψουν το χάρισμα του Ντάμπο και θα τον βοηθήσουν να το αναδείξει. Στη συνέχεια, ο Βι-Έι Βάντεβιρ (Μάικλ Κίτον), o αλαζονικός ιδιοκτήτης του χλιδάτου, φαντασμαγορικού λούνα παρκ «Dreamland» θα μυριστεί κέρδη και θα προσεταιριστεί τον θίασο, με βασικό στόχο να εκμεταλλευτεί το χαρισματικό ελεφαντάκι. Στο πλευρό του βρίσκεται η όμορφη Γαλλίδα ακροβάτισσα Κολέτ (Εύα Γκριν).
Όλο το συναισθηματικό βάρος εδώ θα δοθεί στην ανάγκη του Ντάμπο να σμίξει ξανά με τη μητέρα του, από την οποία τον έχουν χωρίσει βάναυσα. Βέβαια, σε ολόκληρο το πρώτο μέρος της ταινίας του Μπάρτον, σε πιάνει η καρδιά σου κάθε φορά που ακούς τα παιδιά να προτρέπουν τον μικρό ελέφαντα να πετάξει, λέγοντάς του ότι «θα τα καταφέρει»: δεν μπορείς να ξεχάσεις ότι αυτό που πρέπει «να καταφέρει» είναι να διασκεδάσει ένα κοινό που θεωρεί τα ζώα παιχνίδια. Στην πραγματικότητα, ολόκληρο το σκηνικό του τσίρκου δημιουργεί θλίψη στον σύγχρονο θεατή, ακόμα και αν η εξέλιξη της ιστορίας δικαιώνει την άποψη των περισσότερων ότι η θέση των ζώων βρίσκεται στη φύση.
Αν καταφέρει κανείς να προσπεράσει αυτό το, σχεδόν αναπόφευκτο, «μάγκωμα», θα γοητευτεί από την καταπληκτική δουλειά στα σκηνικά, στα κοστούμια και στα ειδικά εφέ: ο Ντάμπο, ο οποίος μιλάει μόνο μέσα από τα τρυφερά γαλάζια του μάτια, είναι κυριολεκτικά χάρμα οφθαλμών. Στα συν και το καλοδιαλεγμένο καστ, που φέρνει ικανοποιητικά εις πέρας τους ρόλους του.
Το Ντάμπο (που προβάλλεται και σε 3D και, επίσης, μεταγλωττισμένο), είναι φαντασμαγορικό και πολύ φροντισμένο ως παραγωγή· και προσφέρει στιγμές συγκίνησης και σασπένς, αλλά και κάποιες πινελιές χιούμορ.
Όμως, σε αντίθεση με τον γλυκό, κεντρικό του ήρωα, δεν απογειώνεται. «Οι παλιές αμαρτίες που έχουν μακριές σκιές», είναι η άγκυρά του.
Η.Π.Α. 2019
Σκηνοθεσία: Τιμ Μπάρτον
Πρωταγωνιστούν: Κόλιν Φάρελ, Μάικλ Κίτον, Ντάνι Ντε Βίτο, Εύα Γκριν, Άλαν Άρκιν, Νίκο Πάρκερ
Διανομή: Feelgood
