Σε πρώτη ανάγνωση, το μουσικό δράμα Vox Lux, που προβλήθηκε στα φεστιβάλ Βενετίας και Τορόντο, τάζει πολλά: τα δύο κεντρικά του θέματα είναι επίκαιρα, πρωταγωνιστές είναι η Νάταλι Πόρτμαν και ο Τζουντ Λο, ενώ τα τραγούδια υπογράφει η κρυστάλλινη Sia.
Βέβαια, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς τι σχέση έχει η αποτρόπαιη, τυφλή βία (του είδους που βίωσαν κάποτε οι μαθητές του Κόλουμπάιν, και, δυστυχώς, τόσοι άλλοι στη συνέχεια), με τον τρόπο που το σταρ σίστεμ προωθεί, κανακεύει και επιβαρύνει ψυχολογικά μια ήδη επιβαρυμένη ποπ σταρ. Κι όμως, η ταινία του Μπρέιντι Κόρμπετ –ο οποίος έγραψε και το σενάριο– τα συνδέει. Μέσα από την ιστορία της Σελέστ, που στην εφηβεία επέζησε από ένα μακελειό στο σχολείο της και στη συνέχεια, πατώντας στην τραυματική της εμπειρία και με τη βοήθεια της τραγουδοποιού αδελφής της, γίνεται σούπερ αστέρι της ποπ.
1999. Το πρώτο μέρος ακολουθεί την ηρωίδα (την οποία σε αυτήν τη φάση ερμηνεύει η Ράφεϊ Κάσιντι) στη διαδρομή της μέσα από τη σχολική τραγωδία –από την οποία επιβιώνει και η αδελφή της, Έλι– ως την άνοδό της στο μουσικό στερέωμα. Αυτό που έζησαν τα δύο κορίτσια αποτυπώθηκε σε τραγούδι και, μετά, κατόπιν προτροπής των «ειδικών» της βιομηχανίας, η αλλαγή μίας και μόνο λέξης στους στίχους («εμείς» αντί για «εγώ») ώθησε ένα ολόκληρο έθνος (το οποίο δεν θα αργούσε να δοκιμαστεί με την 11η Σεπτεμβρίου) να οικειοποιηθεί το τραύμα τους. Παρακολουθούμε τη σχέση των δύο αδελφών και τον τρόπο με τον οποίον η μία προωθείται προς τα φώτα, ενώ η άλλη, η τραγουδοποιός, μένει στη σκιά. Στο μεταξύ, ένας αφηγητής (Γουίλεμ Νταφόε), με υποβόσκουσα ειρωνεία στη φωνή, περνάει με συνοπτικές διαδικασίες από όσα κεφάλαια δεν βλέπουμε ποτέ· προχωρώντας το στόρι σε fast forward.
Στο δεύτερο μέρος η Σελέστ έχει ωριμάσει κι έχει γίνει η Νάταλι Πόρτμαν, ενώ η Ράφεϊ Κάσιντι υποδύεται τώρα την ...κόρη της –μια μάλλον ακατανόητη πρωτοτυπία, εκτός αν ήταν θέμα οικονομίας στο cast. Δεν αργούμε να καταλάβουμε ότι τα τραύματα, σε συνδυασμό με τη φήμη, δεν ήταν ευνοϊκός συνδυασμός για τη Σελέστ: έχει γίνει μια κακομαθημένη, αγενής, αντιπαθητική νάρκισσος, που δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της (έχει αναθέσει το μεγάλωμα την κόρης της στην αδικημένη της αδελφή) και έχει επιτρέψει σε έναν ρόλο που την πνίγει να την καταπιεί ολόκληρη, με τη βοήθεια των απαραίτητων ουσιών και του αλκοόλ.
Η Πόρτμαν κάνει θαυμάσια δουλειά, η ηρωίδα της είναι όσο ανυπόφορη χρειάζεται, αλλά το ερώτημα που αναδύεται –και παραμένει αναπάντητο μέχρι τέλους– είναι το «τι θέλει να πει ο ποιητής». Θέλει να μιλήσει για τη βία; Για το συλλογικό τραύμα; Για τα παρασκήνια του θεάματος; Για το τίμημα της δόξας; Για τη σχέση της ηρωίδας με τη «συνέχειά» της, δηλαδή την άτολμη, παραμελημένη κόρη; Για τη ζωηρή αντίθεση των δύο κοριτσιών που, ενώ ξεκίνησαν από κοινή βάση, κατέληξαν η μία στο φως και η άλλη στη σκιά;
Άγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι καμία από τις πολλά υποσχόμενες σεναριακές προοπτικές δεν εξερευνήθηκε σε βάθος και πολλά δυνητικά ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας έμειναν ανεκμετάλλευτα.
Τουλάχιστον τα τραγούδια της Sia είναι πανέμορφα.
Η.Π.Α. 2018
Σκηνοθεσία: Μπρέιντι Κόρμπετ
Πρωταγωνιστούν: Νάταλι Πόρτμαν, Τζουντ Λο, Ράφεϊ Κάσιντι, Στέισι Μάρτιν
Διανομή: Seven Films
