Έχουν περάσει 33 χρόνια από τότε που ο Άγγλος ηθοποιός Ρούπερτ Έβερετ μάγεψε το γυναικείο κοινό, υποδυόμενος τον άντρα που έστειλε στην καταστροφή και στον θάνατο τη Ρουθ Έλις (την τελευταία Αγγλίδα που οδηγήθηκε στην αγχόνη), στο δράμα Χορεύοντας με έναν Ξένο του Μάικ Νιούελ. Λίγο νωρίτερα, είχε διακριθεί στο θεατρικό έργο –που μεταφέρθηκε και στην οθόνη– Another Country, όπου υποδύθηκε έναν ομοφυλόφιλο μαθητή στη δεκαετία του 1930, με συμπρωταγωνιστή τον Κόλιν Φερθ.
Οι δυο τους συμπρωταγωνιστούν τώρα στην ταινία Ευτυχισμένος Όσκαρ. Προφανώς, για τον γοητευτικό –και στην ωριμότητά του– Έβερετ η κινηματογραφική βιογραφία του Όσκαρ Ουάιλντ ήταν όνειρο χρόνων· τόσο ισχυρό, ώστε για να το πραγματοποιήσει έγραψε το σενάριο και πέρασε, για πρώτη φορά, πίσω από την κάμερα, ενώ για να υποδυθεί (για τρίτη φορά στην καριέρα του) τον ταλανισμένο στην προσωπική ζωή του λογοτέχνη στα τελευταία, καθόλου λαμπρά, χρόνια της ζωής του εμφανίζεται εντελώς αγνώριστος.
Οι μέρες που ο Ουάιλντ αποθεωνόταν για το έργο Η Σημασία του να Είναι Κανείς Σοβαρός (1895), έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η διαμάχη με τον πατέρα του νεαρού, όμορφου εραστή του Λόρδου Άλφρεντ Ντάγκλας, τον έστειλε για 2 ταπεινωτικά χρόνια στη φυλακή με την κατηγορία του σοδομισμού (από την οποία απαλλάχθηκε, μαζί με χιλιάδες ακόμα Άγγλους, μόλις το 2017). Τώρα, βρίσκεται εξόριστος, «παντρεμένος με τη φτώχεια», σχεδόν αλκοολικός και άρρωστος από σύφιλη σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στη Γαλλία. Το πνεύμα του δεν τον έχει εγκαταλείψει εντελώς, ούτε οι δύο πιστοί του φίλοι Ρέτζι Τέρνερ (Κόλιν Φερθ) και Ρόμπι Ρος (Έντουιν Τόμας).
Όμως, όπως του επισημαίνει ο τελευταίος, είναι επαγγελματίας μαζοχιστής. «Είμαι ο Ιούδας μου», παραδέχεται και ο ίδιος ο Ουάιλντ που, έχοντας χάσει την οικογένειά του, τη δουλειά του και την αποδοχή του κοινωνικού του κύκλου, καθοδηγείται πλέον αποκλειστικά από την άσβεστη, αυτοκαταστροφική εμμονή για τον αγαπημένο του. Τον συναντά ξανά, θυσιάζοντας το τόσο απαραίτητο εβδομαδιαίο επίδομα που του στέλνει η πρώην γυναίκα του Κόνστανς (Έμιλυ Γουάτσον), σβήνοντας έτσι κάθε ελπίδα να ξαναδεί κάποτε τα παιδιά του και αποξενώνοντας τους ελάχιστους αγαπημένους που του έχουν απομείνει. «Βλέπεις, Ρόμπι, το να υποφέρεις δεν σημαίνει τίποτα όταν υπάρχει αγάπη. Η αγάπη είναι το παν», λέει ο Έβερετ μέσα από τον Ουάιλντ, θέλοντας να αποθεώσει την αγάπη που δεν γνωρίζει κόστη και να κατακεραυνώσει την υποκρισία, η οποία φωλιάζει στα σπλάχνα της κοινωνίας ακόμα και σήμερα.
Ο Ρούπερτ Έβερετ, ο οποίος αφηγείται την ιστορία του χρησιμοποιώντας αρκετά φλας μπακ, μπορεί να υπερηφανεύεται για την ερμηνεία του –ισορροπεί ανάμεσα στα έντονα συναισθηματικά ξεσπάσματα και τη σχεδόν υπνωτιστική απεικόνιση της παρακμής του ήρωά του– όπως και για μερικά υπέροχα κάδρα, που αντανακλούν την ποιητική του μοναξιά και το αδιέξοδό του, ξαναζωντανεύοντας ταυτόχρονα (με πειστικό τρόπο) την εποχή όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα. Δυστυχώς, όμως, παρά τις καλές προθέσεις, o Eυτυχισμένος Όσκαρ δεν κατορθώνει να περάσει το πάθος του δημιουργού του στον θεατή. Η αφήγηση είναι άνευρη, χωρίς ενδιαφέρουσες «γωνίες» ή ανατροπές, και σίγουρα δεν σώζεται από μερικές ωραίες εικόνες, δέκα ευφυείς ατάκες και ένα εντυπωσιακό μακιγιάζ.
Το βασικό λάθος του Έβερετ είναι ότι επικεντρώνεται υπερβολικά στον δικό του ρόλο και αγνοεί σεναριακά τους δεύτερους χαρακτήρες. Κανένας τους, ούτε η σύζυγος, ούτε οι φίλοι, ούτε καν ο εραστής του Ουάιλντ, δεν ξεφεύγει από τις δύο διαστάσεις· και η αλληλεπίδρασή τους με τον Όσκαρ είναι εντελώς διεκπεραιωτική. Πράγμα που δεν επιτρέπει τη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή, σε μια ταινία που υποτίθεται ότι στοχεύει στη βαθιά κατανόηση ενός ξεχωριστού ανθρώπου και στη μέχρι δακρύων συγκίνηση.
Ηνωμένο Βασίλειο/ Βέλγιο/ Ιταλία/Γερμανία 2018
Σκηνοθεσία: Ρούπερτ Έβερετ
Πρωταγωνιστούν: Ρούπερτ Έβερετ, Κόλιν Φερθ, Έμιλι Γουάτσον, Κόλιν Μόργκαν
Διανομή: Film Trade
