«Impossible is nothing» για τον Ίθαν Χαντ αλλά, όπως φαίνεται, και για τον ηθοποιό που τον υποδύεται επιτυχημένα εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες.
Η αλήθεια είναι ότι ο Τομ Κρουζ έχει χάσει μεγάλο μέρος της αποδοχής του κοινού, σε σχέση με την εποχή που πρωτοανέλαβε να φέρει εις πέρας τις Επικίνδυνες Αποστολές, τιμώντας κινηματογραφικώς τον μύθο που τις συνόδευε από τις vintage τηλεοπτικές τους μέρες: πλέον, κάθε φορά που τον βλέπεις στη μεγάλη οθόνη, σκέφτεσαι τις εμμονές και τις τρελλαμάρες του. Και, αφενός, αμφιβάλλεις αν μπορείς να τον παίρνεις ακόμα στα σοβαρά, αφετέρου συνειδητοποιείς πόσο πιο ευάλωτος είναι πια στην κριτική και στα διερευνητικά –όχι απαραιτήτως καλόπιστα– βλέμματα. Σου είναι απείρως ευκολότερο, ας πούμε, να διακρίνεις σε κάποιες σκηνές της νέας του Αποστολής την κούραση και την έλλειψη σπίθας στο ώριμο πρόσωπό του· και να αναρωτηθείς για πόσο καιρό ακόμα θα μπορεί να αιωρείται πάνω από μυτερές βουνοκορφές, κρεμασμένος από ελικόπτερα.
Σε κάποιες σκηνές, όμως. Για απειροελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου. Σε όλες τις υπόλοιπες, ο Ίθαν/Κρουζ σε πείθει ότι, παρόλο που έχει απωλέσει για πάντα το baby face του, είναι από τους μεγάλους ευνοούμενους του χρόνου που, απέναντί του, είναι πολύ λιγότερο αμείλικτος από όσο για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς. Ίσως γι' αυτό το μικρό θαύμα να ευθύνονται οι εμμονές –η τρέλα έχει και την καλή της όψη, δεδομένο. Χώρια που δεν τον εμποδίζει να θυμάται ότι πρέπει, πάση θυσία, να διατηρεί την ανθρωπιά του ή, έστω, να την υποδύεται.
Κάπως έτσι, ο δουλευταράς, αφοσιωμένος Αμερικανός σταρ φτάνει, στα 56 του χρόνια, στην Επικίνδυνη Αποστολή: Η Πτώση, στην 6η δηλαδή και πιθανώς καλύτερη ταινία της κινηματογραφικής σειράς. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφέρουμε εδώ τις λεπτομέρειες της πλοκής. Σε αδρές γραμμές, κάποια πράγματα πάνε στραβά, η πίστη του υπερπράκτορος αμφισβητείται, η ρώμη του επίσης, τίθεται το κλασικό θέμα των διπλών ρόλων (είναι με μας ή με τους άλλους;), υπαρξιακά ερωτήματα αναδύονται, η οθόνη πλημμυρίζει από γυαλιστερά, αρκετά πρωτότυπα πλάνα και πανέμορφους, επικίνδυνους ανθρώπους (το καστ σκίζει), προσωπεία συντρίβονται. Και, αφού η κάμερα σε ταξιδέψει στα πέρατα του κόσμου, αφού η δράση απογειωθεί, αφού η φαντασία του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Κρίστοφερ Μακουάρι και των συνεργατών του σου κόψει την ανάσα πέντ'-έξι φορές, και αφού ο Κρουζ εκτελέσει όποιο ακροβατικό βάλει ο νους σου, θα έρθει η δικαίωση.
Ναι, υπάρχει χιούμορ (αν και όχι όσο θα θέλαμε), δυο-τρεις πανέξυπνες ανατροπές, υπάρχουν και συναισθηματικές πινελιές (οι παλιοί έρωτες δεν πάνε στον παράδεισο), και μια ολίγη από μεσήλικο προβληματισμό: πόση σημασία έχουν οι καλές προθέσεις; Τι είναι σημαντικότερο, να προσπαθείς να σώσεις εκατομμύρια αγνώστων ή τους λίγους αγαπημένους σου;
Ό,τι θα περίμενες από μια ακριβή, φιλόδοξη παραγωγή είναι λοιπόν εδώ, και μάλιστα σε εντυπωσιακές (και ευτυχώς ελάχιστα «μπουχτιστικές») δόσεις. Οι καινούριες Επικίνδυνες Αποστολές είναι φτιαγμένες από αστραφτερά αλλά γερά υλικά, δεν επιτρέπουν στον πρωταγωνιστή τους να μεταμορφωθεί σε καρτούν, και αποδεικνύουν ότι οι κινηματογραφικές περιπέτειες που στοχεύουν στο αμιγές fun, χωρίς να προσπαθούν να εξαπατήσουν, αντέχουν ακόμα.
Η.Π.Α./Κίνα
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Μακουάρι
Πρωταγωνιστούν: Τομ Κρουζ, Χένρι Κάβιλ, Βινγκ Ρέιμς, Σάιμον Πεγκ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Άντζελα Μπάσετ, Άλεκ Μπάλντουιν, Μισέλ Μόναγκαν.
