Ένα από τα πιο δυσοίωνα στοιχεία σε μια ταινία τρόμου είναι να υπάρχει στην πλοκή της ένα παιδί. Ένα αθώο ξανθό πλάσμα που απειλείται από την ίδια του την κούκλα, από πνεύματα με σκοτεινές διαθέσεις ή από τον Σατανά αυτοπροσώπως. Ή ένα όχι και τόσο αθώο ξανθό πλάσμα, το οποίο κουβαλάει το κακό μέσα του.
Η Διαδοχή, ένα καθηλωτικό κοκτέιλ μυστηρίου, βίας και μεταφυσικού τρόμου, γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Άρι Άστερ, έχει το δικό της ξανθό παιδί –την Τσάρλι (Μίλι Σαπίρο), που έχει μόλις χάσει την αγαπημένη της γιαγιά. Θα ήθελες να συμπονέσεις τη μικρή, μοναχική 13χρονη, αλλά κάτι επάνω της σε απωθεί. Το πρόσωπό της δεν έχει τίποτα το παιδικό, ούτε καν ελκυστικό. Το πορτοκαλί της φούτερ μοιάζει σα να χλευάζει τη χαρά που υποτίθεται ότι συμβολίζει. Περιφέρεται αχτένιστη, σιωπηλή και αγέλαστη, σαν νεαρή Νέμεσις. Και μήπως θα μπορούσε να σταματήσει αυτόν τον εκνευριστικό, επαναλαμβανόμενο ήχο που κάνει με το στόμα της; Ο μεγαλύτερος αδελφός της, Πίτερ (Άλεξ Γουλφ), τον ακούει παντού· ακόμα και όταν η Τσάρλι δεν είναι εκεί.
Ο Πίτερ δεν ξέρει τι αισθάνεται για εκείνη, για τους γονείς του ή για τον ίδιο τον εαυτό του. Μοιάζει, βέβαια, πολύ πιο ανθρώπινος από την απαθή αδελφή του. Αντιδρά στην τραγωδία (η οποία αναπόφευκτα συμβαίνει) με ενοχές και πανικούς, που αναβλύζουν ορμητικά μπροστά στα μάτια των συμμαθητών του. Σε αντίθεση με την Τσάρλι, ο Πίτερ μοιάζει να θέλει να αγαπηθεί. Από τη μητέρα του, κυρίως. Δεν υποτίθεται, άλλωστε, ότι οι μητέρες γέρνουν εμμονικά και ασυνείδητα προς τους λατρεμένους τους γιους;
Αλλά η μαμά Άννι (Τόνι Κολέτ) ξιφομαχεί με τους δικούς της δαίμονες, οι οποίοι γιγαντώνονται απειλητικά μέσα της και αλλοιώνουν εντυπωσιακά το όμορφο πρόσωπό της και τις μητρικές της προθέσεις. Θα προσπαθήσει να τους κλείσει στις καλλιτεχνικές μινιατούρες που κατασκευάζει –κάτι μικροσκοπικά, προδοτικά σκηνικά της πραγματικότητας που την εγκλωβίζει. Θα θελήσει να τους ξορκίσει συζητώντας με μια ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης. Θα τους ακουμπήσει διστακτικά σε μια καινούρια φίλη που εμφανίζεται απρόσμενα από το πουθενά, προσφέροντας μια διέξοδο η οποία φαντάζει αδιανόητη. Τι μαίνεται στην ψυχή της Άννι; Τι μαίνεται βουβά στο παρελθόν της; Μπορεί να το κατευνάσει ο Στιβ (Γκάμπριελ Μπερν), ο πάτερ φαμίλιας, που καλείται να υψώσει τη φωνή της λογικής και της πολυπόθητης ισορροπίας;
Όμως οι παλιές αμαρτίες έχουν μακριές σκιές και κυριεύουν σταδιακά τις ημιφωτισμένες γωνιές του σπιτιού μιας οικογένειας στην οποία οι παραδοσιακοί ρόλοι έχουν εκτροχιαστεί. Καμία μάχη δεν μπορεί να κερδηθεί απέναντι στην κληρονομιά, η οποία κυλάει σαν καταστροφική λάβα από τους προηγούμενους στους επόμενους. Και αυτό είναι που σε κάνει να νιώθεις άβολα σε ολόκληρη τη διάρκεια της Διαδοχής –και σχεδόν άρρωστος μετά τους τίτλους τέλους. Δεν είναι οι ήχοι, η σιωπή και τα φαντάσματα που αναβοσβήνουν, δεν είναι οι τάφοι, τα σιχαμένα έντομα, τα κομμένα κεφάλια και οι φωτιές. Είναι η τρομερή αίσθηση ότι όλα όσα γνωρίζεις περί οικογένειας κατεδαφίζονται, ότι η ελεύθερη βούληση (στην οποία έχεις στηρίξει τα πάντα) αποδεικνύεται ανίσχυρη, και ότι δεν υπάρχει κανένα καταφύγιο. Μόνο η ασφυκτική φυλακή των γονιδίων σου.
Η.Π.Α.
Σκηνοθεσία: Άρι Άστερ
Πρωταγωνιστούν: Τόνι Κολέτ, Άλεξ Γουλφ, Μίλι Σαπίρο, Γκάμπριελ Μπερν
Διανομή: Spentzos Film
