Λένε ότι αυτός δεν είναι καιρός για ήρωες. Είναι, όμως, μια χαρά καιρός για μεταλλαγμένους σούπερ ήρωες, αν σκεφτείς αφενός ότι η ανάγκη μας για μαγικά έγινε συνήθεια, αφετέρου το πόσο αποφασισμένοι είμαστε πια να αγκαλιάσουμε τη διαφορετικότητα. Από την άλλη, η ολοένα διογκούμενη τάση αντανακλάται μέσα από τη μεγάλη οθόνη τόσο εκτυφλωτικά και εδώ και τόσα χρόνια, ώστε αρκετοί από μας προτιμάμε πια να πάρουμε τα βουνά μαζί με τους προσκόπους από το να παρακολουθήσουμε μία ακόμα υπερπαραγωγή «καταιγιστικής δράσης», εμπνευσμένη από χαρακτήρες της Marvel.
Αλλά το Deadpool (2016) ήταν μια διαφορετική ιστορία, γιατί κάποιοι κατάλαβαν ότι, όταν ένα είδος που σου φέρνει λεφτά αρχίζει να φθείρεται από την υπερβολική χρήση, το αναποδογυρίζεις. Στρέφεις τα όπλα του εναντίον του και βγάζεις γέλιο. Και όχι μόνο. Το χιούμορ έσωζε ανέκαθεν ζωές και ταινίες, όμως δεν αρκεί. Χρειάζεσαι, μεταξύ πολλών άλλων, και έναν αντι-ήρωα. Έναν αξιαγάπητο αντι-ήρωα, σαν τον Γουέιντ Γουίλσον του Ράιαν Ρέινολντς, ας πούμε.
Το Deadpool 2 βρίσκει τον Γουέιντ σε άσχημη κατάσταση. Οι ουλές του είναι πάντα εκεί, ο καρκίνος τού μασάει τα σωθικά όποτε δεν φοράει τη στολή του και το κορίτσι του έχει μόλις μετακομίσει βίαια στον άλλο κόσμο. Για να την ακολουθήσει ούτε λόγος, καθότι απέθαντος, άρα οι μεταλλαγμένοι παλιόφιλοι συνθέτουν τη μόνη οικογένεια που του απομένει: ως εκπαιδευόμενος X-Man, ο Γουέιντ θα ανταλλάξει την κατάθλιψη με τη δράση: υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να σώζεις τον κόσμο;
Βέβαια, ο πρώτος που πρέπει να σώσει είναι ένας ευτραφής και υπερβολικά θυμωμένος έφηβος, ο οποίος χρησιμοποιεί τα χέρια του σαν φλογοβόλα. Το πρόβλημα του νεαρού Ράσελ δεν είναι, προφανώς, τα έξτρα κιλά του, αλλά η κακοποίηση που υπέστη από τον διευθυντή του ορφανοτροφείου μεταλλαγμένων. Ο Γουέιντ θα βάλει στόχο να τον κατευνάσει και να τον κανακέψει, πράγμα δύσκολο γιατί ο φλογερός Ράσελ δεν πείθεται τόσο εύκολα για τις καλές προθέσεις των άλλων.
Αν προσθέσεις ότι α) ο Γουέιντ τα κάνει θάλασσα με τους X-Men β) η νέα ομάδα «σούπερ» ηρώων που φτιάχνει δεν το 'χει με τα αλεξίπτωτα γ) ένας macho man από το μέλλον (ωδή στον Εξολοθρευτή, άριστα δέκα Τζος Μπρόλιν) έρχεται να ισοπεδώσει το παρόν με τις γροθιές του και δ) ένας δύσθυμος γίγαντας το σκάει από τη φυλακή τη λάθος στιγμή, αντιλαμβάνεσαι πόσο σκουραίνουν τα πράγματα. Όμως στη γεμάτη εκρήξεις, καταδιώξεις, απογειώσεις και αναγκαστικές προσγειώσεις διαδρομή, ο Γουέιντ θα μάθει, θέλοντας και μη, ότι «ο πόνος μας κάνει αυτό που είμαστε» και ότι «δεν μπορείς να ζήσεις, αν δεν πεθάνεις λίγο». Αρκεί να έχεις την καρδιά σου στο σωστό σημείο -Χόλιγουντ εδώ, μη ξεχνιόμαστε.
Το Deadpool 2 του Ντέιβιντ Λιτς (σε σενάριο των Ρετ Ρις, Πολ Γουέρνικ & Ράιαν Ρέινιλντς) είναι η χαρά του σινεφίλ και του μουσικόφιλου. Τα inner jokes και οι αναφορές σε κινηματογραφικούς ήρωες και μύθους της ποπ και της ροκ πέφτουν σαν το χαλάζι και, το σπουδαιότερο, πέφτουν κομψά και εκεί που χρειάζονται. Το story line είναι έξυπνο, χωρίς φυσικά να αποφεύγει κάποια κλισέ, ο ρυθμός τρέχει χωρίς να σε αγχώνει, οι (απαραίτητες) δόσεις ευαισθησίας είναι όσο διακριτικές πρέπει, η πολιτική ορθότητα είναι παρούσα ακόμα και τη στιγμή που κανιβαλίζεται, οι καλοί δεν είναι ποτέ 100% καλοί, τα ειδικά εφέ είναι στη θέση τους, η δράση είναι χορταστική (υπέρ το δέον σε κάποια σημεία, οι μοναδικές «κοιλιές» της ταινίας), οι δεύτεροι αλλά και οι περιφερειακοί χαρακτήρες είναι απολαυστικοί και ο αγαπημένος αντι-ήρωας στέκεται στο ύψος του και απόλυτα συγχρονισμένος με το σήμερα. Ε, όταν η ζυγαριά γέρνει προς το pure fun, δεν μπορεί παρά να μείνεις ευχαριστημένος.
Extra tip: μη βιαστείτε να σηκωθείτε από τη θέση σας μόλις πέσουν οι τίτλοι. Έχει κι άλλο.
ΗΠΑ 2018
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λιτς
Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Ρέινολντς, Τζος Μπρόλιν, Τζούλιαν Ντένισον, Ζάζι Μπιτς
Διανομή: Odeon
