Στις κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλεται η ταινία του Τζο Ράιτ με τίτλο «H Πιο Σκοτεινή Ώρα». Σε αυτήν, ο Γκάρι Όλντμαν υποδύεται τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, σε μια ερμηνεία που κατά πάσα πιθανότητα θα του χαρίσει το πρώτο Όσκαρ της καριέρας του. Ο αειθαλής ηθοποιός δεν κρύβεται απλά πίσω από στρώσεις make up, αλλά «γίνεται» ο Τσόρτσιλ. Χρησιμοποιεί το σώμα του, αλλάζει τη χροιά της φωνής του και μπάνει κάτω από το δέρμα του χαρακτήρα. Τον Μάρτιο, ο Γκάρι Όλντμαν θα γίνει 60 ετών και η εξαιρετική του ερμηνεία μας δίνει την ευκαιρία για μια ματιά στη φιλμογραφία του. Η καριέρα του Όλντμαν ξεκινάει ουσιαστικά το 1984 στην Αγγλία με το δράμα του Μάικλ Λι “Meantime”, στο οποίο συμπρωταγωνιστούσε με τον πρωτοεμφανιζόμενο, τότε, Τιμ Ροθ. Η εξαιρετική πορεία του στη δεκαετία του 1980 έκανε το Χόλιγουντ να τον προσέξει. Έκτοτε, το ταλέντο, η οργή, το πάθος και η αφοσίωση του Όλντμαν λάμπουν σε τακτά χρονικά διαστήματα, αν και για πολλά χρόνια ο ίδιος είχε αναλωθεί σε γραφικούς ρόλους «κακών» και σε εμπορικές ασημαντότητες. Ας δούμε 10 από τους σημαντικότερους σταθμούς στην καριέρα του σπουδαίου ηθοποιού
Sid & Nancy (1986)
H καρμική και αυτοκαταστροφική σχέση του Σιντ Βίσιους με τη Νάνσι Σπάντζεν. Δεν πρόκειται για μια στρωτή αγιογραφία, αλλά για ένα δράμα που αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο τον punk νιχιλισμό στα πεζοδρόμια του Λονδίνου, με του δυο ήρωες να σέρνονται σαν κουρέλια μετά από τις αυτοκαταστροφικές βουτιές στα ναρκωτικά. Ο νεαρός και οργισμένος Γκάρι Όλντμαν, στην πρώτη του σπουδαία ερμηνεία κάνει ένα αδιανόητο tour de force στο ρόλο του Σιντ, ενός μουσικού που δεν αντέχει τις εκκωφαντικές φωνές στο κεφάλι του, που ήταν χαμένος στην punk δυσοσμία και που σταδιακά βούλιαζε στην εγωπάθεια.
The Firm (1989)
Ελάχιστοι έχουν δει αυτό το ανατριχιαστικό φιλμ που γυρίστηκε για την Βρετανική τηλεόραση. Ο Όλντμαν, με πάθος που θυμίζει τον Ντε Νίρο της εποχής του «Ταξιτζή», ερμηνεύει έναν χούλιγκαν των γηπέδων. Το αναίτιο μίσος στο βλέμμα ενός οικογενειάρχη που ξεσπάει με τη βία στα γήπεδα, στην καρδιά της Θατσερικής Αγγλίας, αποτυπώνεται στο βλέμμα του ηθοποιού, με τρόπο που παγώνει το αίμα.
Rosencrantz & Guildenstern Are Dead (1990)
Έξι χρόνια μετά το “Meantime”, ο Γκάρι Όλντμαν και ο Τιμ Ροθ βρίσκονται ξανά μαζί, αυτή τη φορά στους ρόλους αυτών των δυο λιγότερο γνωστών και αξιολάτρευτων ηρώων του Σαίξπηρ. Ανάλαφρο και γοητευτικό, τούτο το θεατρικό δραματάκι παραμένει χάρμα οφθαλμών μέχρι και σήμερα. Αυτές οι ταινίες έπρεπε να φτάνουν στα Όσκαρ και όχι ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ»...
State of Grace (1990)
Υπέροχο και άκρως υποτιμημένο, γκανγκστερικό δράμα με τον Όλντμαν και τον Σων Πεν. Το State of Grace συνδυάζει την τραγικότητα των μαφιόζων του Κόπολα, τη βία των «Κακόφημων Δρόμων» του Σκορσέζε και την στυλιζαρισμένη βία της «Άγριας Συμμορίας» του Πέκινπα. Ο Όλντμαν είναι στον ρόλο του αφηνιασμένου και ανεξέλεγκτου κακοποιού, που με τις πράξεις του γίνεται αγκάθι για την Ιρλανδική μαφία.
Dracula (1992)
Ούτε ο Μπέλα Λουγκόζι, ούτε φυσικά ο Κρίστοφερ Λι κατάφεραν να αποδώσουν τη μοναξιά μέσα στους αιώνες, που ένιωσε ο απέθαντος κόμης, που διέσχισε ωκεανούς χρόνου για να βρει την αγαπημένη του Μίνα. Ο Κόπολα μεγαλουργεί με το ρομαντικό και μακάβριο μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ και ο Γκάρι Όλντμαν ξεπερνάει τον εαυτό του στο ρόλο του Δράκουλα.
Romeo Is Bleeding (1993)
Παράξενο και ελαφρώς διαταραγμένο, αστυνομικό νεο-νουάρ, με διασκεδαστική πλοκή και ανατροπές. Ο Γκάρι Όλντμαν παίρνει όλο το φιλμ πάνω του στο ρόλο ενός βρώμικου μπάτσου που μπλέκει με την Ρωσική μαφία ενώ προσπαθεί να καλύψει τα ίχνη του. Pure fun!
True Romance (1993)
Μετά την επιτυχία του Reservoir Dogs και πριν το σοκ του Pulp Fiction, το συγγραφικό ταλέντο του Κουεντίν Ταραντίνο είχει φανεί σε αυτή την περιπέτεια που σκηνοθέτησε ο Τόνι Σκοτ. Ο Όλντμαν εδώ κάνει ένα σύντομο πέρασμα που κλέβει την παράσταση, στον ρόλο ενός νταβατζή με μαλλί ράστα, που θυμίζει κάτι από τον αντίστοιχο ρόλο του Χάρβει Καιτέλ στον «Ταξιτζή».
Immortal Beloved (1994)
Ο μύθος πίσω από τη ζωή του συνθέτη Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, σε μια φροντισμένη και αξιοπρεπέστατη ταινία εποχής. Ο Όλντμαν χάνεται μέσα στο ρόλο του Μπετόβεν, ενώ η αφήγηση εξερευνά το μυστήριο της αιώνιας αγαπημένης γυναίκας στην οποία ήταν αφιερωμένα όλα τα μεγάλα έργα του.
Leon (1994)
Το τρυφερό φιλμ καρτουνίστικης βίας του Λυκ Μπεσόν έμεινε αξέχαστο για τα λίγα και εκρηκτικά περάσματα του Όλντμαν στον ρόλο του παρανοικού κακοποιού. Ο Στάνσφιλτν, ήταν ένας αιμοσταγής, ανώμαλος που ανίχνευε σαν λαγωνικό το ψέμμα στους ανθρώπους και ξεσπούσε με αρρωστημένο στυλ. Αξέχαστος ρόλος σε μια όμορφη ταινία, με την Νάταλι Πόρτμαν στον παρθενικό της ρόλο και τον Ζαν Ρενό ως πληρωμένο δολοφόνο που γίνεται προστάτης της μικρού κοριτσιού.
Tinker Tailor Soldier Spy (2011)
Η αμέσως προηγούμενη φορά που ο Όλντμαν έφτασε κοντά στο όσκαρ. Το βραδυφλεγές, κατασκοπικό δράμα προβλήθηκε στη χώρα μας με τον τίτλο «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» και ήταν βασισμένο σε βιβλίο του Τζον Λε Καρέ. Ο Όλντμαν εδώ μας χάρισε μια εύθραυστη, σωματική ερμηνεία στο ρόλο του βετεράνου κατασκόπου που προσπαθούσε να βρει την άκρη του νήματος σε έναν παράξενο κύκλο προδοσίας και κυβερνητικών μυστικών. Έξοχο φιλμ σε κάθε επίπεδο με λαμπρό καστ.
