Πρόκειται για ένα ανθρωποκεντρικό μείγμα δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ, πολιτικής καταγγελίας και αγνού μελοδραματισμού, με επίκεντρο την σαρωτική επιδημία του AIDS στο Παρίσι των αρχών του ’90 και της ακτιβιστικής οργάνωσης «Act Up». Η τρυφερή και έντιμη ταινία του Ρομπέν Καμπιγιό, μιλάει για αληθινούς ανθρώπους για αληθινές απώλειες και για αληθινά ζητήματα που καίνε ακόμα. Η αλήθεια είναι το σπαθί και η πανοπλία αυτού του δράματος που μας βάζει στις συνελεύσεις των μελών της Act Up, και μας ξεναγεί στην καρδιά του τι ακριβώς σημαίνει ακτιβισμός με παρεμβατική σημασία (δεν ήταν αστείοι Ατενίστας τα μέλη εκείνης της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας). Η ασφυκτική μάχη με τις φαρμακευτικές εταιρείες και την κοινωνική προκατάληψη που έδιναν οι ήρωες της ταινίας περιγράφεται με ανάγλυφο τρόπο.
Η καρδιά παράγει 120 χτύπους το λεπτό όταν είμαστε σε αγωνία, όταν είμαστε ερωτευμένοι, όταν αγωνιούμε για κάτι που αγαπούμε... Αυτό τυγχάνει να είναι και το μέτρημα των beat της house μουσικής που άνθιζε στις αρχές του 90 και έκανε τα πρώτα του βήματα στα gay club της εποχής. Ο Καμπιγιό κρατάει καλά το ρυθμό και αποτυπώνει πειστικά τον γυμνό φόβο, την καύλα, την απελπισία, το ανθρώπινο άγγιγμα και την οργή απέναντι στο καπιταλιστικό τέρας της φαρμακοβιομηχανίας. Όλα αυτά μέχρι που τα συναισθηματικά τραύματα γίνονται σωματικά, και οι στιγμές ηδονής κάνουν ακόμα πιο αβάσταχτη την απώλεια.
Ο σκηνοθέτης ξέρει καλά τους ήρωές του. Είναι ένας απ’ αυτούς. Τους αφήνει να συγκρούονται, να πηδιούνται, να διαδηλώνουν στο gay pride και να πετάνε συμβολικά ψεύτικο αίμα στους εχθρούς. Η εξέλιξη του φιλμ είναι καλά δομημένη: από την θεωρητική προσέγγιση του αγώνα, στις μικρές συγκρούσεις και από τον δυνατό έρωτα στον αποχωρισμό. Οι «120 Χτύποι το Λεπτό» είναι μια επίκαιρη ταινία, όχι μονό γιατί η μάχη με το AIDS ακόμη δεν έχει κερδηθεί, αλλά γιατί οι δυναμικές των σημερινών ομάδων που ενώνονται για ένα κοινό σκοπό ώστε να τα βάλουν με τον Γολιάθ της πολιτικής, δεν διαθέτει πια το ίδιο πάθος, την ίδια πίστη και την ίδια αγωνία. Δεν έχει καν το ίδιο soundtrack.
Αν θα μπορούσε να ήταν μισή ώρα πιο μικρή η ταινία για να τονώσει το νεύρο της αφήγησης; Σίγουρα θα μπορούσε. Αν θα μπορούσε να είναι πιο υπαινικτική στον χειριστικό μελοδραματισμό του τελευταίου μέρους; Αναμφισβήτητα. Όμως μια ταινία που σου χαρίζει μια ποιητική σκηνή όπως αυτή με το "Smalltown Boy" των Bronski Beat σε μια σκηνή διαδήλωσης, δεν μπορείς να την κακοκαρδίσεις.
