H ψηφιακή απειλή απέναντι στην ιδιωτικότητα και η ιντερνετική δυστοπία σαν καταπέλτης των ανθρώπινων αξιών, δεν θα μπορούσαν να κινηματογραφηθούν τόσο άνοστα και τόσο ενοχλητικά, όσο στην ταινία «The Circle» με την Έμα Γουότσον και τον Τομ Χανκς.
Η ταινία προσπαθεί να αρθρώσει λόγο απέναντι τους κινδύνους των social media που καταπίνουν τις εργασιακές αξίες και θολώνουν τα όρια της ανθρώπινης ηθικής, αλλά το αποτέλεσμα είναι πιο άχρηστο και από παλιό λογισμικό που έχει χρόνια να γίνει update και οι μεγαλοστομίες του ακούγονται πιο κούφιες και από το χειρότερο inspirational speech σε επαρχιακό TEDx. To πλαδαρό φιλμάκι μοιάζει με teen movie η οποία μετασχηματίστηκε σε κάτι σοβαρότερο, όταν οι συντελεστές είδαν επεισόδια του Black Mirror. Το σενάριο πήρε στα σοβαρά τον εαυτό του και αντί να καταπιαστεί με τα χτυποκάρδια στα θρανία μεταξύ φοιτητών που φιλοδοξούν να στήσουν την τέλεια start-up company, κάνει καταγγελία στους αμοραλιστές της ψηφιακής τεχνολογίας.
Μια ταλαντούχα και φιλόδοξη digital manager (Γουότσον) βρίσκει την ιδανική δουλειά σε μια εταιρεία που εμπορεύεται νέες πλατφόρμες στα social media και ρηξικέλευθες πρακτικές στο internet. Το ένα motivational speech μετά το άλλο από έναν γκουρού που θυμίζει άξιο απόγονο του Στιβ Τζομπς (δεν ξέρω πως έμπλεξε ο Χανκς με αυτό το ρολάκι) θα την μυήσουν στην #ilovemyjob νέα πραγματικότητα, σε ένα περιβάλλον που θυμίζει κάτι από σέκτα Σαϊεντολογίας και λίγο από Καλιφορνέζικο κολλέγιο με ενθουσιώδεις geeks, απ’ αυτούς που και τον ύπνο τους περνάνε κώδικα. Η ηρωίδα σαστίζει και σαγηνεύεται ταυτόχρονα μέσα στη δίνη της εργασιομανίας, πάντα με «θετική ενέργεια», ανάμεσα σε νέους achievers που ορκίζονται στην τεχνολογία. Φυσικά η ίδια είναι χειρότερη από τους εμπενυστές της απάτης (δεν είναι και μεγάλη έκπληξη ποιος είναι ο κακός) καθώς δεν έχει καν τη λογική να αντιδράσει στην 24ωρη παρακολούθησή της από κάμερες σε Live feed. Τουλάχιστον οι τεχνοκράτες είχαν κίνητρο να κερδίσουν πολλά χρήματα. Αυτή όμως, πως μπορεί να είναι τόσο αφελής και να στερείται αξιοπρέπειας;
Βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την παραβίαση κάθε ευαίσθητου προσωπικού δεδομένου με μικροκάμερες που υποτίθεται θα εξαλείψουν το ψέμα και την απάτη, ώστε κανείς να μην κρύβεται από τα χιλιάδες «κινητά» μάτια που μεγάλου αδερφού. Θέματα σοβαρά και με πολύ ζουμί. Όμως η μπανάλ κινηματογράφιση, οι γελοιότητες στην πλοκή, το νερόβραστο συναίσθημα και φυσικά το ανόητο ξεμπρόστιασμα των υπευθύνων στο τέλος, κάνουν το σύνολο να μοιάζει με απογοητευτική σάτιρα με φιλοσοφία νηπιαγωγίου. Έχετε νιώσει την απελπισία μπροστά στο λάπτοπ όταν ένα πρόγραμα δεν ανοίγει γιατί έχει χτυπήσει ο σκληρός δίσκος; Αυτή είναι η πικρή γεύση που αφήνει αυτή η ταινία μετά το τέλος της ενώ έχεις πληρώσει εισητήριο.
Πρόκειται για ταινία που δεν διαθέτει κάν χαρακτήρα ώστε να χαρακτηριστεί απλά «τεχνοφοβική». Το Circle δεν απλά μια αποτυχημένη προσπάθεια, καθώς δεν έχει σαφείς προθέσεις, ούτε σοβαρά ερωτήματα είναι σε θέση να προσφέρει. Πρόκειται για μια απίστευτη σπατάλη χρόνου και ταλέντου. Αν το “Social Network” είναι οι Tool στο Glastonbury, το Circle είναι οι Μέλισσες στα MAD Awards. Εκεί που οι ταινίες κατασκευάζονται με δουλειά και προσπάθεια, το Circle έγινε με βάση οδηγίες από ένα “how to direct a movie” video στο you tube και οι δημιουργοί του όταν τελείωσαν πάτησαν «save» και «upload».
Προσπεράστε αυτό το σκουπίδι και διαγράψτε το κι απ’ τον κάδο ανακύκλωσης.
{youtube}DAploIjKJ5k{/youtube}
