Η κινηματογραφική μυθολογία του «Πλανήτη Των Πιθήκων», περιέχει μερικές από τις πιο ιδιοφυείς ιδέες επιστημονικής φαντασίας που είδαμε στο σινεμά του φανταστικoύ, αλλά και μερικές από τις πιο ανόητες. Το saga διαδραματιζόταν πάντα σε έναν μελλοντικό κόσμο, όπου η Γη κατοικείται από ομιλούντες πιθήκους με τα δικά τους ήθη. Οι πρόσφατες προσθήκες στην κινηματογραφική σειρά έχουν αφήσει προ πολλού το πνεύμα του εμπνευστή Rod Serling (της φήμης του Twilight Zone) και έτσι, απ’ το σοκαριστικό twist ending της πρώτης ταινίας, φτάσαμε στο φετινό επίπεδο νηπιακής ψυχαγωγίας. Αντίστοιχα, απ’ το πρωτοποριακό make-up, το οποίο έκανε τους πιθήκους να συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι ώστε να αναπτυχθεί η παραβολή πάνω στην αλλοτριωμένη φύση του είδους μας, καταλήξαμε στο άψυχο CGI.
Από αυτήν τη βδομάδα θα αρχίσει να προβάλλεται στους κινηματογράφους η πιο πρόσφατη προσθήκη στην ιστορία, με τίτλο «Ο Πλανήτης Των Πιθήκων: Η Σύγκρουση» (War for the Planet of the Apes). Ακολουθεί λοιπόν μια αναδρομή, με σειρά αξιολόγησης από τη χειρότερη στην καλύτερη, σε όλες τις ταινίες που απαρτίζουν το διαχρονικό, μα ταλαιπωρημένο, sci-fi saga.
9) Battle for the Planet of the Apes (1973)
Η αρχή ενός αποκαλυπτικού πολέμου θα οδηγήσει στην αυγή της εποχή των πιθήκων. Ξεπερασμένο και παντελώς άνισο είναι το πέμπτο μέρος της σειράς με το βάρος να πέφτει στον εμφύλιο ανάμεσα στους πίθηκους. Ένα απλοϊκό σενάριο δίχως κανένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης ως προς την πλοκή και χωρίς να γεννάει κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον ως προς το ποιος θα επικρατήσει τελικά. Θα έπρεπε να είναι τηλεταινία ωριαίας διάρκειας.
Ape’o’meter: 1.5/10
8) Rise of the Planet of the Apes (2011)
Δεν υπάρχει τίποτα που αξίζει να θυμόμαστε από τούτο το άψυχο reboot του Rise Of The Planet Of The Apes. Το πρώτο μέρος της ταινίας μοιάζει με την “Απόδραση από το Ακλατράζ” σε εκδοχή με πίθηκους και το δεύτερο δεν είναι παρά ένα άχαρο κυνηγητό στις γέφυρες του Σαν Φρανσίσκο. Ο εκνευριστικός (για άλλη μια φορά) James Franco μιλάει σαν να παπαγαλίζει ατάκες που διάβασε λίγα δευτερόλεπτα πριν (επιστήμονας γενετικής με προφορά ενός hustler από το Μπρονξ; ) και το μοντέλο από την Ινδία που πρωταγωνιστούσε στο Slumdog Millionaire (Freida Pinto) δεν ξέρει που να σταθεί στο πλάνο για να μην εμποδίζει τη δράση. Ευτυχώς που δεν έγινε σε 3D…
Ape’o’meter: 2/10
7) Conquest of the Planet of the Apes (1972)
To προτελευταίο και τρομερά αδύναμο κεφάλαιο της πρώτης εποχής της σειράς, ρίχνει το βάρος στην επανάσταση των πιθήκων υπό την καθοδήγηση του «επαναστάτη» Caesar. Έφτασε η ώρα για επαναστατική δράση απέναντι στο μεταμοντέρνο απαρτχάιντ επιστημονικής φαντασίας. Ο πίθηκοι πια είναι σκλάβοι και κατοικίδια που χρησιμεύουν για φτηνά εργατικά χέρια. Το γιατί κάποιος περπατάει στο δρόμο και να σέρνει με λουρί ένα πίθηκο για να του κουβαλάει τα ψώνια, εξηγείται με την εύκολη λύση μιας περίεργης επιδημίας που αφάνισε τους σκύλους από τον πλανήτη (ας μη το ψάχνουμε).
Ape’o’meter: 2.5/10
6) Planet of the Apes (2001)
Πριν 16 χρόνια, η ιδέα ότι ο Tim Burton θα ασχοληθεί με τον μύθο των πιθήκων και την επιστημονική φαντασία των 1960s, ακουγόταν υπέροχη. Το ίδιο ενδιαφέρον όμως θα ακούγονταν λίγα χρόνια μετά το ότι θα έκανε τη δική του «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων»... Αυτές ήταν οι δυο περιπτώσεις στη καριέρα του Μπάρτον που το αποτύπωμά του σαν σκηνοθέτης δεν υπήρχε πουθενά στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Μπάρτον δεν πλησίασε ούτε κατά διάνοια τον αριστουργηματικό τρόπο που είχε αγκαλιάσει τα b-movies εξωγήινης απειλής των 1950s στο “Mars Attacks”. Στη δική του ταινία, ο σκηνοθέτης συνδυάζει τις δυο πρώτα κεφάλαια, το “Planet of the Apes” και το “Beneath The Planet of the Apes”, κρατώντας για άσο στο μανίκι ένα extra ανατρεπτικό φινάλε. Καλό σαν ιδέα αλλά φτωχό και ανέμπνευστο σε εκτέλεση με έναν all-American αγαθό ήρωα που δεν είχε σχέση με τον κυνισμό και την αγριότητα του αντιήρωα που έπαιζε ο Heston στο πρωτότυπο.
Ape’o’meter: 4.5/10
5) War for the Planet of the Apes (2017)
Ο σκηνοθέτης Matt Reeves πήρε πολύ ζεστά τον ρόλο του να αναθερμάνει την σειρά ταινιών, όμως με αυτό το σίκουελ έχασε τον ψυχαγωγικό προσανατολισμό του και στην ουσία υπέγραψε μια καθαρόαιμη πολεμική ταινία δίχως χιούμορ. Ο Γούντι Χάρελσον στο ρόλο του φανατικού στρατιώτη κάνει ότι μπορεί να διασώσει την αξιοπιστία του φιλμ, όμως το μιλιταριστικό ύφος, ο πολεμικός διάκοσμος και οι υπερβολικοί μελοδραματισμοί, αφαίρεσαν το οξυγόνο από το τελικό αποτέλεσμα. Αν δεν έπαιρνε τόσο σοβαρά τον εαυτό του το φιλμ, θα πετύχαινε πολλά περισσότερα από ένα εμπορικό άνοιγμα το πρώτο τριήμερο που όλοι θα ξεχάσουν το αμέσως επόμενο.
Ape’o’meter: 5/10
4) Escape from the Planet of the Apes (1971)
Στη 3η συνέχεια της σειράς, οι τρεις από τους πίθηκους του 2ου μέρους ταξιδεύουν στον κόσμο των ανθρώπων και αντιμετωπίζονται ως αξιοπερίεργο. Αν προσπεράσουμε τις τρύπες στο σενάριο σχετικά τον τρόπο που βρέθηκαν στην εποχή του πρώτου αστροναύτη, έχει ενδιαφέρον η πρόσκαιρη φήμη των πιθήκων και το πώς οι άνθρωποι αποσπούν πληροφορίες για το μέλλον. Η δράση απουσιάζει εντελώς και η ταινία βασίζεται σε διαλόγους – όχι πάντα καλογραμμένους. Δυστυχώς, αντί η συνέχεια των ταινιών να πατήσει σε όσα ενδιαφέροντα προφητεύονται εδώ για το μέλλον, οι δημιουργοί τελικά άλλαξαν την τροπή ανθρωπότητας στο “ Conquest of the Planet of the Apes (1972)”. Η ταινία πάντως διατηρεί μια φρεσκάδα ακόμα και μέχρι σήμερα.
Ape’o’meter: 5.5/10
3) Dawn of the Planet of the Apes (2014)
Ένα νέο έθνος από αναπτυγμένους νοητικά πιθήκους οδηγείται από τον μπροστάρη της επανάστασης Caesar, για να αντιμετωπίσουν την ανθρώπινη απειλή και την έξαρση του θανατηφόρου ιού. Η πρώτη από τις 2 σκηνοθεσίες του Matt Reeves, με τον Jason Clarke να δίνει σχετική αξιοπιστία στο ρόλο του και τον Gary Oldman σε ένα ρόλο που τον έχει για πρωινό. Η ανακωχή μεταξύ ανθρώπων και πιθήκων έχει πάψει και μόνο ένα είδος μπορεί να επιβιώσει. Καθόλου άσχημο.
Ape’o’meter: 6/10
2) Beneath The Planet of the Apes (1970)
Νομίζω πως είναι αρκετά παρεξηγημένη η 1η συνέχεια της σειράς και ο βασικός λόγος είναι ότι διαδέχθηκε την 1η ταινία και βρέθηκε στη σκιά της. Ίσως να φταίνε και οι μπόλικες δόσεις camp προς το αλλόκοτο φινάλε, που είχε περισσότερες επιρροές από το “The Prisoner” παρά από την αισθητική της πρώτης ταινίας. Ένας νέος αστροναύτης, ο Brent, θα καταφτάσει στον πλανήτη των πιθήκων με σκοπό να βρει τον Taylor από τη πρώτη ταινία. Με τα πολλά θα φτάσει στην «απαγορευμένη ζώνη» του πλανήτη για να βρει “εξελιγμένους” ανθρώπους. Αρκετά άτσαλο σε πολλά σημεία και με όλα τα κλισέ δείγματα του sci-fi των 1970s με κορυφαίο κλισέ την πυρηνική καταστροφή του τέλους. Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα είναι έξυπνο και πολύ διασκεδαστικό.
Ape’o’meter: 7/10
1) Planet of the Apes (1968)
Το all-time classic που σκηνοθέτησε Franklin Schaffner είναι ένα άριστο κινηματογραφικό τρικ επιστημονικής φαντασίας που θέτει υπαρξιακά ζητήματα σε ένα δυστοπικό μέλλον ενός μακρινού κόσμου πριν τα επαναφέρει σε ρεαλιστικό πλαίσιο με φόντο το σοκαριστικό πεπρωμένο του ανθρώπου. Ο Rod Serling, εμπνευστής του Twilight Zone, οραματίστηκε το Planet Of The Apes σαν ένα μεγάλο σινεμασκόπ επεισόδιο της σειράς του και το ανέθεσε στον σεναριογράφο Michael Wilson, ο οποίος ήταν για χρόνια μαύρη λίστα του Μακαρθισμού, πράγμα που φαίνεται στην αγριότητα της δίκης που υποβάλλεται ο αστροναύτης που υποδύεται ο Charlton Heston. Το πλούσιο σενάριο έχει ποικίλες προεκτάσεις σε ζητήματα ρατσισμού φυλής και κοινωνικής τάξης, μέχρι και σε φιλοζωικά ζητήματα. Η διακριτική σκηνοθεσία, η εμπνευσμένη διεύθυνση φωτογραφίας, ακόμα και το μουσικό score του Jerry Goldsmith, όλα μαζί συνθέτουν σε ένα απόλυτα όμορφο και αειθαλές κινηματογραφικό παραμύθι.
Ape’o’meter: 9/10
