Πολλοί ήταν αυτοί που φρόντισαν να μας θυμίζουν ότι πέρασαν πάνω από 20 χρόνια από την μέρα που στηθήκαμε στην ουρά για την πρεμιέρα του Trainspotting. Πολλοί σημερινοί θεατές ήταν αγέννητοι ή νήπια (πράγμα που μας έκανε να θέλουμε να σκίσουμε ληξιαρχηκές πράξεις γεννήσεως με δάκρυα) την εποχή που βλέπαμε σαν αποχαυνωμένοι τον αγωνιώδη Renton (Ewan McGregor), τον αγαθιάρη Spud (Ewen Bremner) και τον τρελαμένο Sick Boy (Jonny Lee Miller) να βουτάνε βουλιμικά σε ποταμούς ηρωίνης και να παρτάρουν περήφανα. Ο ιδρωμένος φακός του Danny Boyle και το πυνκό σενάριο του John Hodge, μας έβαλαν στην πρώτη ταινία αρχικά στο πετσί τριών ρεμαλιών, οι οποίοι στο δεύτερο μέρος της έβαλαν τους τηγανισμένους από τις αμφεταμίνες εγκεφάλους τους να συντονιστούν, ώστε να στήσουν μια κομπίνα μαζί με τον ψυχωτικό Begbie (Robert Carlyle). Μια μπάζα μερικών χιλιάδων λιρών θα ήταν η ευκαιρία να γλυτώσουν για λίγο από την καθημερινότητα ενός junkie στο Εδιμβούργο. Η σημασία του να βλέπει ένας teenager τις οργιώδεις εικόνες του Trainspotting στα χρόνια της δεκαετίας του 90, ξεφεύγει από το πλαίσιο αυτού του κειμένου. Αν έβλεπες τους ήρωες να κυνηγούν το one night stand στα club υπό τους ήχους του Atomic των Blondie, να καίγονται με τα drugs με τα beat των Underworld, να κάνουν υπερβολική δόση με το Perfect Day του Lou Reed ή να χορεύουν μαστουρωμένοι το πάθος για ζωή με το Lust For Life του Iggy Pop, θα σου έσκαγαν στα μούτρα. Το λογύδριο του “Choose Live” που εμπνεύστηκε ο Irvine Welsh ήταν σύνθημα της τελευταίας μεγάλης εποχής της pop κουλτούρας.
Ο κόσμος είναι πολύ διαφορετικός σήμερα και φυσικά οι τέσσερις ήρωες που είναι πλέον μεσήλικες, θα είναι κι αυτοί διαφορετικοί, σε ένα σίκουελ που πήρε αρκετά χρόνια να βρει την τελική του μορφή. Ο Renton έχει καθαρίσει και επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι για να εξιλεωθεί για την κομπίνα, ο Begbie το σκάει από τη φυλακή, ο Sick Boy έχει στήσει το δικό του κύκλωμα παρανομίας και ο Spud παραμένει... Spud. Ο Boyle συνάντησε ξανά του ήρωες σε ένα φιλμ που γυρίζονταν σε μια εποχή εποχή, με τον Bowie και τον Lou νεκρούς και με τον Ευρωπαικό διάλογο για το Brexit στο απόγειό του. Το T2, ευτυχώς, δεν φιλοδοξεί να τα ξανακάνει όλα ίσωμα, δεν μπορεί άλλωστε και δεν έχει τα όπλα. Το zeitgeist των 90’s (όπως και τα νειάτα μας) έχουν παρέλθει οπότε δεν υπάρχει χώρος για ομορφιά και όρεξη για κωλοδάχτυλο προς πάσα κατεύθυνση. Εκεί που καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα αυτό το σίκουελ δεν είναι ούτε στην αναβίωση ή στην πλοκή ξεκαθαρίσματος παλιών λογαριασμών, αλλά στο πηγαίο χιούμορ: η σκηνή στην pub με τους Προτεστάντες είναι άκρως διασκεδαστική και η εκ νέου συνάντηση του Renton με τον Begbie σε διπλανές τουαλέτες είναι ένα μικρό αριστούργημα. Η μεγαλύτερη αρετή της ταινίας όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο ποντάρει στο συναίσθημα: το βλέμμα του Renton στο καπό ενός αυτοκινήτου παραμένει πύρινο, το σοκάκι όπου οι νεαροί κακοποιοί έτρεχαν ανέμελοι από το νόμο και από τους εαυτούς τους, τα πλήκτρα των Underworld, το παιδικό δωμάτιο, το φάντασμα της μητέρας και η γλυκιά ανάμνηση της πρέζας στα ανέμελα χρόνια.
Φυσικά και ένα τέτοιο εγχείρημα θα έχει προβλήματα. Οι γυναικείοι ρόλοι σχεδόν ξεπετιούνται: η Shirley Henderson σχεδόν δεν έχει λόγο ύπαρξης ως γκόμενα του Spud ενώ ο υπέροχα smart ass χαρακτήρας της Kelly Macdonald εμφανίζεται χαριστικά σε μια μικρή σκηνή. Επιπλέον, η φίλη του Sick Boy (και δυστυχώς αφηγήτρια σε πολλά σημεία) δεν πείθει καθόλου για τις υποκριτικές της ικανότητες. Ακόμα και το λογύδριο του Renton ακούγεται βεβιασμένο και θαρρείς με το στανιό τοποθετημένο σε μια άσχετη σκηνή. Το roller coaster του “Trainspotting” δεν μπορεί να επαναληφθεί, χωρίς τουλάχιστον να ξεπέσει σε ευκολίες νοσταλγίας, οπότε η βόλτα αυτή τη φορά οφείλει να είναι περισσότερο στυλιζαρισμένη παρά ξέφρενη. Ο Boyle χρησιμοποιεί σε σε κάθε σκηνή σχεδόν διαφορετικό φίλτρο και κινηματογραφεί σαν ξεσαλωμένος βιρτουόζος. Ρίχνει freeze frame στο τέλος πολών σκηνών, πειράζει το κάδρο, φιλτράρει χρώματα με επίτηδες παλιομοδίτικο στυλ. Όμως αυτή τη φορά δεν χρειάζονται πεθαμένα μωρά και κυριολεκτικές βουτιές στα σκατά για να σοκάρουν το κοινό. Το σοκ έρχεται από το «μεγαλωμένο» βλέμμα των ηρώων, που δεν κατάφερε να παγώσει για πάντα ο χρόνος στα ένδοξα καρέ των 90’s. Δεν χρειάζονται την οργιώδη electronica και την Brit-pop οι ήρωες για να συντροφεύει τις απατεωνιές τους και τα ναρκωτικά πλέον σχεδόν απουσιάζουν. Οι ήρωες έχουν διαλέξει ζωή και πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτή, όπως έχουμε κάνει όλοι μας, λίγο εώς πολύ, από τότε.
{youtube}Bv4bc1XCJ1U{/youtube}
