Ο τρόπος που ο Τζιμ Τζάρμους αγκαλιάζει το περιθώριο είναι μοναδικός. Καταφέρνει να το αναδείξει και να το κάνει cool, χωρίς να αφήνει την ιδέα της παρακμής να παρεισφρήσει στο συμμετρικό κάδρο. Το “Paterson” είναι η 12η fiction ταινία του υπέρ-cool σκηνοθέτη και πρόκειται για μια σπουδή πάνω στην τάξη και το χάος. Πρόκειται για έναν ήπιο διαλογισμό πάνω στη δημιουργία και την ποίηση του δρόμου. Ένα φιλμ που δεν ανήκει πουθενά και ανοίγει το πνεύμα σου προς νέες κατευθύνσεις και διαστάσεις που δεν είχες διανοηθεί. Ο Adam Driver υποδύεται έναν οδηγό λεωφορείου που ονομάζεται Paterson και συμπωματικά ζει στην περιοχή του New Jersey με το ίδιο όνομα. Ο ήρωας είναι βουτηγμένος σε μια σωτήρια ρουτίνα. Ζει στο διαμέρισμα της Laura (έξοχη η Golshifteh Farahaniτ στον ρόλο της συντρόφου του), εργάζεται στωικά, βγάζει βόλτα τον σκύλο τα βράδια, πίνει μια μπύρα στο μπαρ της γειτονιάς και κάποιες ώρες τη μέρα αποτυπώνει την ποίησή του σε ένα τετράδιο. Ο κόσμος του είναι φαινομενικά μικρός, όπως και οι φιλοδοξίες του. Η Laura θέλει να τον πείσει να εκδώσει την ποίησή του ώστε να διαβαστεί, ενώ ταυτόχρονα η ίδια θέλει να εκπληρώσει τα δικά της σχέδια: να γίνει τραγουδίστρια της κάντρι (κάτι σαν την Patsy Cline) και να πουλάει τα καπ κεϊκ της.
Αρχικά αντιμετωπίζουμε με οίκτο τη ρουτίνα του Paterson, νομίζοντας ότι βρίσκεται σε μια σιωπηρή απόγνωση. Υπογράφει ποιήματα που αναφέρονται σε ασήμαντα πράγματα και δεν έχει τη φιλοδοξία να πάρει Νόμπελ. Όμως ο Paterson βλέπει την ποίηση παντού. Μιλάει για τις δυνατότητες ενός σπίρτου λέγοντας: "…lighting, perhaps, the cigarette of the woman you love for the first time." Δεν οργίζεται και δεν έχει καμία διάθεση να γειώσει τις χίπστερ εμμονές της ελαφρόμυαλης συντρόφου του. Κάθε πρωί τον βρίσκει στην αγκαλιά της. Η χαμηλοβλεπούσα επανάληψη των ημερών του, λειτουργούν καθαρτήρια σε μια έξοδο στο φως. Η μαγεία βρίσκεται στην απλότητα, στο τελευταίο πείραμα του Τζάρμους. Η σοφία πίσω από την παρατήρηση του μεροκαματιάρη ποιητή εστιάζεται στον αντι-δραματικό τόνο. Η ομορφιά βρίσκεται παντού αλλά όχι στις σακούλες που χορεύουν στον άνεμο όπως μας δίδαξε το Χόλυγουντ στο κάθε American Beauty, αλλά σε όλα όσα είναι ικανά να πυροδοτούν την πρώτη λέξη σε μια λευκή σελίδα τετραδίου. Πρόκειται για ταινία σπάνιας εσωτερικής ομορφιάς, με ευγενική ψυχή. Είναι η ταπεινότητα της συνειδητοποίησης ότι τα πραγματικά σπουδαία χρειάζονται εκπαιδευμένο μάτι για να τα δεις. Είναι η εκδίκηση του καλού που δεν επιτρέπει στα πάθη και τη φιλοδοξία να βρίσκουν χαραμάδες να τρυπώσουν και να παράγουν διάλυση. Είναι μια μπαλάντα για τα καλά πνεύματα της πόλης από ένα ειλικρινή δημιουργό που δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει.
