Τον Ewan McGregor πάντοτε τον χαρακτήριζε το καλό γούστο. Από το ξεκίνημά του με τον Danny Boyle (“Trainspotting”), στην εξτραβαγκάντζα του Baz Luhrmann (“Moulin Rouge!”) και από τον glam παροξυσμό του Todd Haynes (“Velvet Goldmine”) μέχρι την ιμπρεσιονιστική κομεντί του Mike Mills (“Beginners”), ο McGregor πάντα άφηνε το αποτύπωμά του χάρη στο αγέραστο ύφος του. Φέτος, αποφάσισε να καταπιαστεί με την σκηνοθεσία, αλλά αντίθετα με τους συναδέλφους του που δοκιμάζονται με ένα προσωπικό πρώτο project στην καρέκλα του σκηνοθέτη, ο Ewan βούτηξε στα βαθιά (στα άπατα μάλλον) επέλεξε για υλικό του το βραβευμένο μυθιστόρημα “American Pastoral” του Philip Roth. Ένα πυκνογραμμένο και σύνθετο έργο, που ανήκει στα πιο παθιασμένα βιβλία των τελευταίων δεκαετιών.
Ο αφηγητής της ταινίας και alter ego του Roth είναι ο Nathan (τον υποδύεται ο υπέροχος μα ανεκμετάλλευτος εδώ David Strathairn) ο οποίος θα βρεθεί σε ένα ρουτινιάρικο reunion και θα ακούσει μια συγκλονιστική ιστορία, για έναν από τους ήρωες του σχολείου τους, τον Seymour τον οποίον συνήθιζαν όλοι να αποκαλούν Σουηδό. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο «Σουηδός» ενσάρκωσε το Αμερικάνικο όνειρο καθώς απέκτησε την προσοδοφόρα επιχείρηση του πατέρα του και παντρεύτηκε την πανέμορφη και χαρισματική Dawn (η Jennifer Connelly λάμπει κυριολεκτικά στον ρόλο της trophy wife). Η κόρη τους, η Merry, από τρυφερό κοριτσάκι που τραύλιζε, εξελίχθηκε σε ατίθαση έφηβο με πύρινες ιδέες και ιδιαίτερη ευαισθησία. Η Dakota Fanning προσπαθεί να κάνει ότι μπορεί στο ρόλο της Merry, που γοητεύεται από τις εξτρεμιστικές ιδέες του 60 και την επαναστατική βία. Από ανταγωνιστική κοπέλα εξελίσσεται σε ένοπλο εχθρό του συστήματος, μέχρι που εξαφανίζεται για να γίνει περιβόητη καταζητούμενη του κράτους.
Η κατάρρευση της οικογενειακής ισορροπίας, η φθορά της ατέρμονης αναζήτησης, η αμφισβήτηση κάθε ιδανικού, η ρήξη των ιδεολογικών και το πύρινο πάθος στο περιβάλλον του Σουηδού είναι στοιχεία που καθιστούν το American Pastoral ένα σπουδαίο έργο «βαριάς» λογοτεχνίας, που αφήνει ράκος τον αναγνώστη μετά το πέρας της ανάγνωσής του. Στην ταινία του, ο Ewan McGregor απογυμνώνει όλο το πάθος, τις σοκαριστικές στιγμές και τις δαιδαλώδεις ψυχολογικές διαδρομές, κρατώντας μόνο τις βουνοκορφές της πλοκής. Ακόμα και απογυμνωμένη όμως η βασική πλοκή, είναι κινηματογραφημένη σε ένα επίπεδο και άχρωμο πλαίσιο διάθεσης, χωρίς πάθος, αφήνοντας μια άβολη αίσθηση απογευματινής τηλεταινίας. Το πολιτικό πλαίσιο εξατμίζεται και οι σκηνές της κόρης συχνά προκαλούν αμήχανο γέλιο με τον τρόπο που εκφέρονται από την Fanning.
Ο McGregor είχε καλές προθέσεις αλλά δεν ξέρει από που να πιάσει το υλικό του και πως να προσεγγίσει τον κόσμο του Roth, αντίθετα με τον James Schamus που τα κατάφερε περίφημα στο “Indignation”. Όμως θα συγχωρούσαμε κάποια προβλήματα του American Pastoral, αν ο Mc Gregor δεν έκανε ένα τόσο απίστευτο misread στο βιβλίο με αποτέλεσμα να το απογυμνώσει από ζωτικότητα και στόχο. Που είναι ο Paul Thomas Anderson όταν τον χρειάζεσαι;
