«Δεν θέλω να ανήκω στους ανθρώπους του glam, δεν θέλω να ανήκω στους ανθρώπους του hop people. δεν θέλω να ανήκω στους ανθρώπους της τηλεόρασης και δεν θέλω να ανήκω στους εναλλακτικούς». Ο Iggy Pop με αυτά τα ειλικρινή λόγια στο φινάλε του Gimme Danger, υπογραμμίζει την ασυμβίβαστη ιδεολογία του και την ουσία πίσω από το άγριο και αδάμαστο ζώο που έμοιαζε να ήταν η μουσική των Stooges. Φαντάζομαι ότι ο Τζάρμους πίσω από τον φακό μειδίασε ηδονικά ακούγοντας αυτά τα λόγια, καθότι αυτός ο αφορισμός κουμπώνει στην δική του φιλοσοφία και τις δικές του υπέροχες ταινίες, οι οποίες χωρίς προσπάθεια και επιτήδευση, εκτοξεύουν τον δείκτη του coolness στην στρατόσφαιρα.
Το Gimme Danger αποτελεί σκηνοθετικό ταβάνι για την έννοια του μουσικού ντοκιμαντέρ και αποτελεί σπουδαία προσθήκη σε ένα είδος που θεωρούμε κορεσμένο αλλά είναι η μοναδική πλατφόρμα που μπορεί να κουβαλήσει με πειθώ το ειδικό βάρος της rock μυθολογίας. Ο Τζάρμους εξερευνά τη ζωή του Iggy, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι το reunion του συγκροτήματος στα μέσα της περασμένης δεκαετίας. Κυρίαρχο όχημα είναι ο ίδιος ο Iggy Pop, με την ταπεινότητα που διαφαίνεται στο νεφελώδες βλέμμα του, και αφηνόμαστε στις αφηγήσεις του, οι οποίες δεν διαθέτουν ίχνη κουτσομπολιού και «raawwkk» μεγαλοστομίες. Ο σκηνοθέτης στήνει ένα έντεχνο ανακάτεμα της τράπουλας σε μια βιογραφική διαδρομή, κάνοντας μόνο μικρά τάκλιν εμβόλιμων σχολίων, μέσα από τηλεοπτικές εικόνες της pop κουλτούρας.
Το Gimme Danger προσπερνά τα χιλιοειπωμένα και τεμαχίζει τα γεγονότα γύρω από το πρωτόγονο punk των Stooges. Με ένα υλικό που στα χέρια οποιουδήποτε άλλου κινδύνευε να γίνει ένα άψυχο μνημείο στην δεκαετία του 60, εδώ έχουμε μια αποδόμηση του χιπισμού και όσων ακολούθησαν το Woodstock. Ο Iggy Pop αποδεικνύει ότι έχει ισορροπημένη αίσθηση των ιδανικών και ότι διαφέρει τόσο πολύ από τους rock star που βουλιάζουν στην εγωπάθεια και ο Τζάρμους συλλαμβάνει την προσωπική του αποτίμηση επάνω στα χρόνια που προηγήθηκαν της έκρηξης του punk. Δεν τον ενδιαφέρουν οι αυτοκαταστροφικές τάσεις του γκρουπ, ούτε οι άγριες καταχρήσεις, αλλά στέκεται στην συνολική παρατήρηση. Πίσω από τους σταθμούς της καριέρας του χαρισματικού, γυμνόστηθου performer και το χαζευτικό μοντάζ στα ντοκουμέντα της εποχής, υπάρχει η πρόθεση του σκηνοθέτη να μας εισάγει στον βίο και τη σκέψη ενός μουσικού. Αντιλαμβανόμαστε πλήρως τα διλήμματα των κατευθυντήριων επιλογών του νεαρού Iggy και τις καταστάσεις που γέννησαν εκείνη τη «ζωώδη» εικόνα που ακόμα και μετά από σαράντα χρόνια αντιγράφεται κατά κόρον από τα ψυχοπαίδια του.
Αυτό που κάνει το Gimme Dnager διαφορετικό από τα υπόλοιπα μουσικά ντοκιμαντέρ και την τυπολατρία που τα συνοδεύει, είναι πως πέρα από μια θεαματικά μονταρισμένη αναδρομή είναι ένα μακροσκελές ερωτικό γράμμα του Τζάρμους στο αγαπημένο του συγκρότημα. Ο σκηνοθέτης εξερευνά τον σύντομο ανεμοστρόβιλο ορμητικού punk που ήταν οι Stooges, όπου με 3 μόλις album άλλαξαν το πρόσωπο του rock, θέλοντας να δει πέρα από το χάος και τη σκόνη. Ο Τζάρμους ιχνηλατεί την πορεία μιας παρέας αυτοδίδακτων μουσικών με mainstream αλλεργία, οι οποίοι βρέθηκαν στα έγκατα μιας άκαμπτης βιομηχανίας, μέσα από όσα τους σημάδεψαν: τη σχέση με τον Bowie, την επιρροή των MC5, τη Nico, τον Lou Reed, τις χαοτικές περιοδείες και τον κόλαφο των σκληρών ναρκωτικών.
Μετά από δυο χορταστικές ώρες και καθώς μια μανιώδης εκτέλεση του “I Wanna Be Your Dog” κλείνει την ταινία, όλα έρχονται σε συσχετισμό. Ο Iggy είναι πια κειμήλιο της πνευματικής απελευθέρωσης μιας γενιάς που πραγματικά δεν είχε σχέση με τους προγόνους της και με όσα συμβαίνανε γύρω της, ακόμα και στα χρόνια της ξακουστής «αμφισβήτησης» και όπως σοφά αφήνει να εννοηθεί στην αυλαία της η ταινία: αν και οι εποχές που το ροκ είχε παρεμβατική σημασία στη ζωή των ανθρώπων έχoυn περάσει ανεπιστρεπτί, ποτέ δεν θα ατονήσει η ζωτική σημασία του να είσαι ελεύθερο και απροσάρμοστο πνεύμα.
{youtube}q-KKi570Iyw{/youtube}
