Μπορεί να ανήκετε σε αυτούς που όταν αναλογίζονται ποιος ηθοποιός μπορεί να παίξει έναν θεόρατο, σκληροτράχηλο, πρώην στρατιωτικό που είναι μηχανή πολέμου και τιμωρεί τις δυνάμεις εξουσίας με… ξύλο, δεν τους έρχεται αμέσως στο μυαλό ο Τομ Κρουζ. Έχετε δίκιο. Ο Τζακ Ρίτσερ είναι ένας χαρακτήρας που ανήκει στο σύμπαν των «Αναλώσιμων» του Σταλόνε και του Σβαρτζενέγκερ, όμως οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο Τομ Κρουζ στέκεται στο ύψος των προσδοκιών του και δεν είναι ξένο σώμα με το μιλιταριστικό παραμύθι δράσης. Καταφέρνει και ξαλαφρώνει το αγέλαστο προϊόν δράσης, πείθει ως προς τη μυϊκή διάπλαση του νταή στρατιωτικού και όσο βρίσκεται στην οθόνη μας κάνει να ξεχνάμε την αντιπαθητική δημόσια εικόνα του. Όχι μικρό κατόρθωμα.
Ο σκηνοθέτης Edward Zwick, ο οποίος είχε συνεργαστεί ξανά με τον Κρουζ του πετυχημένο The Last Samurai το, αντικαθιστά τον Christopher McQuarrie που είχε υπογράψει την πρώτη ταινία και έχει στο βιογραφικό του το σενάριο του φιλμ «Συνήθεις Ύποπτοι». Ο Κρουζ που ηγείται του project διατηρεί την πολιτική των Mission Impossible να επιβάλλει διαφορετικό σκηνοθέτη για κάθε σίκουελ. Όμως ο Zwick δεν μπορεί να διαχειριστεί εξίσου ικανοποιητικά τις σκηνές δράσης και να τονίσει το αίσθημα των ανατροπών. Η ουσιαστική εξέλιξη αυτής της ταινίας με την προηγούμενη είναι η σχέση του Ρίτσερ με την 16 χρονη Σαμάνθα, ένα κορίτσι που μπορεί να είναι κόρη του. Η αφήγηση όμως είναι υπερφορτωμένη με μπουνιές και κλωτσιές και κορυφώνεται στην Νέα Ορλεάνη, με τον εμπειροπόλεμο ήρωα να τιμωρεί τους υπευθύνους μια σκευωρίας. Στο φινάλε, φυσικά, θα επικρατήσει το αγνό ιδεώδες του υγιούς μιλιταρισμού απέναντι στο διεφθαρμένο, στρατιωτικό σύστημα των λίγων και ισχυρών.
Οι ανθρώπινες διαστάσεις του ήρωα διασώζουν το γκρίζο και επίπεδο αποτέλεσμα από την αδιέξοδη φλυαρία. Όμως, αντί η περιπέτεια να λειτουργεί σαν αντίδοτο στην φασαριόζικη λογική εκρήξεων και εξωπραγματικών stunts στη σύγχρονη multiplex ψυχαγωγία, με απολαυστικές μάχες και έξυπνη χορογραφία στο ξύλο που πέφτει σώμα με σώμα (στο στυλ του Spectre) το ενδιαφέρον της ιστορίας εξατμίζεται πιο αστραπιαία και από δεξί κροσέ. Η συνομωσία αποδεικνύεται ρηχή και το παρασκήνιο εξουσίας δεν διατηρεί το ενδιαφέρον του. Αν ο Τζακ Ρίτσερ φιλοδοξεί να έχει κινηματογραφική τριλογία, πρέπει να «επιστρατεύσει» πιο σοβαρό σκηνοθέτη.
{youtube}tysr_8EQ1z4{/youtube}
