Ο μονόχνοτος ήρωας που υποδύεται ο Μπεν Άφλεκ στο θρίλερ «Ο Λογιστής» είναι εγκλωβισμένος στην εγκληματική δραστηριότητα που συμβαίνει γύρω του, στον απαράβατο ηθικό κώδικα τιμής του και στον αυτισμό του που τον κρατάει δέσμιο μιας αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Ο Κρίστιαν Γουλφ είναι ο αυτιστικός λογιστής που λειτουργεί σαν οικονομικός σύμβουλος με το σύνδρομο του Ρομπέν των Δασών τη μέρα και σαν εκτελεστής τη νύχτα. Ο ήρωας λαμβάνει τη βοήθεια μιας νεαρής και αθώας λογίστριας για να ξεσκεπάσει ένα οικονομικό σκάνδαλο μεγάλης φίρμας ενώ ένας παλαίμαχος ερευνητής βρίσκεται πολύ κοντά στα ίχνη της μυστηριώδους ταυτότητάς του, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κλείσει τις οικογενειακές του υποθέσεις.
Το “A Beautiful Mind” συναντά τον “Michael Clayton” με πολύ πυκνότερη πλοκή και καλογυαλισμένο σασπένς. Πρόκειται στην ουσία για μια πρώτης τάξεως εμπορική απόπειρα του Μπεν Άφλεκ να διώξει από πάνω του την ρετσινιά του κάκιστου “Batman v Superman: Dawn Of Justice” και να θυμίσει στον κόσμο ότι μπορεί να είναι ο στιβαρός και εργατικός ηθοποιός που είδαμε στο Gone Girl. Ο Άφλεκ δίνει σχετική υπόσταση σε έναν τραυματισμένο χαρακτήρα που μεγάλωσε με στρατιωτική πειθαρχεία από τον πατέρα του και που θέλει να κάνει ένα ξεκαθάρισμα τιμής για τον μέντορα που τον μύησε στο οικονομικό έγκλημα. Ο Γουλφ όταν δεν ξεσκονίζει τα οικονομικά βιβλία εταιρειών και όταν δεν μετατρέπεται σε εξολοθρευτή του εγκλήματος, αυτοτιμωρείται βάναυσα και βάζει το σώμα του να υποστεί βασανιστήρια (έντονο φως, εκκωφαντική μουσική και ζύμωμα του καλαμιού στο πόδι) για να ισορροπήσει μέσα του την αίσθηση του ανολοκλήρωτου στην εργασία του.
Όσο το παζλ της πλοκής αναπτύσσεται και συμπληρώνεται, η αφήγηση της ταινίας ολισθαίνει στην στερεότυπη υπερβολή του genre και στερείται σοβαρότητας. Το σενάριο αφήνει πολλές υποπλοκές να αιωρούνται με μη ικανοποιητικό τρόπο και ποντάρει στην ευκολία της σύμπτωσης και των ακραίων πιθανοτήτων στη δράση. Ο αυτιστικός ήρωας δεν πείθει καθόλου σαν αριθμητική διάνοια και μηχανή του πολέμου την ίδια στιγμή. Στην κατακλείδα της ταινίας, το κοινωνικό σχόλιο για την άδικη ματιά της κοινωνίας στο φαινόμενο του αυτισμού είναι ολότελα περιττό, αφού η ταινία έχει απομακρυνθεί από οτιδήποτε μοιάζει ρεαλιστικό. Είναι σαν να βάζεις κοινωνικό σχόλιο για τους ανθρώπους με πρόσθετα μέλη στο φινάλε του Ρόμποκοπ.
Η άνιση και αγέλαστη σκηνοθεσία του O’Connor (έχει υπογράψει το υπερεκτιμημένο The Warrior) λοξοκοιτάει στο γραπτό ταινιών με υπέρηρες και πλην κάποιων εξαιρέσεων, (το ανθρώπινο βλέμμα του J.K. Simmons και ο ρυθμός στο μοντάζ) δεν βοηθάει την pulp φαντασία του σεναρίου να αναδειχθεί σε κάτι που θα έμενε διαχρονικό και δεν θα εξατμίζονταν στην πρώτη θέαση. Ο Άφλεκ από την άλλη, κάνει ότι μπορεί μπαίνοντας στα χωράφια του Ματ Ντέιμον (φανταστείτε την ερμηνεία του Will Hunting να συναντά αυτή του Jason Bourne) και βγαίνει ο μόνος κερδισμένος από το pop corn θριλεράκι.
{youtube}GnaKeHLdZeU{/youtube}
