Σχεδόν 5.000 θεατές παρακολούθησαν το «Truman» και άλλοι 1.000 παρακολούθησαν το «Με Απόκρυψη». Ελάχιστα τα εισιτήρια σε μια καταπιεσμένη αγορά από σωρό ταινιών. Ο κακός προγραμματισμός έχει σαν αποτέλεσμα να κονταροχτυπιούνται σε ελάχιστες αίθουσες δυο ταινίες που διεκδικούν το ίδιο κοινό και τελικά καμία να μην βρίσκει πολλούς αποδέκτες.
Οι δυο αυτές ταινίες εκπροσωπούν δυο από τα πρόσωπα του Ισπανικού σινεμά. Το «Τρούμαν» είναι ένα σπουδαίο και λεπτοκεντημένο ανθρωποκεντρικό δράμα ενώ το «Με Απόκρυψη» είναι μια περιπέτεια που πατάει στους μηχανισμούς του σασπένς.
Στο Τρούμαν, ο ήρωας της ταινίας (Χουλιάν) δέχεται ανέλπιστα μια επίσκεψη από τον παλιό του φίλο (Τομάς, όμως η εκ νέου συνάντησή τους μετά από πολλά χρόνια, θα είναι και η τελευταία τους, καθώς ο Χουλιάν (υπέροχος στο ρόλο του ο Ρικάρντο Ντάριν) έχει διαγνωστεί με καρκίνο και είναι κοντά στο θάνατο. Ο Χουλιάν έχει αποφασίσει να μην συνεχίσει τις χημειοθεραπείες και να επενδύσει το χρόνο του στον σκύλο του και σε όσα τον ευχαριστούν. Αντί να ταλαιπωρηθεί σωματικά και ψυχικά, σε πείσμα όλων επιλέγει να μην παλέψει για μια μικρή παράταση ζωής αλλά για διευθετήσει τη μεγαλύτερή του αγωνία: να βρει ιδανικά χέρια για να αφήσει τον σκύλο του. Οι δυο φίλοι θα περάσουν λίγες μέρες μαζί και σε χαλαρούς ρυθμούς θα αναπτύξουν ξανά ένα ισχυρό αρσενικό bonding.
Το προδιαγεγραμμένο τέλος αντιμετωπίζεται χωρίς βαρύγδουπο δράμα και δακρύβρεχτα ξεστρατίσματα από τον σκηνοθέτη Σεσκ Γκάι, ο οποίος με λεπτούς χειρισμούς, με διακριτικές παραινέσεις δράματος, με σωστές δόσεις γήινου χιούμορ και δίχως εκβιαστικούς μελοδραματισμούς εμβαθύνει πραγματικά στους ήρωές του. Πρόκειται για μια τίμια σπουδή πάνω στη συμφιλίωσή μας με το «τέλος» και τον αποχωρισμό με όσα μας κρατούν ζωντανούς.
Οι δυο πρωταγωνιστές, ο Ρικάρντο Ντάριν και ο Χαβιέ Καμάρα υποδύονται δυο ήρωες αληθινούς και σάρκινους, παραδομένους στο ψυχοφθόρο ρελαντί μιας ασθμαίνουσας ζωής. Ο σκηνοθέτης κατάφερε με απλά εργαλεία να ανοίξει τους κινηματογραφικούς μας ορίζοντες με ένα αέρινο δράμα και να μιλήσει με παρατεταμένες σιωπές και αμήχανες κοινωνικά στιγμές σε ένα φιλμ που ανακαλύπτει το πραγματικό νόημα της φιλίας, όχι με άξονα το αμερικάνικο buddy bullshit αλλά ως μια εξελισσόμενη σχέση κατανόησης και συμβιβασμού.
Το Τρούμαν φαντάζει νοηματικά πλουσιότερο από οποιοδήποτε άλλο δράμα με αδάπανα αποφθέγματα περί «θανάτου». Ειδική μνεία στη σκηνή τέλους και το φευγαλέο βλέμμα του σκύλου (Τρούμαν) στο φινάλε που με έκοψε στα δυο – μια σκηνή που θα κρατήσω για πάντα.
Η άλλη Ισπανική ταινία που βρίσκεται στον αντίποδα των Χολιγουντιανών παραγωγών σασπένς και καταστροφής είναι το «Με Απόκρυψη». Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Κάρλος, ένα τραπεζικό στέλεχος και πάτερ φαμίλιας που ξεκινά τη μέρα του πηγαίνοντας τα παιδιά του στο σχολείο. Καθώς οδηγεί, δέχεται μια ανώνυμη κλήση στο κινητό τηλέφωνο όπου μια άγνωστη φωνή τον πληροφορεί πως υπάρχει βόμβα κάτω από το κάθισμά του και ότι έχει λίγες ώρες διορία να μαζέψει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό.
Ο σκηνοθέτης, Ντάνι Ντε Λα Τόρε θέλει να δουλέψει εδώ και τώρα στο Χόλυγουντ και να σκηνοθετεί μεγάλους star σε δαπανηρά, εμπορικά σχέδια. Ο βήχας και η αγάπη για το mainstream αμερικάνικο σινεμά δεν κρύβονται και επιπλέον δεν είναι κάτι μεμπτό. Αντιθέτως, πρόκειται για όνομα που θα σκηνοθετούσε με πάθος και έμπνευση Αμερικάνικα ανοσιουργήματα όπως το «Phone Booth» αν έπεφταν στα χέρια του.
Η διαχείριση της δράσης στους δρόμους της Μαδρίτης γίνεται με δουλεμένη σπιρτάδα και φρενήρες μοντάζ που κάνει σλάλομ σε ανατροπές αλλά δεν ολισθαίνει σε απιθανότητες της σχολής του Fast & Furious. Πρόκειται για μια περιπέτεια που κρατάει τη ματιά του θεατή εγκλωβισμένη εντός του αυτοκινήτου. Μια περιπέτεια που προσφέρεται και για θιασώτες της ανώδυνης ψυχαγωγίας αλλά και για όσους δεν απορρίπτουν τις καλοβαλμένες περιπέτειες του είδους. Ο Ντάνι Ντε Λα Τόρε ενσωματώνει και το ηθικοπλαστικό, σοσιαλιστικό δίδαγμα που κάνει σωστή χρήση των αληθινών χαρακτήρων με επικεφαλής τον Λουίς Τοσάρ να κρατά με εντυπωσιακό τρόπο το ερμηνευτικό «τιμόνι».
Το «Με Απόκρυψη» είναι ένα κινηματογραφικό καλούδι που δεν απαιτεί σοβαρή επένδυση αλλά προσφέρει σοβαρού τύπου ψυχαγωγίας που δεν απαιτεί από τον θεατή να ρυθμίσει το I.Q. του στο μηδέν για να το απολαύσει.
