Η ανάγκη για οικογενειακή ισορροπία, η μάχη για αποδοχή σε έναν συντηρητικό κόσμο και η ζωτική ανάγκη για αποδέσμευση από το παρελθόν αποτελούσαν πάντοτε τον συναισθηματικό καμβά πάνω στον οποίο βασίστηκε το franchise των X-Men τα τελευταία 16 χρόνια. Στην νέα του προσθήκη, στο φετινό X-Men: Apocalypse, όλα τα παραπάνω αναλύονται σε μεγαλύτερο βάθος από τον σκηνοθέτη Bryan Singer, ο οποίος έχει σκηνοθετήσει τα τέσσερα από τα έξι X-Men (δεν υπογράφει μόνο το The Last Stand του 2006 και το First Class στου 2011 που είναι και οι πιο αδύναμες ταινίες της σειράς) και πλέον αναπνέει κυριολεκτικά το κινηματογραφικό σύμπαν των μεταλλαγμένων ηρώων.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφατες κολοσσιαίες παραγωγές με υπερήρωες δίνουν ένα διακριτικό παρόν κι εδώ. Οι χαρακτήρες είναι περισσότεροι απ’ όσους μπορεί να κουβαλήσει ένα συμπαγές σενάριο, δεν υπάρχει χρόνος για να αναπτυχθούν όλες οι συναισθηματικές παράμετροι και τα πληθωρικά ειδικά εφέ παίρνουν το πάνω χέρι στην μάχη σωτηρίας του φινάλε. Το Apocalypse είναι τόσο καταιγιστικό, θορυβώδες και καρτουνίστικο όσο και όλα τα πρόσφατα φιλμ με κόμικς θεματολογία. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως επανατοποθετεί την ουσία και την ψυχή του ψυχαγωγικού σινεμά ως ζητούμενο και προσπερνά τις παγίδες στις οποίες οι πρόσφατοι ανταγωνιστές του (όπως το αστείο σχεδόν Batman VS Superman) έπεσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η δράση έχει σαφήνεια στη γεωμετρία της και η χρήση του 3D είναι εξαιρετική χωρίς φανφάρες και εύκολους εντυπωσιασμούς. Τα παράλληλα επίπεδα δράσης, ενώ ανελίσσονται σαν σπιράλ, ολοκληρώνονται νοηματικά με λαμπρό τρόπο στο φινάλε και όλα καταλήγουν σε πλήρη συσχετισμό, χωρίς ίχνη από σεναριακές τρύπες και σκηνές που μοιάζουν με περιττά εξογκώματα.
Η Jennifer Lawrence στο ρόλο της Raven που αλλάζει μορφή, ο Smit-McPhee στο ρόλο του Nightcrawler που χρησιμοποιεί την τηλεκινησία, η Sophie Turner στο ρόλο της τηλεπαθητικής Jean Grey και ο Tye Sheridan στο ρόλο του Cyclops με την πύρινη ματιά, απαρτίζουν την ομάδα του καθηγητή. Από την άλλη η Alexandra Shipp στο ρόλο της Storm με την ικανότητα να ελέγχει τον καιρό, Ben Hardy στον ρόλο του Angel με τα μεταλλικά φτερά και η πανέμορφη Oliva Munn στο ρόλο της Psylocke που κόβει τα πάντα στα δυο, απαρτίζουν την ομάδα που θα ηγηθεί ο Magneto και θα υπηρετήσουν το αρχέγονο κακό που κουβαλάει στη Γη ο Apocalypse. Ειδική μνεία στον Evan Peters, στο ρόλο του Quicksilver, στον οποίο ο σκηνοθέτης χαρίζει μια εξαιρετικά αστεία σκηνή επιβράδυνσης του χρόνου υπό τους ήχους του sweet dreams. Αν σε αυτά προσθέσουμε και ένα καλοστημένο cameo του Wolverine καταλαβαίνει κανείς ότι ακόμα και στον ξεχειλωμένο χρόνο των 140 λεπτών, δεν είναι εύκολο να υπάρξει ικανοποιητική ανάπτυξη χαρακτήρων.
Το σενάριο για το τρίτο φιλμ της Marvel για φέτος (μετά το αυτοσαρκαστικό Deadpool και το νέο Captain America) και έκτο της σειράς των X-men διασραματίζεται 10 χρόνια μετά την προηγούμενη ταινία Days Of Future Past. Το Apocalypse μας φέρνει στο 1983 όπου οι X-Men αντιμετωπίζουν μια αρχέγονη απειλή που ξυπνάει μετά από αιώνες λήθης βαθιά στα έγκατα του Καΐρου. Την βιβλική οργή του πρώτου μεταλλαγμένου, του Apocalypse, που βρίσκονταν θαμμένος στην Αίγυπτο θα αντιμετωπίσει ο καθηγητής Xavier (μια ακόμα στέρεα ερμηνεία από τον James McAvoy) που θα ξαναβρεθεί με τον πρώην φίλο και νυν Νέμεσις, τον Magneto (εξαιρετικός και πάλι ο Michael Fassbender).
Το δέσιμο των εξόριστων από την κοινωνία «χαρισματικών» ηρώων με το στίγμα του μεταλλαγμένου, η τύπου Παλαιάς Διαθήκης οργή του κακού, η πνευματική υπέρβαση για να τιθασεύσουν και να απελευθερώσουν τα χαρίσματά τους οι ήρωες και η (επιβαλλόμενη) τρισδιάστατη σύγκρουση εν μέσω καταστροφών και καταρρέοντων κτιρίων αναπτύσσονται με οικονομία και επαγγελματισμό από τον σκηνοθέτη, ο οποίο κρατάει ψηλά το “entertainment value” στην μάλλον τελευταία του επίσκεψη στον κόσμο των X Men. Εκτός και αν αποφασίσει ότι δεν μπορεί να ζήσει για πολύ μακριά τους.
{youtube}COvnHv42T-A{/youtube}
