Γιατί δεν θα έπρεπε να χάσει κανείς τους «γερόλυκους» από την Αλαμπάμα στην έλευσή τους από τα μέρη μας; Για την 60χρονη πορεία τους, τα 5 βραβεία Grammy, τις πολυάριθμες συνεργασίες και το πλούσιο ηχητικό τους υλικό; Η ουσία –πέρα και πάνω από όλα αυτά– είναι ότι, ακόμα και σήμερα, οι Blind Boys Of Alabama βαστάνε γερά τα σκήπτρα σε ένα gospel εμπλουτισμένο με δάνεια από soul και blues, αξιοζήλευτο από κάμποσους μιμητές και «απογόνους». Οι καλοί οιωνοί στάθηκαν πλάι μας το βράδυ της Παρασκευής, μιας και όλα κύλησαν ιδανικά –ο χώρος άλλωστε του Gazarte αποδείχθηκε ιδανικός ώστε να αναδειχθεί το «μαύρο» άρωμα και πνεύμα αυτής της μουσικής.
Λίγο μετά τις 22.00, η επταμελής παρέα (ένα μέλος της δεν είχε καταφέρει να φτάσει εγκαίρως, λόγω καιρικών συνθηκών) εμφανίστηκε ντυμένη στα λευκά, κερδίζοντας άμεσα τις εντυπώσεις με την αστείρευτη ζωντάνια, την τρυφερότητα και το χιούμορ της. Η ηγετική μορφή του Jimmy Carter στα φωνητικά έδωσε ένα ηχηρό πρόσταγμα με το “Up Above My Head”, για να συνεχίσει με gospel και rhythm n’ blues επιλογές, οι οποίες κράτησαν τόσο τον έντονα ρυθμικό τόνο, όσο και το ενθουσιώδες μήνυμα θρησκευτικής αφοσίωσης που ενσαρκώνει ο ήχος των Blind Boys Of Alabama. Τα βραβευμένα “Free At Last” –πέρυσι το παρουσίασαν και μπροστά στον πρόεδρο των Η.Π.Α.– “Amazing Grace” (όπου το blues-rock solo του Εric Joey Williams άφησε το στίγμα του) και το “Down In The Hole” του Tom Waits, αποτέλεσαν τον πυρήνα για να χαλαρώσει η επαφή κοινού και μουσικών και να περάσουμε όλοι πολύ καλύτερα.
Χαρακτηριστική στιγμή της συναυλίας η αυθόρμητη επιθυμία του πλέον ηλικιωμένου Jimmy Carter να κατεβεί από τη σκηνή και να περπατήσει –υποβασταζόμενος πάντα από τον κιθαρίστα του– ανάμεσα στον κόσμο, φτάνοντας μάλιστα μέχρι και το τελευταίο ψηλό διάζωμα του Gazarte, τραγουδώντας στίχους από το “The Gospel At Colonus”. Ο κόσμος σηκώθηκε όρθιος, χειροκροτούσε, φωτογράφιζε και χαιρετούσε αυτόν τον άνθρωπο που έλαμπε και έσφυζε από ζωή. Για μία ώρα και κάτι οι soul, gospel, bluesy και boogie εναλλαγές πρόσφεραν ένα ιδανικό ακρόαμα ακόμη και για τους πιο σκληροπυρηνικούς –μιας και ομιλούμε για αληθινούς καλλιτέχνες, μηδενός εξαιρουμένου.
Κι επειδή, ως γνωστόν, τα κάλλιστα έπονται στο τέλος, τα τρία encore ενσάρκωσαν όλο το πνεύμα αυτού του γκρουπ. H jazzy πτυχή του “Uncloudy Day”, το soul-gospel σύννεφο του “Down By The Riverside” και η blues-rock δυναμική του “Higher Ground” (του Stevie Wonder) σφράγισαν μια βραδιά που θα μας μείνει αξέχαστη. Οι Blind Boys Of Alabama διαθέτουν στιλ, όραμα και ψυχή. Ο συνδυασμός του λαϊκού-πνευματικού ερείσματος με τη φωτεινή διάσταση της ερμηνείας αποτελεί τον πιο πολύτιμο αρωγό της μακροχρόνιας παρουσίας και επιτυχίας τους.
