Από το 2006, οι δρόμοι μας δεν κατάφεραν να διασταυρωθούν με τους Nouvelle Vague, παρά τις συγκυρίες που με ήθελαν πολύ κοντά τους –σαν να τους κυνηγάω ή να με ακολουθούν εκείνοι. Στο Λονδίνο έτυχε να φτάσω μια μέρα μετά την εμφάνισή τους, στο Βερολίνο έμαθα πως αφίχθησαν μερικές ώρες αφότου είχα φύγει. Ο Η1Ν1 δεν με άφησε να τους δω ούτε πέρυσι στο Gagarin, με αποτέλεσμα να περιμένω το φετινό live στο Fuzz περισσότερο κι από τον Άη Βασίλη.
Ακριβώς 33 λεπτά μετά τις 10, οι Γάλλοι στήθηκαν κάτω από τους προβολείς του Fuzz μετά από ένα διπλοπαιγμένο CD καλωσορίσματος –αφού οι Smokey Bandits δεν εμφανίστηκαν ποτέ, λόγω προβλημάτων υγείας. Το κοινό παραληρούσε ήδη από τα πρώτα τραγούδια των Nouvelle Vague, ανάμεσα στα οποία ήταν και το αγαπημένο μου “Master And Servant”, όπου οι δύο τραγουδίστριες εμφανίστηκαν πίσω από γατίσιες μάσκες και πλερέζες. Όλα τα βλέμματα ήταν, φυσικά, στραμμένα στη Mareva Galanter, η οποία κατέρριψε πανηγυρικά το ρητό «κι από φωνή, κορμάρα»: η Miss Γαλλία 1999 δεν είχε τίποτα να ζηλέψει (φωνητικά) από τις προκατόχους της στη μπάντα. Η Lisette πάντως δεν επισκιάστηκε ούτε στιγμή, αφού η εξίσου εκρηκτική παρουσία της συνοδευόταν κι από ένα φλογερό ταμπεραμέντο. Έκανε το δικό της σόου στο “Human Fly” και συνέχισε να παιχνιδίζει με τη Mareva σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Απολύτως δεμένες και συνάμα εντελώς ανεξάρτητες, οι δύο frontwomen των Nouvelle Vague ξεσήκωσαν ακόμα περισσότερο τον κόσμο με το “Too Drunk Too Fuck” και το “This Is Not A Love Song”. Λίγο μετά αγκαλιάστηκαν για το “Making Plans For Nigel” και στη συνέχεια χόρεψαν ξέφρενα στους ρυθμούς του “Friday Night, Saturday Morning”, προσκαλώντας και τον κόσμο να τραγουδήσει μαζί τους. Προς το τέλος, οι Γάλλοι μας χάρισαν το “Just Can’t Get Enough” και το “Love Will Tear Us Apart”, ενώ το αθηναϊκό κοινό τους έφερε ξανά στη σκηνή, όχι για ένα, αλλά για δυο encore. Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν την περιοδεία τους αν δεν έπαιζαν το “In A Manner Of Speaking” (δεν θα τους άφηνε κανείς να φύγουν απ’ το Fuzz αλλιώς), κι έτσι απολαύσαμε τη Lisette να το τραγουδά πλάι στον Olivier Libaux. Μερικά λεπτά αργότερα, και αφού τα φώτα είχαν ανάψει, επέστρεψαν ξανά για ένα αποχαιρετιστήριο “Mala Vida”. Διαβάζοντας την περσινή κριτική του Γιάννη Ιωάννου, είχα τρομοκρατηθεί μπροστά στην ανακοίνωση του φετινού sold out. Δεν ξέρω αν έφταιγε η απεργία των ΜΜΜ την Παρασκευή ή αν οφειλόταν στην καλύτερη διοργάνωση (ήταν φανερό ότι δεν πουλήθηκαν υπεράριθμα εισιτήρια), αλλά τολμώ να πω ότι η συναυλία των Nouvelle Vague στο Fuzz ήταν η πιο «άνετη» sold out εμφάνιση που έχω παρακολουθήσει. Όλοι οι καλοί χωρέσαμε, και κανείς δεν παραπονέθηκε ούτε λεπτό. Αν έλειπε και ο μη συνεννοήσιμος σεκιουριτάς, ο οποίος θυμήθηκε στο δεύτερο encore να μας κάνει φασαρία για τις φωτογραφικές μηχανές, θα κατείχε μια από τις υψηλότερες θέσεις στη λίστα μου με τα καλύτερα live του 2010. Στοιχηματίζω ότι, όποιον και να ρωτήσετε, το ίδιο θα σας πει…
