Πρώτοι βγήκαν οι Αθηναίοι Spinners, ένα ροκ τρίο που διαθέτει πειθώ, από το οποίο δεν λείπει καθόλου ο ηλεκτρισμός. Το set τους ήταν δυνατό, με τραγούδια που βασίζονται απόλυτα στα εξωστρεφή ριφ της κιθάρας, βουτηγμένα μέχρι το κεφάλι μέσα στους ρυθμούς του garage.
Οι Spinners βγήκαν προς τα έξω αγέρωχοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Ακόμη και να ήθελες δηλαδή να κάνεις παρατηρήσεις για την εμφάνισή τους, δεν σου έδιναν το πάτημα, διαθέτουν δε ένα ανανεωτικό στυλ, το οποίο πατάει στο desert rock, αλλά φτάνει και ακόμα πιο πίσω, στο ψυχεδελικό ροκ. Έπαιξαν τόσο αθώα, τόσο άμεσα και απολαυστικά, ώστε ακόμη κι αν σε κάποιες στιγμές έδειχναν να πνίγονται μέσα στον ίδιο τους τον κιθαριστικό θόρυβο, μικρό το κακό.
Στη συνέχεια οι Membranes έδειξαν με απλά μαθήματα για αρχάριους, τι σημαίνει ανόθευτο punk rock. Στη σκηνή του Temple, έκαναν ένα μίνι σεμινάριο για το πώς τα παραπανίσια ντεσιμπέλ δεν σημαίνουν ηχητική βαρβαρότητα, αλλά και για το πώς η οργή σερβίρεται κοφτά και αδρά, κοιτώντας ευθεία στα μάτια τον θεατή.
Το αποτέλεσμα ήταν καλλιτεχνικά αποψάτο και –εσχάτως– ευαίσθητο. Το 80% της ποιότητας του live οφείλεται στη σαρωτική παρουσία του απίθανου John Robb, ο οποίος έχει κίνδυνο στα πνευμόνια του και όταν παίζει κινείται συναρπαστικά, σαν μανιακό ανθρωποειδές που κοιτάει ευθεία. Οι ανάσες του κόβονται με λαχτάρα στις καταλήξεις των στίχων, σαν κάτι τρομακτικό να πρόκειται να συμβεί. Τρομερά επικοινωνιακός (μεγάλο πράγμα η τηλεοπτική εμπειρία), συμπεριφερόταν σαν να ένιωθε ευγνωμοσύνη για κάθε παρευρισκόμενο στον χώρο ξεχωριστά. Ήθελε να μας σφίξει το χέρι και να μάθει τα μικρά μας ονόματα, χωρίς να γίνεται αλλόκοτος και χωρίς να φαίνεται προβαρισμένη καμία του κίνηση.
Από τα τραγούδια των Membranes έλειπε παντελώς το ηχητικό λίπος: έπαιζαν στακάτα, με την πεποίθηση ότι απευθύνονται σε ένα (μικρό) κοινό που μοιράζεται μαζί τους τα ίδια χαρακτηριστικά. Το νευρικό, αδάμαστο post-punk τους είχε στρατευμένη πειθαρχία χωρίς να γίνεται ούτε στιγμή άχαρο ή αναχρονιστικό.
Μουσικά μιλώντας, τα highlights της βραδιάς ήταν το γκαζωμένο "Do Τhe Supernova", το "Black Is Τhe Colour" –με όλον τον νεοκυματικό ζόφο που έφερε στον χώρο– αλλά και το "Hum Οf Τhe Universe", το οποίο έφτιαξε ατμόσφαιρα για έναν γοτθικό κόσμο που ψάχνει απαντήσεις στο Διάστημα. Όπως είπε ο ίδιος ο John Robb, που θέλει κατά τα λοιπά να αλλάξει το όνομά του σε Yannis (για να μην είναι βαρετό), τελευταία φορά που έπαιξαν στην Αθήνα ήταν πριν από 34 χρόνια. Μάλιστα κάποιος από το κοινό φώναξε ότι ήταν παρών σε εκείνη τη συναυλία· και στοιχηματίζω ότι έλεγε αλήθεια. Το στιγμιαίο χαμόγελο του Robb όταν το άκουσε αυτό, ήταν το δικό μου highlight.
{youtube}WuDzOxrgQtA{/youtube}
