Οι πρώτες συναυλίες του φθινοπώρου έχουν κι αυτές τη δικιά τους ξεχωριστή μυσταγωγία, που ταιριάζει γάντι με την εποχή. Μια ευφορική μελαγχολία, καθώς η προοπτική του επικείμενου χειμώνα κοντράρεται με τα κατάλοιπα του καλοκαιριού και τα κοντομάνικα, τα οποία ζητάνε ζακέτες για το βράδυ· τις ανάσες αέρα που μπορούν από τη μια στιγμή στην άλλη να εξαργυρωθούν σε απαγόρευση απόπλου για το Σαββατοκύριακο· τη νοσταλγία ανάκατη με το πείσμα να ρουφήξεις ως το μεδούλι όσες ευκαιρίες διασκέδασης σου προσφέρει αυτή η πόλη, για να σε παρηγορήσει που σε τράβηξε πάλι στους κόλπους της, βρεγμένο ακόμα από τα τελευταία μπάνια.
Όλη αυτή η μυσταγωγία ήταν παρούσα και στην ατμόσφαιρα του Ηρωδείου το βράδυ της Παρασκευής. Σε ένα σκηνικό στρωμένο για μια μπάντα που κουβαλάει κι εκείνη τις δικές της ηλεκτρικές τελετουργίες, ισχυρά φορτισμένες από τον νόστο χρόνων πιο αθώων, χωρίς Shazam και άλογη πρωτοκαθεδρία της ηλεκτρονικής κουλτούρας· χρόνων στους οποίους η μουσική πίσω από τη μουσική μας αφορούσε ακόμα, κάπως λίγο περισσότερο.
Οι σπουδαίοι Archive φάνηκε πάντως προς στιγμήν να πληρώνουν την κόπωση του κοινού από το συναυλιακό μπαράζ του καλοκαιριού ή/και το ότι δυο γειτονιές παρά πάνω έπαιζαν οι επίσης σπουδαίοι Sisters Οf Mercy. Ή απλά έφταιγε –όπως χιουμοριστικά παρατηρήθηκε στην παρέα– ότι έχει καιρό να βγάλει σειρά ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Την ώρα που έσβησαν τα φώτα στις 21.00 ακριβώς, η προσέλευση οριακά κατάφερνε να αγγίξει τα ¾ της πληρότητας του Ηρωδείου. Όμως αυτοί που είχαν έρθει γνώριζαν πολύ καλά τι θα έβλεπαν και τι θα άκουγαν· και δεν λυπήθηκαν στιγμή το χειροκρότημα και τις επευφημίες, από την πρώτη συγχορδία του "You Make Me Feel", μέχρι την τελευταία ηχώ του "Again". Γιατί οι Archive είναι πολλά, πολλά παραπάνω από ένα ατμοσφαιρικό μουσικό χαλί για μια καλή τηλεοπτική παραγωγή των '00s.
Είκοσι πέντε χρόνια ουσιαστικής, συνεπούς και εξελικτικής πορείας ανέβηκαν να καλύψουν οι Archive στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο της εορταστικής τους περιοδείας. Και αυτό έκαναν. Με μία εκπληκτική setlist, η οποία, αν και μοιραία άφησε πράγματα απέξω –μια παραπάνω μνεία στο Londinium, ας πούμε, με το οποίο άρχισαν όλα για τους Βρετανούς το 1996– ικανοποίησε τους πάντες, ελισσόμενη αριστοτεχνικά μεταξύ τεράστιων οροσήμων και νεότερων εγχειρημάτων. Σε κάθε βήμα, εκλύονταν μεγάλες ποσότητες μουσικής συγκίνησης. Η δε έναρξη στάθηκε αντάξια μιας μπάντας που και τέτοια κάβα διαθέτει και δεν τσιγκουνεύεται τις επιτυχίες με το καλημέρα: "You Make Me Feel", "F*ck You", "Pills", για να συνεχίσουν με "King Of Speed" και "Violently".
Μοναδικό μελανό σημείο του πρώτου μισού του σόου ήταν μερικά αβέβαια πατήματα στις περίφημες διφωνίες των Archive (όλο και κάποιο μόνιτορ μπορεί να μη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων), τα οποία ως δια μαγείας αποκαταστάθηκαν από το "Remains Οf Nothing" και πέρα. Στην απόδοση του φετινού αυτού κομματιού (μια συνεργασία με τους Band Οf Skulls) όλα λειτούργησαν φωνητικά στην εντέλεια: το κούρδισμα του Pollard Berrier με τη Holly Martin ήχησε λες και ήταν συγχρονισμένο στο στούντιο, ενώ το φαλσέτο του Dave Penney έκοβε αόρατα νήματα στον αέρα. Από εκεί και πέρα η συναυλιακή ροή μπήκε σε άλλη τροχιά και οι Archive όρμησαν ασταμάτητοι σε μια εμφάνιση κορυφαίας ποιότητας, με τα τραγούδια να χύνονται το ένα στο άλλο, τα παιξίματα να δίνουν ρέστα, τον Darius Keeler να επιδίδεται σε ρεσιτάλ πώρωσης και το αλσύλλιο από λάμπες φθορίου (που αποτελούσε την κεντρική ιδέα του εξαιρετικού light show) ν’ αναβοσβήνει, προσπαθώντας να προλάβει την καλπάζουσα ενέργειά τους.
Μετά από μια διονυσιακή στιγμή του Penney στο "Finding Ιt So Hard", οι τόνοι έπεσαν για να ακουστεί σε απόλυτη ησυχία από τη Holly Martin η «μπαλάντα» των Archive "End Of Our Days", αλλά και για ν’ αρθρωθεί το συναρπαστικό ταξίδι του "Collapse/Collide" από τη Maria Q. Κι έπειτα ο θόρυβος των χρονομηχανών που ξαναμπαίνουν σε λειτουργία, για να γυρίσουν 10 χρόνια πίσω και να παίξουν τους ύμνους από το Controlling Crowds –το ομώνυμο τραγούδι και το "Dangervisit".
Οι Archive απέδειξαν το βράδυ της Παρασκευής στο Ηρώδειο όχι μόνο ότι ελέγχουν τον κόσμο τους με τη μουσική τους, αλλά και ότι δικαίως το κάνουν. Μπορεί να μη βρίσκονται πια στη μαγική τους στιγμή εκεί στα μισά της πρώτης δεκαετίας της χιλιετίας –όταν η αυθεντική trip hop ρίζα τους μετουσιωνόταν σ’ ένα προοδευτικό ηλεκτρονικό ροκ ιδίωμα εξαιρετικά εκλεπτυσμένο– ωστόσο στέκονται περήφανοι στο ύψος της: τη θυμούνται, την τιμούν και προσπαθούν πάντα για τη συνεπή εξέλιξή της.
Καθώς ξανάβγαιναν ένας-ένας μέσα σ’ έναν ορυμαγδό επευφημιών για να παίξουν ως encore την οξύμωρα σκοτεινή, επική λούπα του "Lights", δεν μπορούσες παρά να νιώσεις κι εσύ περήφανος που οι Archive είναι μια μεγάλη μουσική αγάπη της πρώτης σου νεότητας. Στην οποία ταξίδευες ακόμα κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Ηρωδείου, με τη φωνή του Berrier ν' ακολουθεί κατά πόδας τα βήματά σου: «I’m dazed in madness/Can’t lose this sadness».
{youtube}70VCWtDSKY4{/youtube}
