Φτάνοντας την Τρίτη το βράδυ στο Tiki για την πρώτη από τις δύο προγραμματισμένες εμφανίσεις του C.W. Stoneking, ήμουν λίγο «φοβισμένος» στο άκουσμα του sold-out. Ανακουφίστηκα λοιπόν όταν είδα ότι ήταν τόσο/όσο· και μπράβο στη διοργάνωση γι' αυτό.
Τη στιγμή που μπήκα, μόλις είχε ξεκινήσει το set της η Sierra Ferrell: μία τραγουδοποιός της νεο-country, η οποία στάθηκε επί σκηνής απλά με μια κιθάρα και μια όμορφη φωνή. Το υλικό της προήλθε από τα 2 μέχρι τώρα άλμπουμ της, εκφράστηκε με jangle ήχο και φανέρωσε επιρροές από σπουδαίες ερμηνεύτριες της Αμερικής. Στο φινάλε χειροκροτήθηκε, μα από τυπική ευγένεια φοβάμαι. Δεν ξέρω δηλαδή τι ακριβώς επικρότησε ένα κοινό που πέρασε την ώρα του support της μιλώντας, κοιτώντας αλλού και ασχολούμενο με τον κατάλογο του Tiki. Εξεπλάγην μάλιστα, καθώς πρώτη φορά δεν διέκρινα ούτε μία γνώριμη φάτσα.
O C.W. Stoneking, τώρα, αν και γεννημένος στην Αυστραλία, έχει πατέρα έναν Αμερικάνο δάσκαλο με μεγάλη αγάπη για τη μουσική. Ο οποίος την πέρασε και στον γιο, μαζί με τις ιδιαίτερες μαύρες παραδόσεις της πατρίδας. Έτσι, η μέχρι τώρα δισκογραφία του (6 άλμπουμ) τον έχει αναδείξει σε καλλιτέχνη άμεσα επηρεασμένο από μορφές σαν τους Son House, Robert Johnson, Skip James και Bukka White, αποδεικνύοντας ότι μιλάει με άνεση μια «γλώσσα» που μπορεί να εμπεριέχει τα μπλουζ του Σικάγο, τα calypso, το R&B των ύστερων 1950s, τα γυναικεία φωνητικά σύνολα της δεκαετίας του 1960 και το πρώιμο rock 'n' roll.
Στη σκηνή του Tiki, ωστόσο, ο C.W. Stoneking αποτυπώθηκε ως ένας ευχάριστος τύπος με χαρακτηριστική αυστραλέζικη προφορά στα αγγλικά, που καλλιτεχνικά στάθηκε λίγος. Οι δύο-τρεις ραδιοφωνικές του επιτυχίες ("Love Me Or Die", "Brave Son Of America") εξήγησαν βέβαια το sold-out, καθώς ο χώρος γέμισε από κόσμο με χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, που αντιμετώπισε τη συναυλία ως αφορμή για χριστουγεννιάτικη έξοδο με «καθώς πρέπει» χαρακτήρα.
Ανάμεσα στ' άλλα, ο Stoneking έπαιξε και τραγούδια όπως τα "Talkin' Lion Blues", "Jungle Blues", "Handyman Blues" και "The Zombie". Με πολύ καλή φωνή, με σωστό ήχο (καθαρό και όσο έπρεπε δυνατό) και με μια κιθάρα ικανή για έξυπνους συνδυασμούς. Όμως η εντύπωση που επέμενε ήταν μιας κάπως πλαστικής αναβίωσης, από την οποία έλειπε το ιδιαίτερο βάθος. Αν και κάτι σκίρτησε στα πιο «σκοτεινά» κομμάτια, ο απαιτούμενος πόνος και το συναίσθημα γενικά που χρειάζεται αυτή η μουσική, δεν ήταν εκεί.
Δεν την έλεγες άσχημη συναυλία, αλλά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, λυπάμαι. Αν και προσωπικά μου άρεσε πολύ η διασκευή στο "Matilda" του Harry Belafonte, φεύγοντας από το Tiki μου έμεινε περισσότερο η αίσθηση μιας μουσικής υπόκρουσης –μαλακής, αλλά και συνάμα χλιαρής. Πάει βέβαια με την εποχή μας κάτι τέτοιο, δεν είναι τυχαίο ότι τα ραδιόφωνα προτιμούν αυτούς ακριβώς τους ήχους.
{youtube}4qLrLv-m6SY{/youtube}
