Το συναισθηματικό αποτύπωμα που άφησαν οι Στέρεο Νόβα μετά τη διάλυσή τους, είναι ανυπολόγιστο. Κατά συνέπεια, είναι μεγάλος ο θόρυβος που ξεσπά γύρω από κάθε δημόσια, κοινή συνάντηση του Μιχάλη Δέλτα και του Κωνσταντίνου Βήτα. Ακόμα και η ανακοίνωση του διήμερου DJ set στα decks του club Stream, που τους επανένωσε 9 χρόνια μετά το live για τα γενέθλια της Lifo, σκόρπισε ενθουσιασμό· φανταστείτε λοιπόν τι έχει να γίνει σε μια πιθανή ανακοίνωση νέας δισκογραφικής συνεργασίας ή έστω κανονικής συναυλίας. Οι ίδιοι, πάντως, ξέρουν καλύτερα απ' όλους αν υπάρχει ουσιαστικός καλλιτεχνικός λόγος για κάτι τέτοιο.
Ο κόσμος που έδωσε το παρών σε αυτό το πάρτυ, ήθελε σαφώς να χορέψει και να διασκεδάσει. Ωστόσο, πιστεύω ότι η μεγαλύτερη επιθυμία όλων, ήταν να δουν τον Μιχάλη και τον Κωνσταντίνο στο ίδιο πλάνο: να τους χωρέσουν μαζί τα μάτια τους. Ας μην έπαιζαν ζωντανά τις αλησμόνητες ηλεκτρονικές μελωδίες τους, ας μην τραγουδούσαν τους ένδοξους στίχους τους. Η ιδέα πως οι δυο μουσικοί βρίσκονται στον ίδιο χώρο είναι γοητευτική· και δημιουργεί μια επιθυμία για «συμμετοχή» μέσω του χορού.
Την ατμόσφαιρα στο Steam φρόντισε να θερμάνει με εξαιρετικό στυλ και συνέπεια η Miss Fo. Οι deep house επιλογές της και οι παιχνιδιάρικες μίξεις, έδωσαν από νωρίς ιδανικό τέμπο. H Miss Fo μας χάρισε προσεγμένα αστικά beats, χωρίς συγκεκριμένο χρώμα, και συντόνισε τους καρδιακούς παλμούς των θεατών· πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς, ίσως και να είχαν ξεχάσει πια τι σημαίνει να στοιβάζεται στα κλαμπ της πόλης.
Λίγο μετά τη 1, η πασίγνωστη μελωδία του "Νέα Ζωή 705" σημοτοδότησε την άνοδο των δύο βασικών ονομάτων στην κονσόλα. Ήταν μια τόσο/όσο εισαγωγή, η οποία άνοιξε τον δρόμο για ένα εξωστρεφές ηχοσύνολο, γεμάτο πυκνά, οριακά beat, από εκείνα που στα τέλη της δεκαετίας του 1990 συναντούσες σε club όπως το +Soda, αλλά και στα πρώιμα πάρτι του King Size. Απελευθερωμένη house μουσική για την αθόρυβη ελίτ των νυχτόβιων πλασμάτων, αυτών που μπορούν και χορεύουν ακόμα στην καρδιά των διαβρωμένων αστικών κέντρων, αποφεύγοντας με αποστροφή τα λιμνάζοντα νερά των μπουζουκτζίδικων της Ιεράς Οδού και τις ντόπιες λαϊκές αγορές της mainstream μαζικής διασκέδασης, μέσω βίαιων ντεσιμπέλ και φτηνού αλκοόλ.
Ο Μιχάλης Δέλτα είχε άνετα τον ρόλο του frontman: ήξερε πότε να δώσει τον πλαμό, πότε να αφεθεί σε χορούς και πότε να τερματίσει την ένταση για να ξεσηκώσει και τους τελευταίους θαμώνες. Ο Κ.Βήτα ήταν σαφώς πιο ντροπαλός, με μια ευγενική συστολή πάνω απ' τον μίκτη, αν και στη διάρκεια της βραδιάς «λύθηκε» και σήκωνε ρυθμικά τη γροθιά του με αυτοπεποίθηση. Ακολούθησαν αρκετές ώρες γεμάτες acid house ευδαιμονία και τεταμένη space disco, που στις εποχές της ακμής της clubland θα ακούγονταν σαν μια ανέμελη διανυκτέρευση στον κήπο των απολαύσεων.
Το ντουέτο μας χάρισε ένα σφιχτό και μαστορεμένo DJ set με χρώμα, βάση και περισσευούμενη αδρεναλίνη. Οι πονηρές, «χειροποίητες» μίξεις σε κρατούσαν δέσμιο και σου έφερναν στο μυαλό την εποχή που το clubbing είχε διαφορετικό παρονομαστή και ο κόσμος εξυπηρετούσε διαφορετικές ανάγκες όταν υπάκουε σωματικά στην κλιμάκωση ανάλογων ρυθμών. Αυτή είναι και η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη νοσταλγία και στην πολύτιμη ανάμνηση. Κάτι που νομίζω πως εκτίμησαν οι εγκεφαλικοί χορευτές της βραδιάς στο Steam, που ήταν πλέον στην ώριμη θέση να χορέψουν έξαλλα χωρίς να υπάρχει ανάγκη να καταρρεύσουν απ’ την κραιπάλη το ξημέρωμα.
Και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε, ήταν Κυριακή πρωί, Κυριακή πρωί...
{youtube}bPKYo6UTQII{/youtube}
