Ήταν η 3η φορά που θα έβλεπα ζωντανά τους Thievery Corporation, ξεκίνησα όμως με μια μέτρια διάθεση. Είχα ξεχάσει προφανώς πόσο καλοί είναι στις ζωντανές τους εμφανίσεις...
Λόγω εργασιακών υποχρεώσεων έφτασα με ελαφρά καθυστέρηση στο Open Air του Fix Factory Of Sound, παρ’ όλα αυτά πρόλαβα το μεγαλύτερο μέρος από το support set του (Θεσσαλονικού) Mononome. Αρκετά καλό, αλλά η πλειονότητα του συγκεντρωμένου κόσμου αδιαφόρησε –όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Μπορώ να πω πάντως ότι ο Mononome στάθηκε στο ύψος του, άσχετα με την αντιμετώπιση του κοινού.
Στις 22:30, ακριβώς σύμφωνα με το πρόγραμμα, υποδεχτήκαμε επί σκηνής τους Thievery Corporation, με ένα ρόστερ που έφτανε τα 10 άτομα. Πέρα από τον Rob Garza, ήταν και η υπόλοιπη βασική ομάδα των τελευταίων χρόνων: οι Rob Myers, Loulou Ghelichkhani, Natalia Clavier, Frank 'Booty Lock' Mitchell, Mr. Lif, Jeff Franca, Frank Orrall και Ashish Vyas. Την παράσταση έκλεψε όμως η νέα προσθήκη, η πανέμορφη (πρώην μοντέλο γαρ) Racquel Jones, την οποία φυσικά ο κόσμος αποθέωσε. Ο Rob Garza βρισκόταν σε μια υπερυψωμένη θέση, απ’ όπου και κινούσε τα νήματα της βραδιάς, αλλάζοντας ενίοτε θέση για να πιάσει την κιθάρα. Για άγνωστο σε μένα λόγο, ο Eric Hilton έλειπε.
Από πλευράς setlist, παρά το γεγονός ότι έδωσαν τη δέουσα σημασία στην τελευταία κυκλοφορία τους (The Temple Οf I Αnd I), μας πρόσφεραν και ένα πολύ δυνατό πρόγραμμα από αγαπημένα κομμάτια του παρελθόντος. Στο βασικό set, δηλαδή, ακούσαμε μεταξύ άλλων τα "Amerimacka", "The Forgotten People" και "The Heart’s A Lonely Hunter" (εδώ μάλιστα τραγούδησε ο κρουστός Frank Orrall, με αρκετά αξιοπρεπές αποτέλεσμα –εντάξει, δεν είναι ο David Byrne), ενώ κλείσανε με μια εκρηκτική εκτέλεση του "Warning Shots". Ακολούθησε ένα ακόμα καλύτερο encore, το οποίο περιλάμβανε τα "Sweet Tides" και "Lebanese Blonde", λήγοντας με την παρουσίαση των μελών και το "Richest Man Ιn Babylon". H συνολική διάρκεια της συναυλίας ήταν 105 λεπτά, αρκετά ικανοποιητική.
Ο τρόπος με τον οποίον λειτουργούν επί σκηνής οι Thievery Corporation, είναι αξιοθαύμαστος: βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση κι αλλάζουν όργανα σχεδόν σε κάθε τραγούδι, χωρίς να τα χάσουν ούτε στιγμή. Φυσικά οι τραγουδιστές είναι σε πιο πλεονεκτική θέση, μιας και κάνουν περισσότερα διαλείμματα. Από την πλευρά τους, όμως, τα δίνουν κι εκείνοι όλα και ξεσηκώνουν το κοινό πολύ εύκολα.
Το Fix κατάμεστο από κόσμο, παρά το σχετικά ακριβό εισιτήριο, με τις ηλικίες των 25-30 να έχουν τη μερίδα του λέοντος δημογραφικά. Οι περισσότεροι, τουλάχιστον στις πρώτες σειρές, έδειχναν πολύ ενθουσιασμένοι με τους Αμερικάνους.
Η τελική διαπίστωση της βραδιάς; Υπάρχουν μουσικοί που τους βλέπεις μία, το πολύ δύο φορές και είναι περισσότερες από αρκετές, υπάρχουν και οι περιπτώσεις σαν τους Thievery Corporation. Δεν έχει υπάρξει φορά που να πάω και να μην περάσω υπέροχα!
{youtube}AUgZlhOWTMQ{/youtube}
