Ξεκίνησα για το θέατρο Βράχων 2 ώρες νωρίτερα από την ώρα έναρξης, με σκοπό να βρω μια καλή θέση και να έχουν όλα μια ήρεμη ροή. Αλλά η Αττική Οδός και η Κατεχάκη είχαν ήδη αποφασίσει ότι θα καθυστέρουσα τόσο, ώστε τελικά έχασα την έναρξη. Έφτασα έτσι κατά τις 21:40, στο 3ο τραγούδι (τεράστιο πλήγμα στη συνέπειά μου), όπως με ενημέρωσαν στην είσοδο. Ευτυχώς όλα τα υπόλοιπα κύλησαν ομαλά.
Μόνιμοι στη σκηνή ήταν οι Bahadir Sener (κανονάκι), Γιάννης Παπαϊωάνου (ούτι, μπουζούκι), Βαγγέλης Καρίπης & Κώστας Μερετάκης (κρουστά), και ο Γιάννης Δημητριάδης (πιάνο). Πρώτη καλεσμένη ήταν η Μελίνα Κανά, η οποία εκείνη την ώρα τραγουδόυσε το “Ερημα Κορμιά” του Θανάση Παπακωνσταντίνου –δεν πρόλαβε μάλιστα να τελειώσει το κομμάτι και ήδη είχαμε μπει στο κλίμα. Σειρά έπειτα πήραν η Φωτεινή Βελεσιώτου και ο Πετρολούκας Χαλκιάς, η παρουσία του οποίου υπήρξε επιβλητική καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς: τους απολαύσαμε στο “Από Ξένους Τόπους”, ένα παραδοσιακό τραγούδι της Σμύρνης, καθώς και στην "Κανελόριζα".
Σχεδόν όλα τα τραγούδια που παίχτηκαν έχουν μεν συγκεκριμένο τόπο καταγωγής, συναντώνται όμως σε πολλές χώρες κι έτσι τα ακούσαμε και στα ελληνικά (από τη Βελεσιώτου), αλλά και στα τούρκικα, από τον ίδιο τον Tekbilek. Είχε φτάσει όμως η ώρα να υποδεχτούμε τον Φώτη Θεοδωρίδη, ο οποίος μας ταξίδεψε με τη φωνή του πάνω στα ψηλά βουνά της Μεσογείου. Τελειωμό δεν είχαν εντωμεταξύ οι φίλοι του Tekbilek, καθώς στη συνέχεια μοιράστηκαν μαζί του τη σκηνή οι Πάνος Δημητρακόπουλος (κανονάκι), Μιχάλης Νικολούδης (κιθάρα), Ευανθία Ρεμπούτσικα (βιολί) και ο Haig Yazdjian, που, εκτός από το ούτι του, πρόσθεσε και τις αρμένικες εκδοχές των κομματιών του προγράμματος, όπου αυτές υπήρχαν.
Μέχρι τις 22:30 είχαμε δει και απολαύσει όλους τους καλεσμένους, οπότε ήταν ώρα για το κυρίως set του Tekbilek. Ο δε κόσμος, είχε αρχίσει να σιγοβράζει: αισθάνθηκα πως με αγωνία περιμένανε όλοι να ανέβουν οι ταχύτητες και κατά συνέπεια το κέφι. Το πασίγνωστο "Spain" του Chick Corea, σε μια καταπληκτική διασκευή, το πήρε πάνω του να βάλει φωτιά στο πατάρι και ως το τέλος οι τόνοι δεν ξανάπεσαν στο θέατρο Βράχων –μέχρι και clave ακούστηκε ξεκάθαρα από τους κρουστούς, κάποια στιγμή. Σειρά πήραν κατόπιν κάποια παλαιότερα τραγούδια του Tekbilek από την εξαίσια, πολυετή συνεργασία του με τον Brian Keane, ενώ ως τελευταίο κομμάτι της βραδιάς ήχησε το "Shinanai", με όλους τους καλεσμένους επί σκηνής για ένα γκραν φινάλε. Το κομμάτι τραγουδήθηκε μάλιστα σε όλες τις γλώσσες (ελληνικά, τούρκικα, αρμένικα), ενώ όλοι οι μουσικοί είχαν κι από ένα τελευταίο σόλο. Ήταν τέτοιο το κλίμα, ώστε σηκώθηκαν όλοι και καταχειροκρότησαν τον Tekbilek και τους συνεργάτες του.
Για μία ακόμα φορά, λοιπόν, ο Τούρκος καλλιτέχνης απέδειξε πόσο ταπεινός και σεμνός είναι. Άφησε αμέσως χώρο στους καλεσμένους του και είχαν όλοι ανεξαιρέτως πολλά σόλο μα και όση ώρα ήθελε ο καθένας, τόσο σε εισαγωγές, όσο και εν μέσω των τραγουδιών. Τους υποδεχόταν δε όλους με ευγένεια και καλοσύνη που τσάκιζε κόκαλα. Κάτι που φάνηκε να περνάει και σε εκείνους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον τελευταίο αμανέ του Φώτη Θεοδωρίδη, όταν μας είπε τραγουδιστά «Ευχαριστούμε τον κύριο Tekbilek για την τιμή που μας έκανε».
Όλοι βέβαια οι καλεσμένοι ήταν δεξιοτέχνες στα όργανά τους και πολυπερπατημένοι στην πιάτσα. Δυσκολεύομαι έτσι ιδιαιτέρως να ξεχωρίσω την καλύτερη στιγμή του live. Το κανονάκι του Semer με την ευκρίνειά του, ο Χαλκιάς που χρειάζεται μία μόλις νότα στα σόλο του, το δίδυμο Καρίπη/Μερετάκη στα κρουστά, άξιζαν όλοι ένα μεγάλο μπράβο, το οποίο και εισέπραξαν από τον κόσμο. Θα αναφέρω λοιπόν ως highlight της συναυλίας τον παππού που ήταν όρθιος μπροστά στη σκηνή. Στην αρχή νόμιζα πως έβλεπα τον τρελό της γειτονιάς, καθώς άλλοτε κράταγε ντέφι, άλλοτε συντόνιζε τον κόσμο στα παλαμάκια κι άλλοτε προσκαλούσε για χορό. Μου δημιουργήθήκε όμως σύντομα η εξής απορία: πώς γίνεται ένας τρελός να μετράει 7/4 ή 9/8, ιδιαίτερα δύσκολους ρυθμούς για τους μη γνώστες; Την απάντηση την έλαβα λίγο μετά από τον ίδιο τον Tekbilek, όταν μας είπε πως πρόκειται για έναν παιδικό του φίλο και συνεργάτη, του οποίου βράζει ακόμα το αίμα του. Δεν νομίζω να υπήρξε άνθρωπος στο θέατρο Βράχων που να μην τον πρόσεξε και να μην τον χάρηκε.
Σε επίπεδο παραγωγής, τέλος, δεν βρήκα ψεγάδια. Υπήρχαν όσοι άνθρωποι χρειάζονταν σε κάθε πόστο και ήταν όλα μελετημένα με λεπτομέρεια. Τα όποια μικροπροβλήματα ήχου –ήταν φυσικό να υπάρχουν με τόσο κόσμο και μικρόφωνα επί σκηνής– αντιμετωπίστηκαν γρήγορα και χωρίς να δημιουργήσουν περαιτέρω θέματα. Εξαιρετικός δε υπήρξε ο φωτισμός. Όσο για τον ίδιο τον Omar Faruk Tekbilek, παραμένει πιστός σε αυτό που κάνει εδώ και πολλά χρόνια και φαίνεται να κερδίζει ακόμα κόσμο στη χώρα μας, γεγονός που αποδεικνύεται άμα συγκρίνεις την προσέλευση στο παρελθόν με την προχθεσινή. Όσες φορές και να ξανάρθει, εάν μπορώ, θα πάω· γιατί, εκτός από τις υπέροχες μουσικές του, πάντα παίρνω και ένα μάθημα ζωής από εκείνον. Ελάχιστοι μουσικοί έχουν αυτό το επίπεδο.
{youtube}fu-5_8XwJnw{/youtube}
