Η ιδιαίτερη αύρα που κυριαρχεί γύρω από το όνομα της Jola Jesus, αυτή δηλαδή που την κάνει ταυτόχρονα hipster darling και εκκολαπτόμενη super star στην οποία λείπει το crossover τραγούδι, άστραψε και βρόντηξε την Πέμπτη στο Fuzz.
Τη βραδιά ανέλαβε να ζεστάνει η Σοφία Σαρρή, συνοδευομένη από τη μπάντα της, με μια λιτή εμφάνιση, στόχος της οποίας ήταν να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον για το επερχόμενο άλμπουμ της. Πρόκειται για ερμηνεύτρια σπουδαγμένη και καλλιεργημένη φωνητικά, που αντιμετωπίζει με θέρμη και επαγγελματισμό το υλικό της. Προσπαθεί όμως να αποδείξει το ταλέντο της με κάθε τρόπο –ακόμα κι αν κανένας δεν της έχει ζητήσει τέτοια πειστήρια. Κι αυτή η ανάγκη να «εντυπωσιάσει», κάπου χαλάει την επαφή με το κοινό. Ο ακροατής θα βρει δηλαδή τον δρόμο του για τα τραγούδια της, δεν χρειάζεται να τον τραβήξει η ίδια, με τη φωνητική της υπερπροσπάθεια. Επίσης, είναι αναμφισβήτητα μια ενδιαφέρουσα τραγουδίστρια η Σαρρή, αλλά έχει δρόμο ακόμα για να φτάσει με αξιώσεις σε πειράματα διασκευών σαν κι εκείνη π.χ. που επιχείρησε στο "Song To The Siren". Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι καλές προθέσεις δεν αρκούν.
Με την είσοδό της στη σκηνή, η Zola Jesus επιδόθηκε σε ένα άβολο, φρενήρες, σπαστικό χτύπημα του κορμιού της: μια μικρή εισαγωγή στο αλαφιασμένο καλλιτεχνικό χάος που κυριαρχεί στο κεφάλι της. Η συνέχεια, όμως, υπήρξε καθηλωτική. Αν και η συναυλία, μαζί με το encore, διήρκησε κάτι λιγότερο από 60 λεπτά, η Zola κέρδισε αμέσως τους (λίγους σχετικά) παρευρισκόμενους στο Fuzz –από τις πρώτες κιόλας μελωδίες του υπέροχου "Dangerous Games". Η ίδια «όργωσε» δε κυριολεκτικά τη σκηνή: ξυπόλυτη, παραδομένη στους ηλεκτρονικούς ήχους και στα κρουστά των δυο session μουσικών που την πλαισίωναν.
Με μια απόκοσμη, σχεδόν «δαιμονισμένη» γλώσσα του σώματος, η 26χρονη Αμερικανίδα απογείωσε στη συνέχεια τραγούδια όπως το αγωνιώδες "Hunger" ή τα φετινά "Lawless", "Long Way Down" και "Hollow". Με τις αιφνιδιαστικές της μάλιστα εκλάμψεις, έδειξε ότι αντιμετωπίζει κάθε κομμάτι ξεχωριστά –σαν μια νέα καλλιτεχνική πλατφόρμα– αλλά και ότι διαθέτει μια σκηνική παρουσία η οποία κάνει πολλές όμοιές της να μοιάζουν με άβουλες μαριονέτες. Άλλες επιλογές που έπαιξε, όπως π.χ. το "Nail" ή το "Skin", ήταν στοχευμένα κεντημένες σε έναν θεοσκότεινο μελωδικό καμβά, ώστε η ίδια να πατήσει πάνω στα beat τους προκειμένου να αναπτύξει εφιαλτικές μα ραφινάτες ερμηνείες. Με ιδέες λαμπρές, με σύνθετα synth pop μοτίβα και με μια παραπανίσια «αλήθεια» στην έκφραση.
Η Zola Jesus ήταν όμορφη και απειλητική στη σκηνή του Fuzz, και μας χάρισε ένα «μορφωμένο» σύνολο από ύπουλους tribal ρυθμούς, οι οποίοι αναπτύσσονταν σε διεσταλμένους χρόνους. Πραγματικά, δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Θα θέλαμε βέβαια μισή ώρα παραπάνω, αλλά και πάλι είμαστε υποχρεωμένοι.
{youtube}4f-aTdKXCoQ{/youtube}
