Η εμπειρία μιας συναυλίας των U2, έχει ανάλογο συναισθηματικό αντίκτυπο εκείνων των μετρημένων στιγμών που βρέθηκες σε ακραίες στιγμές ενθουσιασμού. Τις τρελές εξομολογήσεις της στιγμής, τις αποφάσεις ζωής, τις στιγμές που σου ήρθε κατακέφαλα επιφοίτηση να ταξιδέψεις μακριά, να πουλήσεις το σπίτι σου, να χωρίσεις με μια λέξη, να κάνεις πρόταση γάμου, να μεταναστεύσεις, να πάρεις τηλέφωνο μέσα στη μαύρη νύχτα τον χαμένο έρωτα της ζωής σου –και πάει λέγοντας.
Η δύναμη των U2 επάνω στη σκηνή δεν αποτιμάται μόνο σε καλές ερμηνείες ή στην επίδραση με το κοινό: αυτά είναι χτισμένα σε βάθος χρόνου και αποτελούν προϊόν σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης. Μετά από 35 χρόνια επαγγελματικής πορείας, άλλωστε, οι τέσσερις Ιρλανδοί συγκροτούν μια ζωντανή tour de force, που μπορεί να μπει στην ίδια πρόταση μόνο με τους Rolling Stones και την E Street Band του Springsteen. Η διαφορά με τους Stones, είναι πως οι U2 δείχνουν πάντα σχετικοί με το παρόν και περιοδεύουν πάντα για το πιο πρόσφατο άλμπουμ, αντί να περιφέρουν ένα ζωντανό juke box με greatest hits. Η διαφορά με την E Street Band βρίσκεται στη δημοκρατία επί σκηνής. Γιατί και οι τέσσερις Ιρλανδοί, με τον τρόπο τους, είναι frontmen. Κανείς στο κοινό δεν ζητωκραυγάζει για ένα μέλος.
Η INNOCENT & EXPERIENCE Tour θα μπορούσε να έχει όλα τα συμπτώματα μιας bigger than life παραγωγής. Όπως τη multimedia φρενίτιδα του ZOO TV Tour (1991-1993) ή τη μεταμοντέρνα, χρωματιστή ειρωνεία του POPMART Tour (1997-1998)· ή να ήταν ένα θεματικό μεγαλούργημα όπως η 360° Tour (2009-2010). Αλλά η τρέχουσα περιοδεία αναδεικνύεται στην πιο ειλικρινή και γενναία που έχουν κάνει ποτέ. Πιο κοντά στο στέρεο ύφος της ELEVATION Tour (2000-2001) και στην ποικιλομορφία της VERTIGO Tour (2004-2005), αλλά μία κλάση πάνω σε ποιότητα. Οι συναυλίες των U2 ακολουθούν μια συγκεκριμένη δομή: ξεκίνημα με δυνατές κιθάρες, στροφή σε ανθεμικά τραγούδια, στη συνέχεια οι τόνοι πέφτουν σε ακουστική αμεσότητα στη μικρή 2η σκηνή, πριν ακολουθήσει μια βουτιά στο σκοτάδι –η οποία θα οδηγήσει σε λυτρωτική ανάβαση με μηνύματα, πάντα με τερματισμένο το ποτενσιόμετρο του συναισθήματος, μέχρι το ακατανίκητο encore. Η ίδια πλοκή διατηρήθηκε και σε αυτή την τουρνέ, όπου φιλοξενήθηκαν τραγούδια από όλο το φάσμα της δισκογραφίας τους.
Οι U2 εγκαταστάθηκαν για δύο βδομάδες στην Αγγλία, για 6 sold-out συναυλίες. Περίπου 18.000 κόσμος για κάθε ένα από τα 6 βράδια, σε ένα ασφυκτικά γεμάτο O2, να παρακολουθεί το φορμαρισμένο συγκρότημα να παραδίδει μαθήματα rock ’n’ roll performance με ασίγαστο πάθος. Το "People Have The Power" της Patti Smith στα ηχεία της αρένας, έφερε τον Bono μόνο επί σκηνής, να δίνει το λάκτισμα με τις γηπεδικές ιαχές του "The Miracle (Of Joey Ramone)". Κι ακολούθησε μια βουτιά στο παρελθόν με το "The Electric Co." και το "I Will Follow" από τα πρωτόλεια χρόνια του περήφανου ιρλανδέζικου punk, που έδεσαν με το "Vertigo" και το "Iris (Hold Me Close)".
Το "Cedarwood Road" και το "Raised Βy Wolves" από το περσινό άλμπουμ έδωσαν κατόπιν στη βραδιά λίγο πιο ιρλανδέζικο πνεύμα, πριν το ξέσπασμα του "Until The End Of The World". Και ύστερα, μέσω μιας αδιανόητης ερμηνείας στο "Bullet The Blue Sky", ο Bono έφτασε επίπεδα αυτοκριτικής που οι συνοδοιπόροι του δεν έχουν τολμήσει να ψελλίσουν: με τον ίδιο σε φανταστικό διάλογο με τη νεαρότερη version του εαυτού του –ένας ισοπεδωτικός εσωτερικός διάλογος, ο οποίος μετέτρεψε σε παρανάλωμα τη δημόσια εικόνα του τραγουδιστή («We don't want you in our revolution / you're part of the problem, not the solution»).
Στη συνέχεια, το "Where The Streets Have No Name" συνδυαστικά με το "Pride (In The Name Of Love)" έγιναν μια μεγάλη προσευχή για τους μετανάστες («One boy washed up on an empty beach…»), ενώ το "Even Better Than Τhe Real Thing" και το "Mysterious Ways" μας ταξίδεψαν στη μακάρια, sonic multimedia εποχή του Achtung Baby· στο "All I Want Is You" και στο "Sunday Bloody Sunday", πάλι, έβλεπες γύρω σου κόσμο να δακρύζει. Οι συναυλίες των U2 σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι είσαι «μαζί» με τον διπλανό σου, χωρίς να τον αντιμετωπίζεις σαν απειλή που προσπαθεί να σου κλέψει τον χώρο στον οποίον κινείσαι. Ειδικά στις πιο mellow στιγμές, όπως το "Every Breaking Wave" και το "October": τραγούδια που ακούγονται σε πλήρη κατάνυξη από το κοινό, κάνοντας τις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων σχεδόν να συντονίζονται.
Όσον αφορά τον ήχο, η ομάδα των U2 έχει καταφέρει κάτι πρωτοποριακό. Ο ήχος έρχεται δηλαδή από «πάνω», οπότε ακούς σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, από την οροφή, τη rhythm section του Larry Mullen Jr. και του Adam Clayton, όπως βέβαια και την αρχιτεκτονική των πολυπρισματικών κιθαρισμών του αλχημιστή Edge. Στο τερέν της κατασκευής των σκηνικών, οι U2 αποδεικνύονται ξανά εφευρετικοί. Το τεράστιο ψηφιακό video wall μετατρέπεται σε οθόνη που συμπληρώνει με γραφικά το στόρι του κάθε τραγουδιού, γίνεται κυλιόμενος διάδρομος με visuals κουβαλώντας κυριολεκτικά τη μπάντα στο εσωτερικό του, μετατρέπεται σε κινούμενη εξτραβαγκάντζα η οποία αγκαλιάζει τους μουσικούς και –το κυριότερο– ξέρει να μένει αόρατο στις πιο εσωστρεφείς στιγμές. Το ζητούμενο άλλωστε στις χιλιάδες συναυλίες που έχουν δώσει οι U2 είναι η μπάντα, ποτέ το υπερθέαμα. Και στην O2 Arena, για ακόμα μία φορά, το περιεχόμενο και το στυλ ήρθαν σε απόλυτη σύμπνοια.
Η συναυλία ήταν γεμάτη συγκίνηση, περηφάνια για τις ιρλανδικές ρίζες, μηνύματα αγάπης (ειδικά στην αναπάντεχη διασκευή του "Mother And Child Reunion" του Paul Simon). Αλλά στο encore ήρθε το κερασάκι στην τούρτα, μετά από ένα φρενήρες "Bad" (από το The Unforgettable Fire): στη σκηνή εμφανίστηκε η Patti Smith, για να μοιραστεί ένα τραγούδι της με τους U2. Το "People Have The Power" ήταν το απόλυτο ξεπροβόδισμα στον υγρό, νυχτερινό ουρανό του Λονδίνου.
Οι U2 κοιτάζουν τους fans στα μάτια και καταφέρνουν και κινούνται με άνεση και αξιοπρέπεια στις απαιτήσεις της ψηφιακής εποχής (ένας fan κάνει χειροκίνητα live αναμετάδοση μέσω Meerkat), χωρίς τάσεις περίσσιου μοντερνισμού και χωρίς ανάγκη ανακύκλωσης της μυθολογίας τους, ώστε να πείσουν με την αφοπλιστική τους ενέργεια –η συναυλία διήρκησε δυόμιση ώρες χωρίς διάλειμμα. Το Λονδίνο, λοιπόν, ήταν μία από τις τελευταίες στάσεις μιας άρτιας και πετυχημένης τουρνέ. Παρακολουθήσαμε τέσσερις μουσικούς, με αμοιβαίο σεβασμό μεταξύ τους και με το κοινό.
Είναι δύσκολο να βρεις κάτι punk ή έστω κάτι rock, σε τέσσερα μέλη μιας απαράλλακτης μπάντας τα οποία αγαπιούνται, κάνουν παρέα εκτός τουρνέ και εκτός ηχογραφήσεων, δεν μπαινοβγαίνουν στην αποτοξίνωση, είναι ερωτευμένοι με τις συζύγους τους, έχει παντρέψει ο ένας τον άλλον και έχει βαφτίσει ο ένας τα παιδιά του άλλου, τραγουδάνε τραγούδια για τον Θεό και για τις μητέρες τους. Καθόλου macho και καθόλου «anti-establishment».
Πιθανολογώ ότι η κοινή γνώμη της «ροκ κοινότητας» (της ποιας;) δεν βλέπει με καλό μάτι αυτή τη συμπεριφορά. Όπως όμως λέει ένας στίχος σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει οι U2, «they want their money back if you're alive at thirty-three». Δεν πειράζει. Τους στηρίζω εγώ και μερικά ακόμα εκατομμύρια αφελών ακροατών. Εμείς που παλινδρομούμε ανάμεσα στην «αθωότητα» και στην «εμπειρία». Το Songs Of Experience θα κυκλοφορήσει κάπου μέσα στο 2016…
{youtube}dPaRVk5J8LY{/youtube}
