Από όποια οπτική και να αξιολογήσεις τη συναυλία της 22ης Φεβρουαρίου στο Fuzz, θα διαπιστώσεις ότι ήταν επιτυχημένη. Από θερμόμετρο ψυχαγωγίας, από ενέργεια, από timing, ακόμα και από αλληλεπίδραση με το (μόνιμα χαμογελαστό) κοινό. Η σύμπραξη των Dub Pistols με τις Ρόδες United –που άνοιξαν τη βραδιά– έδωσε από νωρίς ένα σαφές στίγμα για τη λειτουργικότητά της, χάρη στον συγκερασμό κάθε λογής ρυθμών και ιδεών, που κάνουν τα δύο ονόματα να συγγενεύουν με κάποιον τρόπο.
Οι Ρόδες έχουν εμπειρία πλέον, στέκουν ως 10μελής (και βάλε) κολεκτίβα που μπορεί να σε κινητοποιήσει και διανοητικά, εκτός από χορευτικά. Επιδόθηκαν λοιπόν σε ένα ωριαίο σετ με dub, ραπ και ρέγκε αλχημείες, με την «Άι ντοντ γκιβ έι φακ» στάση ζωής σε άπταιστα greeklish. Ο Νικήτας Κλιντ παρέμενε διακριτικά στην άκρη της σκηνής και, με τη γνωστή του ναρκισσιστική πόζα με street άλλοθι, κατάφερε να δώσει παλμό ακόμα και στον τελευταίο παρευρισκόμενο. Το “Βρώμικο”, το “Για την Αγάπη Αυτή”, το “Ξες Τι 'Σαι Για Με”, το “Police Και Κολεόπτερα”, το “Πολιτική Και Άλλα Σκατά” και πολλά ακόμη τραγούδια απέδειξαν ότι διατηρούν την εμβέλειά τους στη νομιμοποιημένη από τους ίδιους πλέον φόρμα του «τζαμάρω και γουστάρω». Χάρμα οφθαλμών.
Από τον καταιγιστικό ορυμαγδό και τις Ρόδες, η σκυτάλη πέρασε στην ευδαιμονική ομαδοποίηση των Pistoleros, οι οποίοι είναι πια έμπειροι ως «ξεσηκώστρες», όπως απέδειξαν ήδη από το εναρκτήριο “Running From The Thoughts”. Ο Barry Ashworth όργωνε τη σκηνή, πείθοντας σαν αυθεντικός performer ο οποίος ξέρει τι να κάνει το σώμα του όταν δεν τραγουδάει. Πραγματικά, οι Dub Pistols έπαιξαν σαν να κατεβαίνουν σε οδομαχία με το αφόρητο κατεστημένο των συντηρητικών live. Κομμάτια όπως το “Revitalise”, το “Rub A Dub”, το “Problem Is”, το “Peaches” και το “Gunshot” πρόδιδαν ένα συγκρότημα που δεν έχει χάσει ευτυχώς την ανάγκη να εντυπωσιάζει. Επιπλέον, όσο περνούσε η ώρα, οι Λονδρέζοι ακύρωναν κάθε προβλεψιμότητα, δείχνοντας πόσο απολαμβάνουν να υπηρετούν λατρευτικά το δικό τους groove.
Η βραδιά είχε την αίσθηση ενός καλού πάρτι –από εκείνα όπου οι θαμώνες έχουν βρει ό,τι θέλουν και ξεχνούν να κοιτάξουν την ώρα. Οι ξεθαρρεμένες dub γραμμές των Pistoleros και η αναβράζουνσα rhythm section τους, έχουν απόλυτη επίγνωση της εφημερότητας των μελωδιών τους. Και ίσως γι’ αυτό σε κάνουν να περνάς καλά: επειδή δεν αυτοπλασσάρονται σαν ανανεωτές ρευμάτων και γενεών. That’s entertainment…
