Sólstafir

 

Οι Sólstafir αποτελούσαν ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της Ισλανδίας την εποχή που κυκλοφόρησαν το αριστούργημα Masterpiece Of Bitterness (2005), ακολουθώντας στη συνέχεια μια πορεία ολοένα πιο απο-μεταλλωμένη σε κάθε νέο της σταθμό, με το πρόσφατο Ótta να απολαμβάνει διθυραμβικές κριτικές στον ελληνικό Τύπο και για πρώτη φορά να επιδέχεται καθολικής αναγνώρισης από το ανοιχτόμυαλο metal κοινό. Η αλήθεια βέβαια είναι πως ο υπογράφων είχε τη χαρά να τους παρακολουθήσει ζωντανά δύο φορές στο παρελθόν, στα πλαίσια φεστιβάλ του εξωτερικού, οπότε το να τιμηθεί η πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας κρίθηκε το λιγότερο απαραίτητη, γνωρίζοντας τα μεγέθη συναυλιακής συγκίνησης που δύνανται να προκαλέσουν.

 

 

Δεδομένου πως ελληνικό opening act δεν είχε προγραμματιστεί, η προκαθορισμένη ώρα έναρξης ήταν εύκολο να τηρηθεί, προς ανακούφιση σημαντικής μερίδας παρευρισκομένων, οι οποίοι έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς μετά τη λήξη της συναυλίας. Το γεγονός επίσης ότι αυτή λάμβανε χώρα καθημερινή δεν διευκόλυνε καθόλου όσους είχαν φόρτο εργασίας ή κατοικούσαν μακριά από την Αθήνα, παράγοντας που ενδεχομένως να επηρέαζε την προσέλευση. Παρ' όλα αυτά, και οπαδοί από την επαρχία κατέφθασαν (προσωπικά είδα άτομα από Λιβαδειά και Κρήτη) και πολύς λαός αγνόησε την κούραση της μέρας, γεμίζοντας το Κύτταρο σε βαθμό που σε έκανε ν' απορείς για το πώς ξαφνικά μια μπάντα σαν τους Sólstafir απέκτησε τόσο μαζικό κοινό.

 

 

Από τις τρεις φορές που τους έχω παρακολουθήσει, λοιπόν, αυτή ήταν με διαφορά η καλύτερη. Βασικοί παράγοντες στάθηκαν η άριστη επικοινωνία με τον κόσμο, το άψογο χιούμορ, αλλά και το θερμό κλίμα, που προσέδωσε μια οικογενειακή σχεδόν ατμόσφαιρα. Χαρακτηριστικό έμεινε δε το ευτράπελο με τον οπαδό που του ζητήθηκε να μεταφράσει το "Black Sands" στα ελληνικά (προφανώς προλογίζοντας το "Svartir Sandar") και από το πολύ τρακ ψέλλισε... «μαύρος άγιος»! Καταλύτης στον επικοινωνιακό τομέα στάθηκε αποκλειστικά ο frontman του γκρουπ, Aðalbjörn Tryggvason, ενώ τα υπόλοιπα μέλη παρέμειναν σεμνά στις θέσεις τους, αποδίδοντας άψογα τα τραγούδια στον εκτελεστικό τομέα.

 

 

Το ίδιο ισχύει και για τη σκηνική τους παρουσία. Ως πιο ενεργός διακρίθηκε και πάλι ο κιθαρίστας/τραγουδιστής τους, κάτι πάντως που δεν μας ξένισε διόλου, καθώς προσέδιδαν δέος στην παρουσία τους –ειδικά με τα ταιριαστά σε αμφίεση καπέλα τα οποία φορούσαν. Ο νέος live ντράμερ στάθηκε επίσης άψογος στον ρόλο του, σε σημείο που η απουσία του αγαπητού "Gummi" δεν έγινε αισθητή, ούτε για μια στιγμή. Για την ακρίβεια, οι Sólstafir ηχούσαν όσο πιο δεμένη μπορεί να είναι μια παρέα μουσικών η οποία παίζει μαζί για 16 ολόκληρα έτη. Οι εκτελέσεις εντυπώθηκαν περισσότερο από άψογες, ήσαν δε δυναμικές σε βαθμό ώστε κάθε τραγούδι ν' ακούγεται καλύτερο από τη στούντιο εκδοχή του, με φόρτιση που κλιμακωνόταν σταδιακά κατά τη διάρκεια του σετ.

 

 

Μοναδικό μελανό σημείο στάθηκε το "Köld", ως πρώτο τραγούδι της εμφάνισης, καθώς τα πρίμα ακούστηκαν πολύ ψηλά, σε σημείο που υποβάθμισαν μέρος του κομματιού. Ο ήχος όμως βελτιώθηκε δραματικά από το δεύτερο μισό της εν λόγω σύνθεσης και παρέμεινε αψεγάδιαστος μέχρι το πέρας ενός σετ που διήρκησε 1 ώρα και 25 λεπτά. Τα τραγούδια από το Ótta ήταν φυσικά εκείνα τα οποία έλαβαν και τις πιο ηχηρές επευφημίες, ιδιαίτερα από τη στιγμή που ο δυναμισμός τον οποίον πυροδοτούσε το γκρουπ τα ανέβαζε πολλές σκάλες εκτελεστικά, προς ιδιαίτερη τέρψη όσων τους έμαθαν με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Από εκεί και πέρα απολαύσαμε το όμορφο "Fjara", εκστασιαστήκαμε με το "Goddess Of The Ages", ενώ παράδοξο έμεινε το ότι δεν ακούσαμε το καλύτερο τραγούδι τους, "Love Is The Devil" –ή, αλλιώς, το πρώτο ευρύτερα αποδεκτό hit του γκρουπ.

 

 

Ερχόμενοι λοιπόν από μια χώρα που φέρει ως παράδοση την απόδοση δυνατών συναισθημάτων διαμέσω ατμοσφαιρικής μουσικής, οι αγαπητοί Sólstafir δεν θα μπορούσαν παρά να την τιμήσουν τόσο στον στούντιο, όσο και στον live τομέα. Ξεκινώντας από τη Björk και τους Sigur Rós, για να καταλήξουμε μέχρι και σε black metal σχήματα τύπου Svartidauði και Misþyrming, ο συνθετικός οίστρος των καλλιτεχνών της ευρύτερης αυτής rock/metal κουλτούρας μοιάζει να έχει μια ιδιάζουσα τάση προς ατμοσφαιρικά πρότυπα, που ενδεχομένως να υποκινούνται από το παγερό κλίμα της Ισλανδίας. 

 

 

Όπως έχουν αποδείξει εδώ και αρκετά έτη, οι Sólstafir εμφανίστηκαν στην Αθήνα ως μια ισχυρή δύναμη, η οποία δύναται να υποδαυλίσει συναυλιακά τα βαθύτερα συναισθήματα που εδρεύουν στα σπλάχνα της μουσικής της. Μήπως αυτό δεν σημαίνει Sólstafir, άλλωστε; Φως και ακτινοβολία; Σπάνια εντυπώνονται συνθέσεις τόσο ζωηρά σε μια ζωντανή περίσταση και ακόμα πιο σπάνια μοιάζουν οι δίσκοι τους παγερά άνευροι, εν συγκρίσει.