Τι κι αν ανοίξαν οι ουρανοί κι έριξαν καρέκλες, λαγούς και πετραχήλια την περασμένη Παρασκευή; Η δύναμη και το μπρίο του απέριττου rock ‘n’ blues κουαρτέτου Low Desert Punk Band, με μπροστάρη τον Brant Bjork –παλαίμαχο μουσικό της εναλλακτικής σκηνής της Καλιφόρνια και εξέχον μέλος των πατεράδων του stoner rock, Kyuss– σταθήκαν ικανά να προσελκύσουν ουκ ολίγους φίλους του ιδιώματος στο An Club, παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες. Με καλή διάθεση και ανυπομονησία για το τι θα άκουγα και θα έβλεπα, κατέφτασα κι εγώ στο επονομαζόμενο και «Μέγαρο Μουσικής των Εξαρχείων», αφού κόπασε η καταρρακτώδης βροχή στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Με μικρή καθυστέρηση 10 λεπτών από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, έκανε την εμφάνισή του το αθηναϊκό τρίο Semen Of The Sun· ένα γκρουπ το οποίο έχει ήδη αφήσει το δικό του στίγμα στην εναλλακτική ροκ παράδοση της πόλης. Με χαμόγελο, εξωστρεφή διάθεση και χωρίς περιστολές, παρουσίασαν το δυναμικό τους alternative post-punk, με τραγούδια κυρίως από το άλμπουμ Those Pills, καθώς και παλαιότερα. Εξαιρετικό το performance τους, με ήχο μεστό και συμπαγή, αλλά και με δέσιμο που πλέον έχει κατακτηθεί από τη σωρεία των λάιβ, μα και από την πολυετή τους δράση.
Κι ενώ τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο, η εγγύτητα στο ιδίωμα που εκπροσωπούσε ο headliner της βραδιάς και η μπάντα του μεγάλωνε, καθώς τα νέα τους κομμάτια έχουν περισσότερη σχέση με το σαμπαθικό, μονολιθικό ροκ ή με τις πιο αρχετυπικές φόρμες του heavy ήχου, σε αντίθεση με το παλαιότερο υλικό τους –το οποίο φλερτάρει με τους Foo Fighters αλλά και γενικότερα με τη σκηνή του Σιάτλ. Με ένα εντυπωσιακό κλείσιμο, οι Semen Of The Sun ολοκλήρωσαν ένα σετ 40 λεπτών σχεδόν «οργασμικά», αφήνοντας το κοινό ικανοποιημένο και ζεστό για να υποδεχθεί τον Brant Bjork και την παρέα του.
Στις 23.35 ακριβώς, κι ενώ τα 300 και κάτι άτομα που παρακολούθησαν το opening act είχαν ήδη διπλασιαστεί, οι Low Desert Punk Band και ο αρχηγός τους κατέλαβαν τα πόστα τους στη σκηνή. Και δίχως να χάσουν χρόνο, εισήλθαν στο πρώτο κομμάτι με γλυκιά ένταση και τσαμπουκά περίσσιο. Σαν καουμπόι και χίπης ταυτόχρονα, με τη μπαντάνα του και την α-λα-Γιάννη Γιοκαρίνη φυσιογνωμία, ο Brant Bjork αναδύθηκε μέσα από τους καπνούς του 4ου Παγκοσμίου Πολέμου, παρέα με τους καβαλάρηδες της Αποκαλύψεως –τους δικούς του συμπαίκτες στη μπάντα– για να χαρίσει groove απαράμιλλο και κιθαριστικό γκάζι μεγατόνων. Με την αύρα του Hendrix, τα κοφτά ακόρντα των πρώιμων AC/DC, τα χιλιόμετρα στην έρημο των Kyuss, αλλά και με μια αυτοσχεδιαστική drone διάθεση να υποβόσκει στο επαναλαμβανόμενο μοτίβο των περισσότερων συνθέσεων, ο Bjork και η μπάντα του μας διηγήθηκαν ιστορίες όχι τόσο από τη Δυτική ακτή, μα περισσότερο από τις εκτάσεις της ενδοχώρας της. Όπως και από εκείνα τα προάστια όπου ένας απόηχος ερήμου φέρνει αέρα καυτό και ψυχεδελικό.
Με τους Blue Cheer κάπου να χαμογελούν και τον Hendrix να φυσάει τον γλυκό του καπνό επάνω μας (και να μας ευλογεί άνωθεν), η μπάντα κάλπασε για 1 ώρα και 30 λεπτά πάνω σε riff απλά, δυνατά και ευθύβολα. Επιπλέον εύσημα αξίζουν και στο ρυθμικό ντουέτο τύμπάνων/μπάσου στην οπισθοφυλακή, το οποίο γκρούβαρε σχεδόν ασταμάτητα και ανελέητα. Από κομμάτι σε κομμάτι, η παράδοση των Creedence, κάποιες στιγμές των Skynyrd, αλλά κι εκείνο που έδωσαν ως κληρονομιά οι Black Sabbath –θες η απλότητα στις μελωδίες, η μπλουζ διάθεση, οι απότομες παύσεις και τα ξεσπάσματα;– όλα ξεδιπλώθηκαν μπροστά μας. Με τον Brant Bjork να μας τραγουδά κοιτώντας μας κατάματα, τόσο περήφανος για τα όσα είχε να μοιραστεί μαζί μας, όσο και ευγνώμων που βρεθήκαμε εκεί για να τον τιμήσουμε. Με half-beat εναλλαγές, παύσεις που σε άφηναν άφωνο, crescendi κορυφώσεις και ψυχεδελική διάθεση που άλλοτε θύμιζε Hawkwind κι άλλοτε τους παλιούς συντρόφους Kyuss, ο Αμερικανός δεν άφησε ούτε έναν από εμάς ανικανοποίητο.
Αφού ολοκληρώθηκε το κυρίως σετ και οι Low Desert Punk Band αποχώρησαν, το κοινό ξέσπασε αμέσως σε επευφημίες ζητώντας κι άλλο, χωρίς να δέχεται πως ήρθε το τέλος μιας τέτοιας ροκ βραδιάς. Ύστερα από 3 λεπτά, να σου και πάλι στη σκηνή το κουαρτέτο, με διάθεση να συνεχίσει έστω λίγο ακόμα, ευχαριστώντας μας δια στόματος Brant Bjork για ακόμα μία φορά. Κατόπιν, δύο ηχητικοί δυναμίτες εξερράγησαν επί σκηνής, με προφανή διάθεση για σόλο και από τους δύο κιθαρίστες του γκρουπ, καθώς άρχισαν να εναλλάσουν αφαιρετικές μελωδικές γραμμές στις πρίμες τους συχνότητες. Blues rock και ψυχεδέλεια αναμεμειγμένες σε λιτής δομής κομμάτια εξαίσιου δυναμισμού πώρωσαν για ακόμα λίγο το κοινό, το οποίο κοπανιόταν καθ’ όλη τη διάρκεια του λάιβ και χαμογελούσε ικανοποιημένο στο τέλος της βραδιάς.
Σίγουρα ο Brant Bjork και η μπάντα του είναι από τα γκρουπ που ξεπερνούν τα στεγανά της ταμπέλας, καθ’ ό,τι το stoner rock είναι μία μόνο πτυχή αυτού που κάνουν. Πρόκειται για μια αρχέγονη ροκ δύναμη, η οποία κουβαλάει όλα εκείνα τα καλά της παράδοσης που μας δίδαξαν οι μεγάλοι του αντίστοιχου αμερικάνικου ήχου, μα και του αγγλικού heavy rock των 1970s· και όλα με το ανανεωτικό, προσωπικό στίγμα του πάλαι πότε ντράμερ των Kyuss. Το λάιβ της 24ης Οκτωβρίου υπενθύμισε λοιπόν σε όλους μας πως τα πιο απλά πράγματα σ’ αυτήν τη ζωή –πόσο μάλλον στη μουσική– είναι και τα πιο όμορφα.
{youtube}q8xwZ52qssk{/youtube}
