Η συναυλία των Girls Against Boys τον Ιούνιο ήταν μάλλον εκείνη για την οποία «έκλαψα» περισσότερο που έχασα, έστω κι αν συνέβη για λόγους υγείας. Έτσι, το νέο για την εμφάνιση του Scott McCloud στην πόλη μας –και μάλιστα σε αγαπημένο μου μπαρ και με δωρεάν είσοδο– δεν θα μπορούσε παρά να με χαροποιήσει.
Συνήθως βέβαια, κάθε που ακούω για σόλο εμφάνιση, διατηρώ μεγάλες επιφυλάξεις ακόμα κι όταν πρόκειται για καλλιτέχνη που μου αρέσει. Γιατί συχνά, ειδικά αν μιλάμε για frontman/woman ενός συγκροτήματος, χάνεται το ζουμί της όλης φάσης και βλέπουμε κάτι χλιαρό. Ευτυχώς, ο McCloud αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα.
Το λάιβ στο Residents ξεκίνησε με σχεδόν μία ώρα καθυστέρηση, αλλά το DJ σετ της Duru Duru (κατά κόσμον Εύα) μας κράτησε καλή συντροφιά μέχρι την έναρξη και κινήθηκε σε κοντινό ύφος με τον πρωταγωνιστή της βραδιάς. Ο McCloud βγήκε στη σκηνή περίπου στις 23.20, παρέα με την ηλεκτροακουστική του κιθάρα. Από το ρεπερτόριο που μας παρουσίασε αναγνώρισα κάποια τραγούδια από Girls Against Boys και Paramount Styles, πιθανότατα δε έπαιξε και από Soulside, αν και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, γιατί δεν έχει τύχει να ασχοληθώ. Το δε σετ του το μοίρασε σε δύο μέρη, σχεδόν μίας ώρας το καθένα, με ένα 20άλεπτο διάλειμμα στη μέση.
Στο δια ταύτα, όμως: αν ξέρεις τι κάνεις και έχεις και το ταλέντο, το κάνεις και μόνος σου. Και ο frontman των Girls Against Boys απέδειξε στο Residents ότι έχει και τη φωνή, αλλά και το παίξιμο στην κιθάρα για να το κάνει. Σε ορισμένα σημεία θα μπορούσε να πει κανείς ότι έδινε ένα μπλουζ ύφος στη μουσική του, μόνο όμως όσον αφορά το συναίσθημα. Κατά τα λοιπά, ήταν καθαρά όσα ξέρουμε. Μάλιστα, με εντυπωσίασε που έπαιξε το “Bulletproof Cupid” μόνος του, τραγούδι για το οποίο όχι μόνο πίστευα ότι δεν θα έβγαινε καλό σε σόλο εκτέλεση, αλλά αν μου το έλεγαν και δεν ήμουν εκεί, θα το θεωρούσα τραγωδία. Κι όμως! Προς χαρά μου, το κατάφερε πάρα πολύ καλά.
Επίσης, φαινόταν από την πρώτη κιόλας στιγμή ότι ήρθε στη Θεσσαλονίκη με όρεξη: έπιανε κουβέντα με τον κόσμο, προλόγιζε ενδιάμεσα λίγο τα τραγούδια του και γενικά έδειχνε κεφάτος. Προς το τέλος μάλιστα της βραδιάς μας είπε να του δώσουμε παραγγελιές και πήρα έτσι το θάρρος να ζητήσω το “Superfire” των Girls Against Boys. Δυστυχώς, μου είπε ότι ακούγεται πολύ περίεργο με τη συγκεκριμένη κιθάρα και για να μου αποδείξει μάλιστα του λόγου το αληθές, ξεκίνησε να παίξει την εισαγωγή του. Ευτυχώς που δεν συνέχισε, είχε απόλυτο δίκιο! Όπως κι αν είχε, με κέρδισε ακόμα περισσότερο που μπήκε στον κόπο να αποδείξει ότι δεν γινόταν να το παίξει και δεν άφησε απλά μια δικαιολογία (θα μπορούσε άνετα να το κάνει). Σε γενικές γραμμές, όλα όσα μπορούσε να ζητήσει κανείς από έναν τέτοιο άνθρωπο, σ' αυτού του είδους το σκηνικό, τα έδωσε.
Αυτό που με παραξένεψε ήταν το γεγονός ότι ναι μεν το Residents γέμισε, όμως δεν ήταν και σε κατάσταση να μην πέφτει καρφίτσα. Σε άλλα κι άλλα λάιβ εκεί γίνεται πανικός, οπότε περίμενα αισθητά περισσότερο κόσμο –ειδικά τη στιγμή που επρόκειτο για τον Scott McCloud και μάλιστα με ελεύθερη είσοδο. Ήταν βέβαια καλύτερα για όσους παραβρεθήκαμε, μιας και είδαμε τη συναυλία σε πιο άνετη ατμόσφαιρα από τα συνήθη.
Κάπως έτσι, ένα συνηθισμένο βράδυ Τετάρτης μετατράπηκε σε μαγικό. Και με αποζημίωσε (εν μέρει) από εκείνη τη συναυλία που έχασα το καλοκαίρι. Με το καλό να τον ξαναδούμε, λοιπόν τον Scott, είτε μόνο και πάλι, είτε με τους Girls Against Boys!
{youtube}wpNw_ny8KSE{/youtube}
