Δεν το συζήτησα ούτε στιγμή, όταν ακούστηκε το όνομα και η ημερομηνία: θα ήμουν μέσα. Και όχι επειδή είμαι φανατικός των Βρετανών –ούτε καν του συγκεκριμένου ήχου δεν είμαι θιασώτης, πλην μεμονωμένων περιπτώσεων που παρουσιάζουν ιδιοφροσύνη. Αλλά μία τέτοια είναι και οι Enter Shikari, γνωστοί για τον δυναμισμό των ζωντανών τους εμφανίσεων. Περίμενα λοιπόν, βασισμένος σ' αυτό, ότι θα είχε πιο πολύ κόσμο στο Κύτταρο την Παρασκευή. Βέβαια, όταν ξεκίνησε το ξύλο, καταλάβαμε ότι καλώς (για τα δικά μας συμφέροντα) και δεν υπήρξε παραπάνω πληρότητα, διότι τότε μάλλον θα είχαμε φαινόμενα τύπου «Τόκυο, μετρό, ώρα αιχμής».
Πιστέψτε με, δεν θα σας άρεσε να βρίσκεστε εκεί την ώρα που ξεκίνησε το ξύλο και το στριμωξιδι/σπρωξίδι· παρεκτός βέβαια και θέλατε fun, από το οποίο και διέθετε μπόλικο η βραδιά. Και θέλω να καταθέσω κάτι, εδώ: η διαφορά ηλικίας μου με τα παλικαράκια και τις τυπαίες που ήρθαν στο Κύτταρο για τους Enter Shikari ήταν της τάξεως «σχεδόν παιδιά μου». Η αμεσότητα όμως που αναδείχθηκε από το ξυλίκι, όπως και οι συζητήσεις που ανοίξαμε με αγνώστους στα ενδιάμεσα των αλλαγών –ακόμα και όταν φεύγανε τσάντες, γυαλιά (ευτυχώς όχι τα δικά μου, του κολλητού μου πάντως στο τσακ τα γλιτώσαμε από τη θραύση επί του δαπέδου), ποτήρια (true story όλα)– έδειξαν πως η κατανόηση έδινε και έπαιρνε. Όχι σαν κάτι αφ' υψηλού συμπεριφορικές που έχουμε παρατηρήσει σε indie και wannabe-wild συναυλίες... Θετικά πράγματα αυτά, μην τα ξεχνάμε· είναι η ουσία όχι μόνο της μουσικής, αλλά και του συνευρίσκειν στις συναυλίες.
Στο καθαρόαιμο μουσικό σκέλος της βραδιάς, τώρα, οι δικοί μας South Korea In Vegas, εκτός από αβανταδόρικο όνομα, απέδειξαν ότι έχουν και δικό τους fan base. Γεγονός που φάνηκε και από την κάτω της σκηνής υποστήριξη, αλλά και από το ότι το όνομά τους το ξέρω αρκετό καιρό τώρα, πριν καν τους δω. Έπαιξαν με σαφέστατα ζητήματα στον ήχο –ειδικότερα στον χώρο των φωνητικών– πάντως το μόνο σοβαρό πρόβλημα που βρήκα εγώ στο core το οποίο σερβίρουν είναι πως, ενίοτε, ο χαβαλές επισκιάζει τη σοβαρότητα του εγχειρήματός τους. Χρειάζεται δηλαδή λιγότερο γλεντοκόπι αυτοανάδειξης με το κοινό και περισσότερη απόσταση, ώστε να μην θεωρεί ο υπόλοιπος κόσμος ότι πρόκειται για κάποια φάση με κώδικες.
Οι Εγγλέζοι Roam που ακολούθησαν είναι μπάντα η οποία ακολουθεί τους Enter Shikari στην παρούσα τουρνέ τους και αποτελείται από εφηβάκια που κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Όταν βέβαια ανέβηκαν στη σκηνή, παραλίγο να μου φύγουν οι φραπέδες (παλαιά έκφραση, εποχής Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα), διότι νόμιζα ότι ο δικός μας Βαγγέλης Πουλιος έχει κρυφή ταυτότητα και παίζει στον ελεύθερο χρόνο του σε ευρωπαϊκές ποπ κοριές! Αλλά τελικά απεδείχθη ότι ο ένας εκ των δύο κιθαριστών της μπάντας απλώς έμοιαζε με τον φίλο και συνεργάτη εν Avopolis –και ομολογώ πως ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί θα μου άρεσε τόσο πολύ να ίσχυε στην πραγματικότητα το σενάριο. Ίσως γιατί οι Roam χοροπηδάνε σαν κατσίκια που τα έβγαλες μετά από μέρες από το μαντρί στον ήλιο να τσακίσουν όλη την περιρρέουσα χλόη; Συνθετικώς βέβαια έχουν να φάνε αρκετά καρβέλια μέχρι να βρουν τη δική τους προσωπικότητα, επειδή όμως έπαιξαν τίμια μπάλα και την ίδρωσαν τη φανέλα κέρδισαν πανάξια το χειροκρότημά μας.
Όλα τα παραπάνω είχαν τελειώσει κοντά στις 10+10 και είχε έρθει η ώρα να δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος, όπως λέει και η φίλη μου η Τζάκι. Ναι, είχαμε ακούσει για εκρηκτικά λάιβ και ναι, είχαμε δει στα γιουτούμπια διάφορα· αλλά όταν βαράνε οι καμπάνες, αν είσαι μακριά δεν σε πιάνει το λιβάνι, όπως λέει και ο λαός. Όταν λοιπόν η τετράς ανέβηκε στη σκηνή οι προθέσεις της έγιναν φανερές άμεσα: ή τα σπάτε ή δεν έχει λόγο ύπαρξης η συναυλία.
Και το τσάμικο το ξεκίνησαν οι ίδιοι. Ειδικότερα αυτός ο μπασιστας τους, ο Chris Batten, βρέθηκε στα 30 δευτερόλεπτα πάνω στο μόνιτορ με το μπάσο σε γωνία 90 μοιρών, προκαλώντας τους πάντες σε «let's have fan ρε!»!! Όχι ότι ο Rou Reynolds πήγε πίσω: αλώνισε τη σκηνή, τραγούδησε με τα έντερα έξω, πείραζε και τα ηλεκτρονικούλια του κι έδινε τον ρυθμό σε ολόκληρη τη φάση. Διότι περί φάσης πρόκειται, όχι συναυλίας. Ο κόσμος χορεύει, η μπάντα εκλύει ενέργεια και όλα δουλεύουν ρολόι. Τέτοια κινητικότητα και νεύρο είχα προσωπικά να δω από τους Dillinger Escape Plan (ναι! ναι!). Ακόμα και ο κιθαρίστας τους έδωκε την ψυχή του, ο οποίος, επειδή έπαιζε με ξένο εξοπλισμό (ο δικός τους είχε παρακρατηθεί μέχρι νεωτέρας στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας μετά την εκεί επίσκεψή τους) αναγκάστηκε σε δυο φάσεις να σταματήσει τα άσματα διότι δεν του έβγαιναν τα εφέ σωστά. Προσωπικά περίμενα να ακούσω το αρχετυπικό τους single "Sorry You're Not A Winner" (και δεν απογοητεύτηκα), μα το μεγάλο πατιρντί έγινε σε τραγούδια όπως το "Juggernauts" και το "Mothership", αμφότερα στο τελείωμα του βασικού σετ.
Στο encore, οι Enter Shikari κουβάλησαν το τύμπανο στη μέση της σκηνής και βάρεσαν ανελέητα, ενσωματώνοντας ουσιαστικά τη σκισμένη rave/dance αντίληψή τους ακόμα πιο πολύ μέσα στην core λογική τους. Και μην κάνουμε τους λαλάκες, τώρα... Ένας λόγος που έχει τρομακτικό γκελ αυτή η μπάντα είναι ότι ανερυθρίαστα σκορπίζει ένα beat το οποίο βάζει κορίτσια και αγόρια σε νευρώδες groove –δεν είναι δηλαδή μόνο το τσάκισμα στην κιθάρα.
Σημειώσατε λοιπόν στα μπλοκάκια σας, παρακαλώ, ότι ήταν μία από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς σε επίπεδο ιδρώτα, ξύλου και ξεσπάσματος. Τις χρειαζόμαστε τέτοιες συναυλίες, διότι ξεχνάμε μερικές φορές τον ουσιαστικό πυρήνα του ροκ εν ρολ.
{youtube}n4jAaZR4aSs{/youtube}
