Moon Duo + Alien Mustangs, Charlie Was Brown & Relatives / Melt Mountain

 

 

 

Το κλείσιμο της βραδιάς της Τετάρτης μας βρήκε απόλυτα σχεδόν ικανοποιημένους, σε ένα κατάμεστο Eightball: το ένα από τα δύο πιο αναμενόμενα λάιβ του Σεπτέμβρη (για τη Θεσσαλονίκη) είχε μόλις ολοκληρωθεί με επιτυχία.

 

Για κάποιον λόγο, ακόμα δεν έχω καταφέρει να δω ζωντανά τους Wooden Shjips. Ευτυχώς όμως ο Ripley Johnson έκανε κι αυτό το δεύτερο project, το οποίο έμελλε να μου αρέσει ακόμα περισσότερο. Γύρω τους, μάλιστα, οι διοργανωτές έστησαν ένα line-up που πέτυχε διάνα: η ποιότητα δηλαδή των εμφανίσεων ανέβαινε με γοργούς ρυθμούς, κορυφώνοντας με τους Moon Duo.

 

 

Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή του Eightball οι Relatives, περίπου στις 9. Μικροί σε ηλικία, έπαιξαν κυρίως διασκευές για περίπου 45 λεπτά, αλλά λίθοι-πλίνθοι-κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα. Δεν υπήρχε δηλαδή κάποιου είδους συνοχή: πηδούσαν από το ένα είδος στο άλλο... Πιο πολύ μου άρεσαν λοιπόν τα δύο δικά τους τραγούδια, παρά η ανακατωσούρα των διασκευών.

 

 

Περίπου στις 10, εμφανίστηκαν οι Charlie Was Brown. Εδώ περάσαμε αμέσως σε άλλη κατάσταση: οργανωμένη μπάντα με τα όλα της, γυναικεία φωνητικά, συγκροτημένο παίξιμο. Οι μουσικές τους μου φάνηκαν συμπαθέστατες και ταιριαστές με το κλίμα της βραδιάς, οπότε –μιας και είναι και συμπολίτες– θα επιδιώξω να τους ξαναδώ.

 

 

Η ώρα έφτασε 11 για να δούμε τους πολύ καλούς Alien Mustangs, το μόνο από τα ντόπια συγκροτήματα το οποίο γνώριζα, καθώς τους έχω δει και στο παρελθόν. Τότε όμως βρίσκονταν ακόμα στις πολύ αρχές τους και δεν είχα δώσει τη δέουσα σημασία. Έτσι, τίποτα δεν με προετοίμασε για ένα από τα καλύτερα support groups που έχω δει να περνά από το Eightball! Δεν ήταν μόνο το δέσιμο του ήχου τους με εκείνον των Moon Duo, τους οποίους και «προλόγιζαν», ήταν το ότι έπαιξαν καταπληκτικά, δημιουργώντας απίστευτη ατμόσφαιρα. Χίλια μπράβο!

 

 

Οι Moon Duo βγήκαν λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όντας βέβαια –όπως αναμέναμε– Moon... Trio! Ήταν ίσως η καλύτερη κίνηση που μπορούσαν να κάνουν για το σχήμα, αυτή η προσθήκη του ντράμερ John Jeffrey: όπως τον χαρακτήρισε και φίλος δίπλα μου, ο τύπος ήταν «εργάτης».  

 

Με την ψυχή τους όμως έπαιξαν και ο Johnson με τη Yamada, όχι μόνο ο Jeffrey. Δεν ξέρω αν ήταν τόσο καλά προβαρισμένοι ή αν απλά «το είχαν», πάντως όλα ακούγονταν στο Eightball σαν να έβγαιναν από μόνα τους. Χωρίς πολλά-πολλά, με έτοιμη την αίθουσα από πριν (χάρη στα support), οι Moon Duo ενθουσίασαν τον κόσμο και με το παραπάνω. Θαρρώ ότι ο βασικότερος λόγος που έπαιξαν τόσο αβίαστα, ήταν επειδή λειτουργούσαν σαν να ξεχνούσαν ότι τους έβλεπε κόσμος –λες κι ήταν δηλαδή μόνοι τους. Εννοείται φυσικά πως ευχαριστούσαν το κοινό ανάμεσα στα κομμάτια, αλλά από εκεί και πέρα πέρναγαν στον δικό τους κόσμο· σαν να βρίσκονταν εκεί μόνο οι τρεις τους. Το μόνο πράγμα που μας χάλασε ήταν ότι το σετ τους κράτησε σχετικά λίγο, μιας και μετά από 1 ώρα και 10 λεπτά (encore συμπεριλαμβανομένου), μας άφησαν. 

 

 

Από πλευράς κοινού, η αλήθεια είναι πως στην αρχή ανησύχησα: μέχρι να βγουν οι Alien Mustangs, το Eightball ήταν μισοάδειο. Από τις 11 όμως και μετά γέμισε φίσκα, ίσα-ίσα δηλαδή μπορούσαμε πια να κουνηθούμε. Ο κόσμος έμεινε απόλυτα ευχαριστημένος (φαινόταν) ήδη από τους Mustangs κι ακόμα περισσότερο φυσικά από τους Moon Duo. 

 

 

Μια κάποια δυσαρέσκεια ακούστηκε μόνο όταν διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβουν ξανά, κάτι πάντως που δεν τους το χρεώνω ακριβώς, γιατί, όπως είπαμε, έφτασαν σχεδόν μεσάνυχτα για να βγουν στη σκηνή. Είναι γνώμη μου πως, ειδικά αν μιλάμε για μια καθημερινή, το να μπαίνουν τρεις μπάντες support πριν το κυρίως act είναι άκυρο –ειδικά μάλιστα αν η όλη κατάσταση φτάνει 9 για να ξεκινήσει. Δεν λέω πως άλλη όρεξη θα είχαν οι Moon Duo στις 10-11 κι άλλη μεσάνυχτα, οπωσδήποτε όμως πολύς κόσμος αποτρέπεται έτσι να έρθει μιας και στη Θεσσαλονίκη τα μέσα μεταφοράς σταματούν στις 12.30, ενώ πολλοί έχουν και δουλειές την επόμενη μέρα. 

 

Συνοψίζοντας, και παρά την τελευταία παρατήρηση, είδαμε μια καταπληκτική συναυλία την Τετάρτη. O δικός μου μάλιστα ενθουσιασμός για τους Moon Duo φάνηκε πολύ στους γύρω μου, όταν πήγα και σήκωσα όλον τον πάγκο με τα merchandise στο τέλος! 

 

 

 

Αναμενόμενη η δεύτερη μετάκληση των Moon Duo μετά το εκκωφαντικό, προ διετίας, sold-out στο Six d.o.g.s. και τη θετικότατη ανταπόκριση τόσο απ’ την εμφάνιση, όσο και από τους δίσκους των Wooden Shjips (το πιο γνωστό και καλύτερο project του κιθαρίστα Ripley Johnson) στο τελευταίο Plissken. Οπότε αναμενόμενος και ο σχετικός χαμός που έγινε και πάλι έξω απ’ το An Club, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης. Μικρή παρένθεση: ο πολύς κόσμος «έμεινε» σωστά απ’ τους διοργανωτές στο σωστό όριο, πριν χαρακτηριστεί ασφυκτικά γεμάτο το υπόγειο της Σολωμού. 

 

 

Το ρόλο του support ανέλαβαν οι Melt Mountain, σχήμα που κυκλοφόρησε ένα ωραίο ΕΡ στις αρχές της χρονιάς (από την Inner Ear) αλλά δεν είχα καταφέρει να παρακολουθήσω ζωντανά. Το σετ τους περιλάμβανε μπόλικα καινούργια κομμάτια –προπομπούς ολοκληρωμένης δουλειάς, από όσο γνωρίζουμε– τα οποία ήταν αρκετά διαφορετικά από την ψυχεδελική ποπ με την οποία μας πρωτοσυστήθηκαν. Η αλήθεια είναι πως στο δεύτερο μισό της εμφάνισής τους, τα δύο τελευταία τραγούδια ειδικότερα (αν δεν με απατάει η μνήμη μου), έμοιαζαν περισσότερο με τζαμάρισμα παρά με κάτι που πατάει πάνω σε ένα προκαθορισμένο καλούπι. Γεγονός ευχάριστο στα πλαίσια μιας ζωντανής εμφάνισης, αλλά, ταυτόχρονα, λιγότερο ενδιαφέρον σε στουντιακό πλαίσιο. Μέχρι πάντως να ακούσουμε τη δουλειά, το πρόσημο είναι θετικό.

 

Ένα τέταρτο πριν τις 23:00, τη σκηνή ανέλαβε το τρίο –πλέον– των Moon Duo, αφού το τελευταίο κομμάτι του ονόματός τους παύει να ισχύει όταν η μπάντα πηγαίνει περιοδεία. Το πρόσφατο λάιβ άλμπουμ τους από τη Ραβέννα της Ιταλίας είναι μάλλον ο πιο κατατοπιστικός τρόπος για να μεταφερθούν όσα κάνουν/έκαναν οι Αμερικανοί στη σκηνή του An. Μια δόση kraut ρυθμού, μια garage πλήκτρα, μια πλούσια τζούρα ψυχεδέλεια στα visuals που βλέπαμε μισά στο μικρό και χαμηλοτάβανο An και ατελείωτα κιθαριστικά σόλο είναι η συνταγή της δικιάς τους επιτυχίας. Κάτι που τους κάνει πιο «σημαντικούς» συναυλιακά, αλλά εξίσου μονότονους δισκογραφικά. 

 

Παρ’ όλα αυτά, το ζητούμενο της ζωντανής μουσικής διασκέδασης οι Moon Duo το ικανοποιούν και με το παραπάνω: είναι η φυσική τους θέση γι’ αυτό και δεν νομίζω έτσι πως μπορείς να τους κατηγορήσεις για κάτι. Το σετ εστίασε, όπως ήταν λογικό, στις δύο δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει μέσω της Sacred Bones, με τα “In The Sun” και “Mazes” να αναδεικνύονται σε δύο απ’ τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της βραδιάς. Ο Johnson και η Sanae Yamada φαίνεται πως βρήκαν στο πρόσωπο του John Jeffrey έναν απόλυτα ταιριαστό ντράμερ, ο οποίους τους δίνει το βάθος που τους έλειπε ως συναυλιακό ντουέτο. Το στιβαρό του τρέξιμο φαίνεται δηλαδή να παρέχει ρυθμό στα χαοτικά και ξεχειλωμένα σόλο του Johnson και βοηθάει να μετατραπούν στο επαναλαμβανόμενο μάντρα που αναζητά μανιωδώς η μπάντα.

 

 

Με δεδομένη την ανταπόκριση που έχουν, οι Moon Duo γίνονται σιγά-σιγά ένα ακόμα psych rock σχήμα που στην Αθήνα βρίσκει ένα δεύτερο σπίτι, όπως πολλά αντίστοιχα συγγενικά γκρουπ. Πλαισιωμένοι από τους Melt Mountain, μας χάρισαν ένα ωραίο βράδυ την Πέμπτη.