Βραδάκι Δευτέρας, το ρολόι πλησίαζε τις 8 και μισή και η διάθεση –παρ' όλη τη βροχερή ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας– παρέμενε πεισματικά καλοκαιρινή, με ένα σκοτεινό μα αιθέριο μουσικό event να βρίσκεται πρώτο στη λίστα των ενδιαφερόντων μας: η Marie Davidson, εκ Καναδά ορμώμενη (Μόντρεαλ, πιο συγκεκριμένα), θα εμφανιζόταν για πρώτη φορά στη χώρα μας, αφού «το προσπαθούσε εδώ και 7 χρόνια», σύμφωνα με τα όσα μας είπε περίπου μιάμιση ώρα αργότερα, από μικροφώνου.
Καταφτάνοντας νωρίς στο deck (a.k.a. στο «κατάστρωμα») του Υπερωκεάνιου στη στοά Περικλέους –ενός καταστήματος το οποίο έχουμε τιμήσει πολλές φορές για τα τσίπουρα και τους μεζέδες του– η δική μας Tiffany (Δreamworks) προετοιμάζε το DJ σετ που θα ακολουθούσε το λάιβ της Marie Davidson. Με χαμηλό φωτισμό, ονειρικά ηχοχρώματα να προθερμαίνουν την ατμόσφαιρα κι ένα αστικής αισθητικής τοπίο να μας περιτριγυρίζει στην ταράτσα όπου βρισκόταν ο συναυλιακός χώρος, παρατηρούσαμε να καταφτάνουν γνωστές φυσιογνωμίες από την ανεξάρτητη, την εναλλακτική, μα και τη πεισμωμένα χιπστερική μερίδα ανθρώπων της πόλης μας. Με εμφανώς ανάλογης αισθητικής ενδυμασίες, αλλά και χαμογελώντας οι περισσότεροι (η αλληλοϋποστήριξη σε τέτοιες εκδηλώσεις είναι αναγκαία και καλοδεχούμενη), το ανδροκρατούμενο κοινό γέμισε μέχρι τις 9 και 20 τον περιορισμένο αίθριο χώρο.
Από τον Γιώργο και τον Χρήστο Καρρά (απλή συνωνυμία μεταξύ τους), τα δύο δηλαδή παιδιά της ομάδας Laura Palmer που ήταν υπεύθυνη για τη διοργάνωση της βραδιάς, μάθαμε πως, την προηγούμενη νύχτα, είχε επισκεφθεί τη χώρα μας μία έτερη κυρία της minimal electronica, η Space Lady –εκεί λίγο πιο πέρα, στο Some Bizarre, σε μία ακόμα δική τους παραγωγή. Όμως εκείνο το βράδυ η Davidson έμελλε να παρασύρει το κοινό στον δικό της σκοτεινό κόσμο με τη (neo)coldwave και dark synth αισθητική της, αλλά και με τις εμμελείς απαγγελίες της.
Στις 9 και 45 ακριβώς, η Marie Davidson, με το ψηλόλιγνο ανάστημά της και με αέρα φωτομοντέλου, κατέλαβε (κυριολεκτικά) τον χώρο πίσω από τον ηχητικό εξοπλισμό της στην αριστερή πλευρά της μικρής σκηνής. Ξεκινώντας με ambient ατμόσφαιρες, παλμικές μπάσες συχνότητες και τη γαλλόφωνη ποίησή της να δονεί το μπετόν ολόγυρα, μας τράβηξε στα εφιαλτικά της ηχοτοπία σχεδόν ανεπιστρεπτί, παρουσιάζοντας κυρίως το πρόσφατό της άλμπουμ Perte D’ Identité. Από σύνθεση σε σύνθεση τα techno στοιχεία διαδέχονταν ηλεκτρονικές καταιγίδες και εξάρσεις, σινιάλα από μια διαφορετική διάσταση, άλλοτε διαστημική, άλλοτε απόκοσμη. Με μία αποστασιοποίηση, μα και με απαράμιλλη θεατρικότητα, η Davidson προτίμησε δύο σημεία της σκηνής: κοντά στον εξοπλισμό της, με έναν ιδιαίτερο φωτισμό να σκιαγραφεί τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, και στο μέσο, στο απόλυτο σκοτάδι.
Οι συνθέσεις της έσφυζαν από ρομαντισμό, αν και η μουσική της ακολουθούσε σταθερά τονικά και ρυθμικά μοτίβα. Κάθε αποκορύφωμα στα τραγούδια της αποτελούσε φαινομενικά μια λύτρωση, ενώ τα στοιχεία από τους Kraftwerk, τους Can, τους Tangerine Dream, αλλά και τη συνεισφορά της Anne Clarke στο αντίστοιχο μουσικό ιδίωμα, δεν έπαψαν να κάνουν την παρουσία τους αισθητή. Με αισθησιασμό και μυστήριο στην κινησιολογία της, η Marie Davidson θύμιζε μια Vanessa Paradis ή μια Hope Sandoval που ενστερνίστηκε για πάντα το σκότος, καθώς παρέθετε τα σπαρακτικά της synth και την ποίησή της προσεκτικά και από απόσταση.
Και προχωρώντας μέσα στη νύχτα, εικόνες από μία διαταραγμένη παιδικότητα του παρελθόντος στο στιλ της γραφής της Sarah Cane και εσταντανέ από τον κόσμο της μόδας αλλά και από τα καρέ των ταινιών του David Lynch, δημιούργησαν μέσα μου μια αίσθηση οικεία και, συνάμα, τρομαχτική. Λίγο πριν το τέλος της 50λεπτης setlist, παρατήρησα γύρω μου τον κόσμο να είναι πλήρως συντονισμένος με το performance της Davidson· γεγονός που έκρινε, κατά τη γνώμη μου, και την επιτυχία της ζωντανής της εμφάνισης. Αν και αμφιβάλλω για το ποσοστό των Γαλλομαθών στο κοινό, εκείνο που ήθελε να μεταδώσει η Καναδέζα εκείνο το βράδυ πέρασε σε όλους μας. Υπηρέτησε την αισθητική της σχεδόν ευλαβικά κι αυτό για μένα έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Το αποτέλεσμα υπήρξε πραγματικά συμπαγές και καθηλωτικό, ακόμα και για κάποιον που δεν ακούει το συγκεκριμένο μουσικό είδος.
Τελειώνοντας, η περφόρμερ ευχαρίστησε τους διοργανωτές και το κοινό και μας καληνύχτισε, δίνοντας τη σκυτάλη στην Tiffany (Δreamcore) για το σετ στα deck του deck(!) του Υπερωκεάνιου. Ομολογώ πως μετά το λάιβ της Davidson, οι μουσικές επιλογές της Δreamcore υπήρξαν ιδανικές για να διατηρήσουν ανεξίτηλα τα ηχοχρώματα και την ατμόσφαιρα για το υπόλοιπο της βραδιάς. Θεωρώ λοιπόν πως ήταν ένα επιτυχημένο event, ειδικά για τους λάτρεις του εν λόγω μουσικού ιδιώματος. Και όποιος δεν είχε ξανακούσει τη Marie Davidson στο παρελθόν, θα την ξανατιμούσε σε μια πιθανή επιστροφή της στη χώρα μας.
Setlist
L’ espoir est mon sentiment le plus noir
Excès de vitesse
Abduction
Insomnie
Esthétique privée
Je ne t’ aime pas
Balade aux U.S.A.
Perte d’ identité
{youtube}UeIligzj_Eo{/youtube}
